het rijk voor mij alleen

 

En hier ben ik weer…

Deze keer wil ik het met jullie hebben over iets waar ik niet zo heel veel ervaring mee heb, nl. alleen thuis blijven. Dat wil zeggen dat de sukkels op stap zijn onder elkaar of met Orianthi alleen.

Als ik dan het huis voor mij alleen heb, leg ik me eens rustig neer op mijn lievelingsplekje en mag ik heerlijk wegdromen…en ja daar snurk ik dus schaamteloos bij, want ach niemand kan het horen. Niet dat ik me er anders aan stoor hoor.

Al sinds ik een pupje ben, (ja ook ik, de tricolore oppergod, was ooit zo’n klein schattig pluizenbolletje), maar daar hoef ik verder niet aan herinnerd te worden. Cool attitude is het toverwoord),  heb ik een eigen systeem ontwikkeld om mijn rust te optimaliseren als ik iedereen eindelijk eens even uit mijn domein heb gewerkt. Ik wens niet gestoord te worden. Dus met hun “Elio op huisje passen” moeten ze niet afkomen. Mijn koninklijke slaap en overpeinzingen zijn heilig. Wie er ook aanbelt, of wat er ook gebeurt, mij moeten ze dus niet bellen. Ik blijf roerloos liggen en geef geen krimp.

Trouwens waarom zou ik?! Ik ben een superieure waker en bewaker van het huis, dat spreekt voor zich, maar denken die sukkels nu echt dat ik een vertoning ga geven zonder publiek. Niks dus, zij zijn het huis uit en ik ben incommunicado, niet te storen en tijdelijk onbeschikbaar voor commentaar.

 

Nu ze zitten de sukkels niet om een frats verlegen. Weet je wat ze mij, het tricolor opperduiveltje, durven aandoen?! Ze gaan op pad met haar auto of parkeren zijn auto buiten het erf….en dan bellen ze stiekem aan of bespioneren mij door het raam. Ze hebben zelfs al eens een keer de buurvrouw in het complot betrokken, die ging zogezegd een oogje in het zeil houden, omdat ik even alleen moest blijven.

En zo weten ze nu dus dat mijn waakfunctie niet actief is in hun afwezigheid en ze hebben het zelfs aangedurfd om mij een bangeschijter te noemen en een watje. Het onrecht!  Goed toegegeven die ene keer dat ze 10 minuten weg waren en de poort open was gebleven omdat de tuinman moest langskomen, toen heb ik me wijselijk achter de bank weggestoken. Die kerel had allerhande herriemachines, wat moest ik dan… Ze hebben me toen een kwartier lopen zoeken en hebben me finaal gevonden doordat ik lekker luid snurkend lag te tukken.

Als ik alleen thuis ben met de blonde halfgod, dan is het scenario iets anders. Ik ben niet te storen, uiteraard, maar ik blijf wel heel dicht bij die kleine. Dat is van een andere orde. Dan moet ik toch toekijken of die donker blonde donder niet in zijn ongeluk loopt.

De niet blafroutine blijft evenwel wat ze is. En publiek of niet…goudlokje weet dat hij niet moet blaffen bij onregelmatigheden in en om het huis, dat is mijn privilege.

Het scenario is dan wel anders…als ik ze hoor thuiskomen posteren we ons beiden aan de garagepoort en gaan hen dan enthousiast begroeten. We weten natuurlijk dat ze zich schuldig voelen, dat ze ons zo in de steek hebben gelaten, en dus wrijven we het extra in, wat altijd lukt, want dan hoor ik ze zeggen “kom we gaan nog even een ommetje maken met double trouble”. Echt waar zo noemen ze ons!

Collega collies, laat je niet verleiden om privé alarmsysteem te spelen. Onze rust is heilig. En als zij, die zich de baasjes noemen, op stap wensen te gaan zonder ons, dan moeten ze maar zorgen dat hun fort bewaakt achter blijft, zonder extra inspanningen van ons.