eten en niet willen eten

 

En hier ben ik weer

Deze keer wil ik het met jullie hebben over een uiterst belangrijk onderwerp, nl. eten.

Mijn voer en meer bepaald mij aan het eten krijgen is hier heel lang een serieus dingetje geweest.

Toen ik als pupje van 9 weken mijn intrek nam bij de sukkels, ben ik meteen met mijn lolletjes gestart. Goed, toegegeven, de eerste paar weken at ik mijn puppybrokjes, die ze bij de fokker hadden aangeschaft, nog behoorlijk netjes. In het begin nog wat geweekt en nadien gewoon zo uit de voerbak. Maar ik zou natuurlijk de tricolore oppergod niet zijn, als ik niet razend snel doorhad dat de sukkels geen ervaring hadden met exemplaren van ons unieke ras.

Zij had in haar jeugd een boeren fox gehad en dat was blijkbaar een soort bancontact op poten. Die at en slikte alles en had -naar wat zij vertelt- al snel het uitzicht van een salontafeltje en moest dus op constant op dieet, wat hij kwijlend en bedelend onderging.

Schrokken en bedelen, dat is mij totaal vreemd. Laat staan dat ik kunstjes zou gaan opvoeren voor snoepjes of andere eetbare traktaties. Hier hadden ze al snel door dat ik  uit heel ander hout gesneden ben. Dus na een paar weken met toenemende lange tanden die puppybrokken te hebben gegeten, begon ik er mijn neus flagrant voor op te trekken. De sukkels, niet beter wetend, begonnen dan maar het puppyvoer te mengen met de andere brokken die ze van de fokker meehadden gebracht (brokken met zalm, terwijl ik een bloedhekel heb aan alles wat vis is). Eerst gaf ik hen de indruk dat ik dat wel zou gaan eten, maar al snel vond ik er ook geen spat meer aan en trok mijn goddelijke collieneus ervoor op.

Soms wilde ik nog wel eens een brokje eten als ze mijn voerbak op het terras neerploften met de mededeling dat het dan voor de boerderijkatten was. Maar erg lang ben ik ook niet in die show getrapt.

Door mijn eigenzinnig en ietwat koppig (de sukkels noemen het stronteigenwijs) karakter leidde dit er al snel toe dat ik gal begon te spugen. Ja, jullie weten dat waarschijnlijk wel, het kwam door mijn lege maag. De sukkels wisten dat dus niet en holden met mij naar de dierenarts. Die onderzocht mij aan alle kanten en concludeerde dat ik in goede gezondheid was en hij geen reden zag voor mijn zelfopgelegde hongerstaking.

En toen begon het, die twee sukkels haalden alle soorten brokken, natvoer, gestoomd voer, worsten,…in huis. Als ik er een keertje of twee drie wat van at, werden ze euforisch. Dan wist ik dat het weer tijd was om mijn adellijke neus op te trekken voor de aangeboden voervariëteiten. Met een halve koffer vol, door mij afgekeurd voer, reed hij dan naar het plaatselijke dierenasiel.

En toen ontdekte hij een faceboekgroep over ons goddelijke ras, ja jullie dus, en wat zijn jullie pretbedervers, want jullie kwamen met allerlei adviezen en ervaringen van collega collies, die er ook geregeld een loopje mee namen en weigerden te eten. Daar kwam het advies ook vandaan om op vers vlees over te schakelen en niet te snel op te geven als ik weer eens mijn kuren kreeg. Eerlijk waar, jullie hebben het einde van mijn koninkrijk op culinair gebied mee op jullie geweten.

Zuiver vlees van twee merken, kwamen als winnaars uit de bus (er zaten ook geen granen, groenten, fruit of andere toevoegingen in, waarop ik zou kunnen reageren), dus werd er een verkooppunt in de omgeving gevonden en ging hij op stap om stalen te halen.

