rituelen en Elio protocol

 

Hier ben ik weer…en deze keer ga ik jullie iets vertellen over mijn koninkrijk, mijn protocol, mijn ceremoniële gewoontes en de dagelijkse evenwichten en grensconflicten.

Zoals jullie weten ben ik heer en meester over mijn domein, dat ik samen met goudlokje bewaak en controleer. Wij hebben daar goede onderlinge afspraken over. De ukkepuk weet waar mijn favoriete plekjes zijn, kent mijn vaste gewoontes en respecteert mijn suprematie.

Al wil dat, in zijn jeugdig enthousiasme,  soms nog weleens mislopen. Zo sta ik erop ’s morgens de dag te beginnen met een uitgebreide knuffelsessie op de bank met de sukkel. Ik spring dan gezwind de zetel in en zet mij in positie voor een stevige portie knuffels en kusjes. Orianthi weet dat ik daarbij mijn momentje opeis en in alle rust die sukkel wil wassen en met mijn voorpoot op hem kloppend wil duidelijk maken dat ik hem nog altijd graag zie en dat het nu tijd is om de dag te beginnen.

Zelf springt goudlokje niet in de zetel, maar hij eist de aandacht van de sukkel op door met zijn voorpoten op de bank te gaan hangen en zo te staan springen en piepen tot hij er ook in wordt getild. Als ik mijn knuffelsessie al achter de rug heb, vind ik dat uiteraard geen probleem, maar anders haal ik mijn beste Dracula imitatie boven. Ik blaas aan, grom en als dat niet volstaat toon ik mijn hele collectie tanden. Ze noemen het hier “Elio doet een krokodil”. En ja zeg nu zelf, elke collie heeft een indrukwekkende serie tanden en kan daarmee angstaanjagende bekken trekken, dus dat gebruik ik natuurlijk maximaal. Het betekent zoveel als “opkrassen kleine donder, het is mijn tijd”.

Datzelfde herhaalt zich als zij beneden komt. Ze moet dan eerst aan tafel gaan zitten, aan de laptop, zodat ik met mijn voorpoten op haar schoot kan gaan hangen en dan moet de sukkel mij zachtjes wiegen en aaien terwijl ik haar kusjes geef. Ze moet terwijl ook mijn linker voorpoot vasthouden. Dit ritueel heet “het babyhondje”. Ik geef door een korte grom aan wanneer ik er genoeg van heb. Nu ook hier is Blondie niet bij van doen, de andere sukkel moet trouwens ook afstand bewaren, want anders betuig ik luid mijn ongenoegen.

Ook tijdens mijn vachtverzorging eis ik exclusieve aandacht. Ik zet me op de bank en dan mag zij mijn kraag met borstel, kam en spray behandelen en van conditioner voorzien.

Pottenkijkers zijn bij de koninklijke toiletage beurt werkelijk not done. Stel je voor, de toen nog kleine ukkepuk, kwam een keertje aanlopen en ging aan de haal met een grote pluk haar en wol, die ze zojuist uit mijn goddelijke manen had verwijderd. Zij er achteraan, bang dat het pluizig blondje in die haarbal zou gaan stikken. Eens ze de buit uit zijn snoet had gerecupereerd, had ik ook geen zin meer in de verderzetting van mijn coiffure en liet ik me snuivend van de bank zakken. Op zo’n moment is doorgaan met de kambeurt geen optie en dat maak ik dan zeer helder duidelijk door met opgeheven hoofd en wapperende manen de ruimte te verlaten, het personeel geen verdere blik waardig gunnend.

Ook wat betreft toiletgang ben ik heel precies. Ik heb een vaste zone in de tuin, waar ik mijn grote boodschap pleeg te droppen. Ja de sukkels hebben zo’n speciaal blik met harkje, waarmee ze de boel dan netjes opkuisen.  Op verplaatsing zal ik uiteraard het noodzakelijke doen, maar mijn thuisplek geniet de absolute voorkeur. De mooie donkerblonde halfgod weet intussen dat hij mijn sanitaire rust dient te respecteren. Zoniet jaag ik me op en krijg ik ongelukjes, die die twee dan weer rigoureus willen schoonmaken, wat zeer tegen mijn zin is. Van de onderstaartse zaken moeten ze afblijven, die kroon dient niet ontbloot te worden toch!. Een beetje collie weet dat het nauw luistert om voldoende door de achterpoten te buigen en je volumineuze staart in de juiste positie te brengen en te houden. Als er dan een blond stuiterballetje dat proces verstoort, gaat dat natuurlijk helemaal mis.

