de Eliomobiel

 

En hier ben ik weer

Deze keer wil ik het graag hebben over meerijden. Ik laat me graag rondrijden.

De achterbank van de sukkel zijn Berlingo is mijn mobiele koninkrijk. Ik zit dan kaarsrecht, kijk uit het raam en overschouw de wereld. Ik heb dus als het ware een privé chauffeur in dienst.

En denk nu vooral niet dat ik het zomaar eens ben met om het even welke  gekozen route. Ik heb nl. een soort ingebouwde GPS en merk afwijkingen meteen op en ja dan laat ik van me horen, wat denken ze wel. Als we op stap gaan bepaal ik wanneer en waar er uitgestapt wordt. Enkel in de zomer als het te warm is, blijf ik lekker thuis onder de airco liggen dutten. Anders ga ik altijd mee en inspecteer daarbij ook graag de parkeerplaats van de lokale winkels. De sukkel moet dan tonen waar we zijn en dan snuif ik de lucht op en beslis of ik er al dan niet uit wil.

Na het wandelen of als de sukkels in de winkels zijn, mag ik graag wegdromen op mijn achterbank. Die is netjes ingericht voor mij met een autogordel speciaal voor honden, een zacht dekentje en mijn knuffel met een vleugje adaptil. Als er gereden wordt moet de airco in mijn zone, zomer en winter, op 17°C staan, zodat ik het lekker fris heb. Mijn lievelingspositie voor mijn koninklijk schoonheidsslaapje in de auto noemen de sukkels de quatre pattes positie; Ik lig dan met mijn goddelijke buik bloot en mijn 4 poten omhoog en volgens hen snurk ik hierbij. Ik ontken dat uiteraard ten stelligste.

Nochtans is mijn liefde voor de auto een acquired taste. Als pupje hijgde en piepte ik erop los tijdens mijn eerste rit ooit. De fokster had gezegd dat ik in een transport bench vervoerd moest worden. De sukkels wisten niet beter en toen heb ik dus de hele auto bij elkaar gepiept, tot zij bij mij op de achterbank kwam zitten en ik op haar kon klimmen en zo vanop haar schoot buiten kon kijken. De eerste maanden moest de sukkel dus bij mij zitten. Nadien was ik het wel een beetje zat en heb ik haar netjes van mijn achterbank geduwd. Ik verdraag trouwens ook niet dat de sukkels dingen op mijn achterbank plaatsen. Dan ga ik pruilen en reclameren. Het is mijn plekje klaar!

Maar toen ik zo’n twee jaar was, ben ik geopereerd. Jullie weten dat mijn koninklijke kroonjuwelen niet helemaal in orde waren en de dierenarts heeft toen ingegrepen. Dat was natuurlijk heel erg, maar weten jullie wat ze toen gepresteerd hebben? Ik moest na een paar weken terug naar die vrouw en dat huis met die rare geur, waar ze mij pijn hebben gedaan. Nietsvermoedend sprong ik mijn achterbank op. Onderweg voelde ik al nattigheid, want ja die route. En toen dat huis en ja ik wist het zeker. En toen, ja wat denken jullie, ik weigerde de Eliomobiel te verlaten. De dierenarts kwam toen op de onzalige gedachte om mijn bloed te prikken op de achterbank. De ene sukkel moest mij vasthouden, de dierenarts zette mij een snuitje op en de andere sukkel moest met een pil lamp bijlichten. Ik heb gevochten voor mijn leven en toen daar en dan gezworen op mijn collieziel dat ik nooit meer in die auto zou stappen.

De volgende dagen en weken probeerde zij alles om mij op mijn besluit te doen terugkomen. Adaptil, speeltjes, dollen aan de auto…en een enkele keer heb ik me wel laten verleiden om in te stappen, maar het vertrouwen was zoek. Dus daar werd mijn gedragstherapeut er weer bijgehaald. En Luc, die wist weer raad. Hij ging met mij wandelen langs de baan voor mijn koninkrijk. En de sukkels moesten dan komen aanrijden met haar op de achterbank en de achterdeur van de berlingo open. Ik kreeg dan de keuze, instappen bij de sukkel op de achterbank of met Luc meegaan terwijl de sukkels van mij wegreden met een achterbank vol adaptil en mijn lievelingsspeeltjes. Nu kende ik Luc toen nog helemaal niet zo goed en vond het dus best eng dat ik met een vreemde mee moest, terwijl de sukkels mij achterlieten. Echt daar kon mijn collieverstand niet bij. Tot de auto dus stopte en ik aangespoord werd om in te stappen. Dat deed ik natuurlijk, want dan kon ik lekker terug naar mijn territorium. En ze herhaalden de oefening keer op keer. Daarna moest ik opnieuw op de oprit leren instappen zonder gemor. En elke rit die we toen deden was alleen maar richting mijn lievelingsplekjes voor een wandeling. Na twee weken intensief trainen was ik om en heb ik het over mijn colliehart gekregen om hen het dierenartsincident te vergeven.

Vanaf nu komt de dierenarts (het is inmiddels een andere) mij eerst thuis iets kalmerend geven en rijden ze met mij al duttend naar daar. Tegen de tijd dat mijn jaarlijkse titersessie, nazicht en onderhoud van mijn tanden en bloedonderzoek achter de rug is, wordt ik netjes terug wakker in de auto, waar ik mijn roes heb uitgeslapen. Goed geregeld en geen centje pijn.

Ook het trimsalon was geen succes. De laatste keer ben ik enorm tekeer gegaan en kreeg ik de dunne van de stress. Ik heb haar schoenen ondergekakt, tja de sukkels hadden mij maar niet moeten dwingen als ik aangaf dat ik niet akkoord was . Nadien ben ik dagen van slag geweest en heb ik het hen er goed ingepeperd. Toen hebben ze de belofte gedaan dat ik nooit meer terug moest, hoe mooi mijn vacht ook gedaan was.

Dat hebben ze nu opgelost door de trimbus die aan huis komt. Anouk, een hele lieve dame komt nu aan huis mijn goddelijke manen verzorgen. De eerste keer heb ik enorm drama gemaakt voor ze mij in dat trimbusje kregen, maar gaandeweg geef ik het verzet steeds meer op. Want het gaat snel en ik hoef mijn erf niet af, zodat ik na mijn badje en schoonheidsbehandeling meteen met een rolpartij op mijn eigen gazon kan zorgen voor de noodzakelijke afwerking van mijn koninklijke mise en plis.

Collega collies, als ze jullie willen rondrijden in de auto, sta dan op protocol. Bepaal waar je heen gaat en waar je uitstapt en maak jullie sukkels duidelijk dat een koele auto, lekker adaptil geurtje (een kwartier voor vertrek aan te brengen, zodat de alcohol uit de spray verdampt is en de geur optimaal is voor jullie gevoelige collieneusje) een leuke knuffel en jullie lievelingssnoepjes en kluifje absoluut niet onderhandelbare voorwaarden zijn op jullie rider als ze willen dat jullie op verplaatsing spelen. Wij zijn sterren met godenstatus  en wensen als dusdanig behandeld te worden.