over kleuren en smaken

 

Hier ben ik weer. en deze keer ga ik jullie iets vertellen over kleuren en smaken.

Wij collies hebben natuurlijk een onberispelijke smaak, dat spreekt voor zich.

Hoewel wij de dingen letterlijk en figuurlijk helemaal anders zien dan jullie, kwade tongen beweren dat wij minder goed kleuren zouden zien, wil ik toch een poging doen jullie te laten meekijken door mijn scherpe blik.

Er wordt beweerd dat wij collies kleuren kunnen zien, maar veel minder kleuren dan jullie. In plaats van de regenboog als violet, blauw, blauwgroen, groen, geel, oranje en rood te zien, zien wij dit als donkerblauw, lichtblauw, grijs, lichtgeel, donkerder geel (soort bruin) en heel donker.

Wel als ik dat hoor ben ik toch even van mijn majestueuze â propos hoor. Ik heb persoonlijk een zeer sterke voorkeur voor oranje. Mijn handdoek en mijn badjas moeten van het felste oranje zijn of ik weiger deze te dragen.

Goudlokje is dan weer dol op blauw, liefst koningsblauw, het is nu eenmaal mijn maatje, dus dat mag niet verbazen.

Een andere regelrechte misvatting is dat wij ons eigen spiegelbeeld niet zouden herkennen omdat wij geen zelfbewustzijn zouden hebben.

Ik kan jullie met de poot op het hart verzekeren dat ik mezelf heel graag pleeg te bewonderen. Toen ik een jaar of twee was, liep mijn training met gedragstherapeut Luc op volle toeren. Daar hoorde ook geluidstraining bij. Gedurende twee namiddagen ging ik met de mannelijke sukkel naar de hondenschool. We werden verwacht in de zaal voor doggy dance. Zo’n ruimte vol spiegels. Daar was Luc met zijn Zwitserse herder en werden we getraind in het wennen aan allerhande geluiden, zoals vuurwerk, storm, onweer, enz. De mannelijke sukkel en Luc vonden het bijzonder vermakelijk dat ik de hele sessie compleet geen aandacht had voor mijn soortgenoot, maar mezelf wel de ganse tijd in complete adoratie zat te bestuderen. Wat kan ik zeggen, ik heb nu eenmaal goede smaak.

Ook thuis mag ik graag een rondje zelfbewondering houden in de dressingspiegel van de vrouwelijke sukkel. Ik hijs mezelf soms zelfs speciaal de verboden trap op voor dit bijzonder vermaak. En voor jullie zeggen, “nou ja hij denkt dat het een andere collie is”. Nee, ik ontken formeel. Wat ik daar zie is mijn eigen goddelijke zelf. Ook ’s avonds sta ik geregeld een rondje te staren naar mezelf in de weerspiegeling van de veranda deur of de ramen. Daar durf ik wel al een keertje bij te blaffen, want dat is geslepen glas in die deur en dan zie ik er heel gek uit.

Dat brengt mij bij een ander aspect van goede smaak, nl. proeven. Zelf sta ik te boek als extreem kieskeurig wat voeding en versnaperingen betreft. Wij collies hebben een voortreffelijke smaakbeleving.

Nu gaan jullie waarschijnlijk weer durven beweren dat wij minder goed proeven dan jullie. Wel jullie dwalen. Een collie heeft dan wel minder smaakpapillen op zijn tong dan een mens, maar hij heeft veel meer geurreceptoren in zijn neus.  Dus wij proeven zeker smaken. Wij hebben het maaltje dat jullie ons voorzetten al lang geproefd via de geurreceptoren in onze langneus als jullie het nog maar aan het klaarmaken zijn. En dus kunnen we meteen overgaan tot actie of demonstratief weigeren het aangeboden voer tot ons te nemen. Zelf doe ik dat proeven met mijn neus heel opzichtig. Ik snuf even langs tafel of bord en heb zo meteen mijn besluit genomen of iets “eetbaar” is of niet.

Als het kleine blokjes Old Amsterdam kaas zijn of mijn dagelijks schoteltje met tapas, hoef ik echt niet herinnerd te worden aan mijn culinaire voorkeur. Ja de mannelijke sukkel gaat dan schaapachtig zitten roepen “Elio kijk eens tapas, je lust dat graag hoor”

Wist ik al lang hoor sukkel en met kijken heeft het helemaal niks te maken, ik laat jou gewoon even zitten wachten om op gepaste wijze mijn intrede te maken. Je gaat toch niet denken dat ik als een hond kwijlend ga aanvallen op dat lekkers. Ik savoureer deze lekkernijen, kauw met open snuit grondig op elk stukje (onze smaakbeleving zit op het puntje van onze tong en op ons gehemelte) en houd tegelijkertijd nauwlettend in de gaten of goudlokje niet meer krijgt dan ik.

Wij proeven trouwens net als jullie hartig, bitter, zuur, zoet en zout. En nu we toch bezig zijn, kan ik jullie meteen vertellen dat wij citroen, azijn en peper verschrikkelijk smerige geuren vinden. Toen Orianthi een pupje was, heeft hij weleens een poging gedaan om de rotan stoelen te verkennen met zijn tandjes. De hondengedragstherapeut heeft toen aangeraden daar citroensap op te smeren. Hij weet dus dat wij dat een verschrikkelijke geur vinden. Dat viel ons vies tegen.

Als we het dan toch over kijken moeten hebben, weet dan dat wij een veel ruimere blik op de zaken hebben dan jullie. Ons gezichtsveld bedraagt maar liefst 240°. Denk maar niet te snel dat wij iets niet gezien hebben. Ook ’s nachts kunnen wij heel goed zien. Het is dus bijzonder amusant dat de mannelijke sukkel ons bij het allerlaatste rondje op eigen erf (Hij noemt dat de nachtwacht) begeleidt met zo’n gekke lamp op zijn hoofd.

De nachtwacht is ontstaan tijdens de Corona lockdown. Omdat Blondie en ikzelf onze bewakingstaak van eigen erf bijzonder serieus nemen, maken we onze aanwezigheid bij het minste onheil (geluid of beweging) meteen overduidelijk. Die kleine zwijgt netjes als ze “STIL” zeggen, maar ik laat me zomaar niet het zwijgen opleggen.

Dus nu hebben we allebei een K9 tuigje met onze naam erop en word ik aangelijnd uitgelaten in eigen tuin. Met die sukkel aan de lijn blaf ik natuurlijk minder, wat denken jullie dat ik gezien wil worden met een sukkel met een lamp op zijn kop?!

In de winter doen ze ons dan ook nog eens van die lichtgevende halsbanden om als het donker wordt. Het zal wel zijn omdat ze ons anders niet kunnen zien lopen. Terzijde even meedelen dat wij nochtans een wit puntje hebben op het einde van onze staart dat prima voor die doeleinden dient.  Ik vind het heel vermakelijk om met die halsband te gaan rondslingeren. Geweldig geinig was ook die keer dat ik dat ding over de draad had gegooid en de sukkels dachten dat ik ontsnapt of gestolen was. Maar dat vertel ik jullie nog wel eens een andere keer.

Hoe dan ook, het is zoals ze zeggen "de gustibus et coloribus non est disputandum”. Tenzij het natuurlijk over de absolute schoonheid en kunde van ons edel ras gaat, daar is geen enkele discussie over mogelijk.