mijn wereldse bezittingen

 

En hier ben ik weer.

Deze keer wil ik jullie iets vertellen over mijn wereldse bezittingen. Dat is de verzamelnaam van mijn uitgebreide collectie binnen- en buitenspeeltjes.

Toen ik nog een klein pupje was, kroop ik graag in de mand van de kat, hoewel die veel te klein was voor mij, dus gingen de sukkels naar de winkel voor een grote hondenmand met een lekker zacht kussen en een dekentje. Hij zei toen “een hond moet een mand hebben”. Wat een misvatting, ik ben geen hond maar de mooie tricolore oppergod, die gaat zich toch niet te slapen leggen in een hondenmand?!. Ik drapeer mijn goddelijke zelf op de bank of slaap languit op de vloer en niks anders. Ik kan jullie dus ten overvloede vertellen dat ik nog nooit in die mand heb gelegen. Het kussen en het dekentje heb ik gebruikt in mijn expressieve periode in de collie art en heb ik dus vakkundig gesloopt.

 Er volgden nog enkele dekentjes en kussens tot de sukkels eindelijk doorhadden dat die dingen aan mij niet besteed zijn. De bestemming van die grote mand werd dus aangepast naar speelgoedbak, met daarin mijn binnenspeeltjes.

En dat zijn er dus in de loop der jaren best veel geworden. Want in tegenstelling tot de dekentjes en kussens, maakt ik mijn binnenspeeltjes niet stuk. Integendeel elke nieuwe aanwinst kan rekenen op mijn uitbundig enthousiasme.

Een uitgebreide rondleiding door mijn collectie zou te ver leiden, maar ik wil jullie wel vertellen dat ik een absolute voorliefde heb voor speeltjes die piepen of een geluidje maken. Dat is prefect logisch want ik geef huiskamerconcerten. Als de sukkels aan het praten zijn met elkaar en mij even negeren, of als ze aan het telefoneren of zoomen of skypen zijn, zet ik een Eliosonate in, te beginnen met piepevogel. Dat is een grote grijze pelikaan, die een laag doordringend geluid maakt. Daarna stap ik naadloos over op mijn hoog piepend kuikentje, dan een fragmentje kiek de kip, knorre varkentje en tenslotte nog een vleugje loeiende koe en hinnikend paardje. Deze bonte dierentuin inspireert mij tot ongekende etudes de in de free jazz niet zouden misstaan. En weet je wat ze dan zeggen, die twee op mijn geniale composities?! “Elio ophouden nu, wij verstaan de mensen niet eens meer” of ze gaan de kamer uit. Niks erkenning voor mijn kunnen. En ik was dit geinig spelletje nochtans begonnen omdat ik verbod heb gekregen om blaffend mijn woordje mee te praten in hun conversaties. Nu zeggen ze schamper “pas op of hij gaat weer piepevogelen”. Zoveel oneer voor mijn edele composities.

Maar ik heb ook knuffels die mij heel dierbaar zijn. Schaapje is er zo eentje, waarmee ik graag rond zeul om het aan iedereen te tonen. En dan is er nog mijn grote pluche hond. Die is heel speciaal, want die heeft mee in mijn geboortenestje gelegen en heeft al wat kilometers op de teller en mist wel wat volume hier en daar, maar ze lappen hem elke keer weer op, want ik slaap er soms nog mee.

Nu zullen jullie je afvragen hoe ik reageer als de mooie donkerblonde halfgod aan mijn wereldse bezittingen zit…wel hij mag dat. Orianthi is een speeltjesfanaat die dagelijks mijn hele collectie uit de mand haalt en daarna ook nog aan zijn speeltjes begint. Hij loopt dan met die dingen naar één van de sukkels of van de ene naar de andere en dan weer naar mij, om te tonen wat we allemaal hebben.

