preventief in therapie

 

Hier ben ik weer…en vandaag heb ik therapie gehad.

De sukkels hadden de hondengedragstherapeut uitgenodigd om eens te kijken hoe ik het deed, nu Orianthi met zijn 8 maanden zijn puppy license aan het verliezen is.

Omdat ik bekend sta als fratsenman wilden ze de problemen voor zijn ,zeg maar

En wat blijkt. Echt om je te bescheuren hoor: ik, die die twee als pupje en puber tot wanhoop heb gedreven door niet te willen eten (ik spuugde gal en was erg mager, maar weigerde standvastig elk soort aangeboden voer, kluifjes, snacks enz.) , vestig nu stevig mijn positie met eten.

Ik heb daar natuurlijk over nagedacht. In die hoek zouden ze het nooit gaan zoeken zijn. ’s Avonds krijgen we altijd lekkere hapjes van baasje. Ik laat dan mijn stukje op de grond vallen en kijk met scherpe blik of Orianthi dan nog iets krijgt, dan wel dat ze mijn stukje oprapen en aan die kleine geven. Als dat gebeurt laat ik een stevige grom horen. Ik gedraag me dan beledigd en wordt boos op de sukkels.

Luc (de therapeut) heeft hen nu uitgelegd (want slim zijn ze niet hoor!) dat ze dat niet meer mogen doen. Als is iets op de grond laat vallen, dan is dat van mij en moet daar niemand aan zitten. Hij zei ook nog dat ze heel goed moeten blijven opletten dat er niet aan mijn privileges wordt geraakt.

En zoals jullie wel kunnen vermoeden zijn dat er wel een paar: ik doe ’s ochtends een rondje knuffelen op de bank met baasje (en dat moet gebeuren zonder die kleine), als vrouwtje klaar is met werken moet ze eerst even met mij alleen gaan voetballen, zodat die dreumes niet steeds de bal afpakt. Mijn beentjes, kluiven en bord eten is enkel en alleen van mij, ook al eet ik het niet. Ik moet ook ten allen tijde eerst begroet worden en mijn eigen afgelijnde quality time blijven genieten met elk van de sukkels apart en met beide samen.

Toffe kerel die therapeut, zeg nu zelf, ik had het toch niet beter kunnen voorschrijven zo’n Elio protocol.

Het wordt trouwens tijd dat die ukkepuk eens stopt met aan mijn staart te trekken of zich tussen mij en de sukkels te wurmen als ik de aandacht geniet. Daarvoor heeft Luc hen nu tips gegeven. Hij zei toen ook iets van “Elio kordaat terecht wijzen, mocht hij te ver gaan”, maar dat ben ik precies wat vergeten 😉

Nu jullie kennen mij, ik zou nooit te ver durven gaan. Ik zie die blonde kleine rakker heus wel graag. Hij moet natuurlijk wel weten dat mijn eerstgeboorterecht onwrikbaar is, maar ik zou nooit een tand naar hem uitsteken. Goed ik grom of snauw wel eens van “laat mij gerust” of “dat is van mij”, maar verder gaat dat niet. ’t Is ook een collie, alleen is hij van de meer volgzame soort. Zo eentje die kunstjes opvoert, overal knuffels gaat halen en netjes commando’s kent en opvolgt. Daar heb ik echt nog een serieus opvoedingsprojectje aan, al willen de sukkels dat dus tegen elke prijs vermijden, daarom krijg ik therapie en krijgt hij apart training.

Mijn houding van grumpy old man is dus eerder een pose, maar ze zijn er netjes ingetuind. Dus tegen jullie kan ik het wel zeggen, ik heb de situatie keurig onder controle en netjes in mijn voordeel gedraaid.

Collega collies, als je er een pup bijkrijgt, denk dan aan mijn stichtend voorbeeld en pak het subtiel aan, zet ze op een dwaalspoor en heers als een echte leider zonder dat ze het door hebben.