therapie

 

En hier ben ik weer…

even laten weten hoe het nu gaat met de collieverhoudingen hier in huis, sinds de therapie en de invoering van het Elio protocol.

De sukkels doen echt heel hard hun best. Ik ben compleet mee met het concept “Elio moet zijn privileges maximaal behouden”. Wat hadden jullie gedacht?!

Ik heb zelfs een paar nieuwe dingetjes ingevoerd. Ja dat komt bij mij helemaal vanzelf. Zo heb ik beslist dat ik enkel nog via de achterdeur of de voordeur naar binnen en buiten ga. Orianthi neemt meestal de garagedeur, dus als één van de sukkels dan thuis komt, ben ik altijd eerst om te begroeten. En zo moeten ze mij ook altijd persoonlijk in en uitlaten. Heel jammer voor hen dat de garagedeur open staat, maar ik blijf kordaat en ferm een blafje lanceren aan de gewenste deur. Ik ga er ook pas doorheen als de hele deur open is. Volgens hen is dat omdat mijn ego zo pompeus is dat ik al die ruimte inneem, maar ik krijg ze toch maar zover.

Wat ik ook heb bereikt is dat die kleine mijn taak heeft overgenomen wat betreft het jennen van haantje Ozzy en zijn dames in de ren. Die kleine gaat af als een bromfiets die niet wil starten. En ik zit lekker op mijn plekje op het heuveltje aan het terras toe te kijken. Helemaal dolle pret als de blonde ukkepuk dan gesommeerd wordt om te zwijgen. Vooral toen zij dan ook nog zei “neem eens een voorbeeld aan Elio, kijk hem eens braaf zitten”. Ja, jullie weten, slim zijn ze niet. Dus ze hebben compleet niet door dat ik in onder aanneming werk 😉

Met Orianthi zijn de relaties optimaal hoor. Hij weet heel duidelijk dat ik een godenstatus geniet in dit huis. Ik ben degene die blaft als de bel gaat, die bezoekers eerst aan een onderzoek onderwerpt en die bepaal wat en wanneer we eten en waarmee we gaan spelen.

Als ik een kluifje, snoepje of hapje uitspuug (ja met een boogje en veel drama kukel ik dat ding dan op de grond), stopt die hoogblonde halfgod ook meteen en doet hij me na. Ik doe dus heel graag alsof ik iets niet lust. Maar die hadden ze door, die twee. Dus nu krijgt Orianthi soms apart wat lekkers, terwijl ze denken dat ik het niet zie.

Verder hebben we nu allebei bij elkaar passende tuigjes gekregen, elk met onze naam op, om ’s avonds in de tuin te lopen. Op zich wel geinig, dat geeft het gevoel dat we broers zijn. Tot ik dus gisteren heb ontdekt dat daar bovenaan een handvat aanzit. Heb ik de kleine pluizenbol even rond de tuin geleid. Hij vond het leuk hoor, tot die twee ons in het zicht kregen, plots geeft de kleine een gil. Had ik het weer gedaan. Dan houd ik me al eens bezig met de opvoeding.

En ja, ik moet jullie nog vertellen dat ik het plots heel leuk vind om mijn vacht te laten stofzuigen. Dat begon vorige week, toen ik in de weg lag bij het poetsen. Hij zei, dan zuig ik jou gewoon mee op! En toen ging de sukkel met de buis van de stofzuiger over mijn vacht. Ik bleef netjes liggen, wat dacht je nu?! Ik ga niet wijken hoor. Maar toen merkte ik dat het eigenlijk heel leuk was en dat er veel wol loskwam. Ik ben dan maar op mijn rug gaan liggen en heb genoten van de massage. Dat is helemaal mijn momentje, want goudlokje is geen fan van die lawaai makende machine.

Weet je wat ik compleet zot vind…die kleine leert nu dagelijks meer trucjes en die is dan compleet enthousiast. Nu doet zij een soort dansje met hem en kent hij dingen als treintje, voorzit en zijzit. Ik trek dan wijselijk mijn hooghartige wenkbrauwen op. Zo gek hebben ze mij nooit gekregen hoor!

Ach verschil moet er zijn. Mijn collega collies die ook jong grut in huis moeten tolereren, zullen wel weten wat ik bedoel, als ik zeg dat ik op mijn waardigheid sta.

Maar jullie lezen het…alles onder controle in het Elio koninkrijk