Plassen is ook zo’n heikel thema. Toen goudlokje nog een piepklein pluizenbolletje was, was hij gefascineerd door mijn plaskunsten. Jullie moeten weten, ik plas zeer statig met vier voeten op de grond.

Dat is gekomen, nadat ik als puber de driepootvariatie eens heb uitgeprobeerd. Ik kwam via de achterdeur en zette koers naar de grote walnotenboom midden in de achtertuin. Ik keek met veel bravoure om mij heen, tilde mijn poot op en….kukelde vervolgens bakzeil halend al plassend zijwaarts omver. En de grootste ramp is dat de sukkels dit zagen gebeuren en beiden de slappe lach kregen, over mijn hachelijk avontuur. Het onrecht. Sindsdien geen driepikkel experimenten meer voor mij, hoge uitzonderingen niet te na.

Maar goed dus die kleine moest leren netjes buiten plassen en ik heb daarbij uiteraard van harte mijn expertise ingezet en het lichtend voorbeeld gegeven. Ware het niet dat bij een nachtelijk plasje Orianthi nou eigenlijk weleens wou weten waar die plasstroom vandaan kwam en midden in mijn demonstratie zijn kopje onder mijn buik stak. De sukkels stonden daar met een pupje compleet onder de zeik, om 3 uur ’s nacht in een koude decembernacht. De ene die kleine lilliputter schoonmakend, terwijl de andere warme handdoeken aandroeg om dat ventje warm te houden en terwijl ook nog mijn natte buik schoon vegend. Ja wij houden de boel dag en nacht spannend.

Ook wat de tuin betreft ben ik heel precies. Mijn absolute favoriete plekjes zijn de heuvel aan het terras achteraan en vooraan leg ik me graag op de kasseien aan de inkom. Goudlokje weet inmiddels dat ik het geweldig vind als hij mij komt vervoegen en we zo samen de betere collieoverpeinzingen van de dag kunnen delen. Maar ik heb wel mijn vaste plekjes en hij de zijne.

 Ook hier geldt mijn anciënniteit en moeten grensconflicten vermeden worden.

Tot slot is er nog de belangrijke aangelegenheid van positionering tijdens het Tv kijken van de sukkels. Ik leg me eerst vlak voor de TV, midden tussen de sukkels in en Orianthi legt zich achter mij, tussen de twee zetels van de sukkels in.

Gaande de avond verplaats ik mij naar mijn favoriete slaapplekje naast mijn mand met wereldse bezittingen. Goudlokje verplaatst zich dan ook en gaat achter de grote bank liggen. Dit proces vereist uiteraard de nodige synchroniciteit, zodat we niet in elkaars vaarwater belanden. Laat dat nu al een aantal keren wel gebeurd zijn. Ik geef dan gedecideerd aan dat ik lig en blijf liggen, terwijl de ukkepuk zijn klassieke acteerwerk bovenhaalt om bij de sukkels zijn zinnetje te krijgen, zodat ze mij zouden aansporen voortijdig van positie te veranderen. Ik zeg het jullie, het antwoord is njet, nee, niet nooit, nimmer…Die kleine gaat dan jengelen (al is zielig piepen een betere omschrijving) om zijn lawaaispeeltje (kennen jullie dat ding zo’n babble ball? Echt waar waanzin, het verstoort mijn rust en ik ben er boos op en ook wel een heel klein beetje bang van, maar dat geef ik natuurlijk niet toe), waarna ik alsnog in Elvisimitatie schiet en snuivend andere oorden opzoek. Zo manipuleert die snotaap dus de boel.

Jullie lezen het, ik moet nogal wat diplomatieke patstellingen trotseren en met standvastigheid mijn routine verdedigen, maar denk nu niet dat ik die kleine niet graag zie hoor. Sinds zijn komst ben ik, volgens de sukkels, veel vitaler en speel ik zelf ook weer actief met bal en knuffels.

Als ze er met Orianthi alleen van door gaan, voel ik me zelfs wat verloren en ben dan heel blij als ik hem terug zie. Hij krijgt dan een vaderlijke wasbeurt en we gaan dan wat ravotten samen.  Ja zo’n kleine houdt je natuurlijk jong en bij de les. Ze noemen me soms een grumpy old man, maar ik kan jullie wel vertellen dat dat natuurlijk een pose is, zodat ik met de nodige omzichtigheid benaderd word. Natuurlijk grom ik wel en krokodil ik in extremis, maar echt bijten of knappen ga ik natuurlijk niet doen. Maar dat hoeven zij niet te weten. Wij collies spelen en houden al spelend gevechten, die er soms heftig kunnen uitzien , maar meer dan een op choreografie gezet collieballet is het niet hoor.