op stap

 

En hier ben ik weer…

Deze keer ga ik jullie iets vertellen over één van mijn favoriete hobby’s…op stap gaan.

Ik ga graag een keertje een ommetje maken en heb ook zo mijn lievelingsuitjes.

Heel belangrijk hierbij is wel dat ik bepaal waar en wanneer er gewandeld wordt. Want de sukkels die durven er een loopje mee te nemen. Dan zeggen ze doodleuk dat we naar de welriekende dreef gaan. Dat is onze naam voor de dreef aan de abdij van Postel, één van mijn favoriete plekjes om contactadvertenties te lezen. En dan komen we plots terecht in de bossen van Wezel of moet er langs het kanaal worden uitgestapt. Nu dan is het voor mij klaar hoor! Kom ik gewoon die auto niet uit. Punt, einde verhaal. En waar ze me niet voor moeten bellen is een terrasje doen of naar zo’n losloopzone en wandelplek vol met andere hondenbezoekers en mensen. Daarom vind ik de Lommelse Sahara dus ook niet leuk en het nachtegalenpark in Antwerpen, daar ga ik ook niet meer heen. Al die stadse keffers die mij weg wilden blaffen van het terras, geen greintje pret aan.

Wat ze dus ook niet moeten riskeren is zeggen dat we op stap gaan en dan eerst een tussenstop maken. Zo heeft hij het eens gepresteerd om eerst naar het containerpark te rijden, met een koffer vol rommel. Moest ik, de tricolore oppergod, daar zitten wachten tot hij die troep had uitgeladen en nog verdragen dat het halve publiek daar mij kwam bekijken met mijn, volgens de sukkel, geweldige pruilkop op. Ja inderdaad ik had er behoorlijk de zeik in, er was mij een rondje beloofd op mijn andere lievelingsplekje aan het oude kerkhof van Wezel, waar ik altijd de weg mag kiezen, wat ik zo leuk vind, want daar zijn paardjes en kan je zomaar een ree of hertje tegenkomen. Dan blijf ik heel abrupt staan om die met open mond aan te staren.

Wandelen en ik, het was niet altijd een goede combinatie. Als pupje was ik zo snel in de stress dat ik aan de lijn trok, zigzaggend tegen een ijltempo het rondje afwerkte en bij elk geluid of onverwachte ontmoeting met om het even wat, compleet in overdrive ging. Ik droeg in die tijd een anti-uitbraaktuigje en toch slaagde ik erin mij los te wringen. De sukkels zagen er behoorlijk in de stress uit als wij op stap gingen. Bij haar heb ik zelfs eens zo hard gesleurd en tegengesparteld dat ze weken naar de osteopaat moest.

Tja ik was hun eerste hond en dan nog een collie, die sukkels wisten echt van niks. Dus daarop kwam mijn gedragstherapeut Luc in mijn leven. Die heeft me geweldig geholpen om de sukkels te leren netjes aan de lijn te lopen. En dat ging met hulpstukken en vele sessies gepaard hoor. Ik heb toen nogal wat moeten doorstaan. Moest ik gaan wandelen met de sukkel aan de lijn (met een heupriem, niet ik hé, hij droeg een heupriem met mij eraan) en Luc, de therapeut ernaast, eveneens met mij aan een gewone de lijn of aan een jachtlijn met stopper.

Dan moest de sukkel het alleen leren en mocht hij mij niet meer laten bepalen waar we heen gingen. Nou, dat was dus niet leuk, tot dan had ik hem altijd “netjes” uitgelaten en nu kregen we dit!?

Uiteindelijk ging die malle heurpriem eraf en moest de sukkel mij leren leiding geven met een gewone lijn. Grappig he, dat het allemaal aan hem lag! We zijn toen ook als ultieme test, met Luc en de hulpcoach gaan stappen langs een drukke baan en een bouwwerf met nog twee honden erbij en ik gaf geen kik. De sukkel was dus geslaagd.

Nu goed en wel allemaal, maar sinds de mooie donkerblonde halfgod er is loop ik nog voorbeeldiger aan de lijn hoor! Die ga ik nu eens helemaal het goede voorbeeld geven. Teveel geintjes verkopen heeft ook geen zin, weet ik nu, want de sukkel heeft blijkbaar wel één en ander geleerd sinds mijn prille puppy ongein.

Orianthi, het moet gezegd, dat is zo’n braaf kereltje. Hij lijkt in niks op mij als hyper pupje en koppige dwarsliggende puber. Die is nu tien maanden en die luistert gewoon als die sukkels hem roepen of leiden. Ik heb al van alles geprobeerd om het stronteigenwijze colliegen in hem te doen ontwaken, maar dat is echt een gigantische lieverd en zo loyaal aan die twee sukkels, als ze hem nog maar zachtjes corrigeren schiet die direct in de rol van de perfecte collie. En dan durven ze nog zeggen “kijk eens Elio, kan je wat van leren hoor!” ik zeg het jullie, het zijn echte sukkels en geen greintje dankbaar voor alles wat ik hen met heel veel moeite bijgebracht heb over waardig samenleven met een uniek exemplaar van het goddelijke collie ras.

Collega’s, alleen wij weten hoe het is om de sukkels geregeld te moeten uitlaten, ze manieren te leren in het openbaar en ze duidelijk te maken wat onze favoriete routes en plekjes zijn. Het is dikwijls een heel leerproces om ze netjes aan de lijn te krijgen, dus zet door, laat je niet ontmoedigen en blijf colliewaardig, ook als ze zelf met idiote hulpstukken aan compleet voor joker lopen.