over kakkebroeken en vachtverzorging

 En hier ben ik weer….en deze komt er met iets meer snelheid achteraan, want het gaat om een prangende kwestie, waarin ik jullie standpunt wel eens wil kennen.

Vandaag wil het graag met jullie hebben over een heikel punt van discussie tussen mezelf en de sukkels.

Als het van hen afhangt moet ik er altijd netjes bijlopen, voetjes geknipt, kraag in de plooi, fris geurtje enz.

Nu heb ik daar, zoals jullie wel kunnen vermoeden, een geheel eigen kijk op.

Ik ben een stoere colliekerel en wil dus geen gedoe aan mijn goddelijke collielijf. Dan staat zij daar met kam en borstel en een spuitbus met één of ander ding erin dat mijn vacht zou moeten voeden en ontwarren, en wil ze me gaan “mooi maken”. Kunnen jullie het je voorstellen?! Ik ben van mezelf een helemaal perfecte versie van de knapste Elio die er op deze planeet rond loopt, dus zeg ik haar “lazer op!”. Deze communicatie voer ik heel subtiel uit door mijn lip op te trekken (aan één kant), ze noemen het mijn Elvis imitatie, en een snuivend geluid te maken, terwijl ik lucht in en uit mijn kaken blaas.

Voor alle duidelijkheid: ik grom niet en toon mijn stralend witte tanden niet, nee ik zeg haar gewoon dat ik er niet van gediend ben en dat het me verder geen meter boeit. Als ze dan niet opkrast, parkeer ik mezelf ergens tussen deur en zetel, zodat ze er lekker niet bij kan.

Dan is zij dus not amused en moet hij erbij komen, want dan moet hij me vasthouden, terwijl zij mijn broek schoon maakt of omgekeerd. Ze hebben daar een onderling systeem voor (iets als kop of munt, maar dan kop of kont). Ja ok, dat was ik vergeten te vertellen,  ik heb nogal snel ongelukjes in de onderstaartse regio. ’t komt omdat ik bij het uitvoeren van een grote boodschap nogal gefocust ben op de omgeving en dan weleens te snel mijn staart laat zakken of een beetje teveel door mijn achterpoten zak. Maar om dan zo’n drama te maken…ze roept dan “stront aan de knikker” en ik moet dan zomaar toestaan dat ze me gaan wassen of met poeder en doekjes aan de slag gaan. Ik ben tenslotte geen baby, wat denken ze wel.

En dan dacht ik dat die kleine blonde halfgod een medestander zou worden in deze strijd. Vergeet het maar…Het is godgeklaagd! Dat goudlokje gedraagt zich als zo’n speeltje, weten jullie wel zo’n “my little pony” speeldingetje. Hij vindt het blijkbaar geweldig al dat gepruts en gefrul aan zijn beeldschone collievacht. Die staat al te kwispelen als ze de borstel nog maar bovenhaalt. Wat dat betreft is het een regelrechte stielbederver.

Nu is er sinds de komst van de waterblazer, wel veel verbetert. Ik hoef niet meer wekelijks zo’n lange kam en borstelbeurt. En die wind in mijn stoere collie manen vind ik behoorlijk lekker, alleen ook daarin drammen de sukkels weer door. Elke regenbui waar het strandlaken niet volstaat om mijn koninklijke manen te drogen, staan ze daar met dat ding in aanslag. Hij zei laatst dat ik anders ga ruiken als een wollen trui die slecht gedroogd is. Kan je je voorstellen wat een oneer ze mij hier aandoen?!

Maar ik pak ze regelrecht terug hoor. Ik rol toch zo graag in de gazon. Als er iets interessants ligt (zeg maar een vogelstront) heeft dat natuurlijk wel wat meer glans. Ik moet jullie zeker niet vertellen hoe die twee dan door het lint gaan.

Collega collies, bij deze een warme oproep tot lijfsbehoud en zelfbeschikking. Natuurlijk zijn wij stuk voor stuk pracht exemplaren van een zeer edel ras, maar wij hebben het recht ons geweldig, stinkend vuil te maken toch! Dus houd jullie niet in en laat jullie niet kisten hoor…alle talkpoeder, babydoekjes en waterblazers ten spijt 😉