de frats van de sukkels

 

Hier ben ik weer met een nieuw verhaal.

vrouwtje en baasje hebben deze keer een frats uitgehaald en niet ik. Ik schrok dan ook enorm toen Luc (hondengedragstherapeut) hier plots weer stond. Normaal komt die om hen te vertellen wat ze met mijn fratsen aan moeten.

en toen kwam het...ze zijn al weken enthousiast in de weer met van die kleine prutsspeeltjes, bench, tuigjes, halsbandjes enz. Ik kreeg ook al die spullen in groot formaat, dus voor mij was dat niet.

Maar goed ik mocht dus gaan wandelen met Luc. op zich fijn, ware het niet dat ze plots ook opdoken. Luc gaf de riem aan baasje en kwam dan af met zo'n klein wurmpje aan de lijn. Ik heb er beleefd aan gesnuffeld, de wurm werd meteen blij. en dan dacht ik klaar, laten we maar doorlopen, loopt Luc met die kleine mee. En toen begon me iets te dagen, want vrouwtje en baasje roken uren in de wind naar die kleine pruts.

enfin wij terug naar huis, de lilliputter ook mee. Ik hoorde de hele tijd dingen als "Elio doet het goed hoor, hij is onwennig maar totaal niet agressief". tuurlijk dachten ze nu echt dat ik dat pluchen bolletje iets ging aandoen?!

In de tuin gingen ze mij duidelijk nog eens testen. echt waar wat denken die lui van mij?! Ik ben al bijna 5 jaar het middelpunt van hun bestaan en dan kennen ze mij nog niet?! natuurlijk mag die kleine hier rondhuppelen, dat deert toch niet. ze zijn er duidelijk gek op,...al zijn ze nog altijd gekker op mij hoor, dat weet ik zeker.

en toen binnen in huis, gingen ze nog controleren of ik mijn territorium ging verdedigen en pot nijd had. Wat denken die malloten wel, ik ben een collie van stand, dan doe je zoiets niet of heel subtiel. klaar!

en nu is hij hier dus Timo Orianthi. en stiekem vind ik hem steeds leuker worden. Al eet hij van die brokken, die ik al jaren resoluut weiger en moet hij om één of andere reden om de haverklap naar buiten.

Ik heb trouwens een leuk spelletje ontdekt. Ik ga telkens mee naar buiten (toch even zeker zijn dat ze hem niet stiekem iets aandoen) en ga dan voor Ori zijn neus een plasje doen, waarop die kleine meteen meedoet. en die twee vinden dat blijkbaar geniaal want ze staan dan te applaudisseren alsof ik en Ori net een topprestatie hebben geleverd. Bij een grote boodschap worden ze bijna lyrisch en maar kirren en dansjes doen...Gekke lui hier hoor, niet te verwonderen dat zij een gedragstherapeut nodig hebben.