Maar één ding vind ik dus veel minder leuk. Het lievelingsspeeltje van goudlokje is een babble ball met een fluo geelgroen  ding eromheen. Uren kan die kleine drammer daarmee zoet zijn en urenlang weerklinken diezelfde geluidjes. Zo verstoort hij mijn goddelijke overpeinzingen en mijn slaapmomentjes. Dus heb ik de sukkels duidelijk gemaakt dat ze dat ding op geregelde tijden even uit het bereik van de uit zijn krachten gegroeide ukkepuk moeten leggen. Ja en toegegeven, ik ben er eigenlijk een beetje bang van, van dat lawaaiding en heb er in het verleden wel eens luid naar geblaft. Toen dat ding niet luisterde naar mijn vocale aanmaning tot stilte, ben ik een beetje veel boos geworden. Sindsdien weten ze dat ik mijn rust nodig heb.

En dan zijn er natuurlijk nog de collectie buitenspeeltjes. Dat is een grote verzameling ballen en latex piepkipjes in allerlei staten van verval en slijtage tot splinternieuw en ongeschonden. Want ja daar spelen we elke dag heel uitgebreid mee en daarmee reageren we ons stevig af, dus die kopen ze met een paar tegelijk. Orianthi en ik hebben als grote favorieten de grote jolly ball met touw en een hele reeks zwart witte voetballen met piepje. Die laatste zijn  heel leuk want ze gaan niet stuk als we erin bijten, maar blazen zichzelf weer op. 

Als zo’n balletje stuk is, komt daar een astmatisch geluid uit. Ik loop dan net zo lang achter één van de sukkels aan met de kapotte bal, tot we er een nieuwe krijgen.

Het rigide  onderscheid tussen de binnen en buitenspeeltjes is er gekomen doordat ik als pupje en puber de gewoonte had allerlei spullen van de sukkels te verzamelen in huis (zonnebrillen, pyjamabroeken, pantoffels, schoenen, kousen, sjaals,..)  en die dan in de tuin te verstoppen. In een overmoedige bui heb ik zo eens een grote schapenvacht door de hordeur proberen te slepen, recht de modderige tuin in tijdens een regenbui.

Toen is de regel geboren “binnenspeeltjes mogen niet buiten”. Al neem ik daar soms nog weleens een loopje mee natuurlijk. En dan probeer ik dat natuurlijk op de goudlokje af te schuiven.

Nu zullen jullie je afvragen of het wel past bij een collie met goddelijke status om zich zo in te laten met dit ludiek vertier. Wel ik speel tegenwoordig met mate en al zeg ik het zelf, met enige klasse en beheersing. Na een tiental minuutjes al headbangend de denkbeeldige vijand te hebben overwonnen, begeef ik me richting speelgoedmand, om daar in de nabijheid van mijn wereldse bezittingen een koninklijke siësta te houden.

Die donkerblonde halfgod weet werkelijk van geen ophouden. In zijn jeugdige overmoed speelt die uren voetbal en wil fanatiek elke bal vangen en elke dribbel onderscheppen. Ik zet me dan op de hoek van het terras op mijn kijkheuvel en overschouw mijn koninkrijk.

Nog zo’n verschil tussen ons. Orianthi is gek op zijn frisbee en ook apporteerspelletjes vindt hij de max. Als verheven tricolore oppergod moeten ze het echt niet in hun hersenen halen om mij te laten apporteren. Ik kijk dan netjes met een nadrukkelijke minachting van de sukkel naar het weggeworpen speeltje en terug en schrijd naar mijn koninklijke binnenvertrekken. Wat denken ze wel? Ze gooien bewust iets weg en ik zou dat moeten halen, waarop ze het weer weggooien. Ik zeg het toch sukkels zijn het, wie doet zoiets nu?!

Hoe zit dat bij jullie collega collies, hebben jullie ook zo jullie gewoontes en voorkeuren voor ludiek vermaak? Hoe maken jullie je onderdanen wijs wat jullie speelprotocol is. Het vraagt heel wat geduld en training om ze mee te krijgen soms. Maar houd vol collega’s, want enkel wij weten welk vertier bij onze stand past.