Ik weet het nog, alsof het gisteren was. Zij zat boven te werken en hij had zo’n vleesrol ontdooid en deed nu een berg vlees in mijn voerbak. Ik stond erbij en keek ernaar, stak mijn weledele langsnuit uit richting voerbak, rook eraan en maakte een lik gebaar. Ja dat likken was niet de bedoeling, maar het vlees zag er best smakelijk uit. En toen bedacht ik, nee ik trap er niet in. Ze gaan niet zomaar zonder slag of stoot deze veldslag winnen. Dus ik draaide mij ostentatief om en liep met veel flegma terug de woonkamer in.

Ik hoorde hem diep zuchten toen zij de keuken binnen kwam en dacht, ja nu wordt het ambiance. Dus ik ging alvast een kijkje nemen. Hij deed zijn verhaal, eindigend met “dus het verwend wicht wil ook dat niet eten”. Nu is zij psychotherapeute en heeft in de loop der jaren groeiend inzicht verworven in mijn hersenkronkels. Dus wat deed zij? Ze vraagt aan hem “hoe heb je dat vlees aangeboden?” Hij toont mijn eetbak. Zij kijkt hem aan met een blik van “tja hat was te denken” Ik vatte haar mimiek volkomen en trok mijn colliesnuit in de gekende plooi die het midden houdt tussen “ben jij wel goed wijs en hoe haal je het in je hoofd?!”. Hierop nam zij een groot plat bord uit de kast en twee lepels en begon hoopjes vlees op dat bord te schikken. Zoals in een restaurant, jullie kennen dat wel, ze noemen dat quenelles volgens haar. Dat bord werd op de juist Elio hoogte op mijn drinkstandaard vastgezet en de twee sukkels begonnen te zeggen hoe lekker dat wel was en dat ik dat waarschijnlijk toch niet ging lusten, maar dat ze het dan wel zelf gingen opeten of aan mijn maatje huiskater Worf gingen geven.

Ja jullie hebben het door, ze pleegden een staaltje reverse psychology op mij, en ik ben erin getuind. Toegegeven dat vlees is ook wel heel erg lekker en Worf kwam inderdaad ook mee eten, wat de zaak wel gezelliger maakte.

Sindsdien sta ik dus op vers natuurvlees, zoals zij dat zeggen.

Ik heb daarbij een feilloos systeem ontwikkeld om hen te laten weten of er nog een lading quenelles moet worden uitgerold, dan wel dat ik voldaan ben. Als ik nog een hongertje heb, loop ik een rondje rond de keukentafel. Als ik voldaan ben, dan loop ik weer de woonkamer in en mogen ze afruimen.

Je ziet alles is training, van de sukkels dan voornamelijk.

In dit verband nog deze raad als afsluiter collie vrienden. Toen ik geopereerd ben, hebben ze zo’n buisje in mijn keel geduwd. Nadien had ik uiteraard keelpijn en alleen een collie kan begrijpen hoe zielig het is om collie te zijn en je ziekjes te voelen. Ik wou dus weerom niet eten en lag met veel pathos op de bak met zo’n rare donutkraag om mijn prachtige kraag. Toen kwamen ze op het idee om mijn vlees in kleine balletjes te draaien (zoals voor de soep) en die zo één voor één aan mijn zielige zelf te voeren. Ik neem jullie in vertrouwen, door te vertellen dat ik dat zo’n zes weken heb volgehouden, lang nadat elk ongemak alweer was verdwenen en vergeten. Totdat hij in de groep te weten kwam dat er zoiets is als colliedrama. Hoe oneerbiedig! Jullie bedoelen er blijkbaar mee dat wij nogal eens zouden durven overdrijven en zo op opportunistische wijze voordelen of extra aandacht binnen halen. Toen moest ik dus weer van het bord gaan eten. Nou jullie worden feestelijk bedankt voor al jullie goede adviezen hoor!

En weten jullie trouwens hoe ik nu mijn oppergoddelijke dominantie vestig ten aanzien van donker blonde halfgod, juist hoor!, met voer en traktaties. Sinds goudlokje zijn intrede heeft gedaan eet ik kluif ik zowat alles en dit als eerste. De sukkels konden hun ogen niet geloven…tja je moet natuurlijk wel blijven verbazen om het een collieleven lang boeiend te houden toch!?