bezoek

 

En hier ben ik weer. Deze keer wil ik het graag hebben over bezoek in huis.

Jullie kennen dat wel, je ziet de sukkels zenuwachtig doen, extra de boel op orde zetten, zij gaat de tafel dekken met allerlei prullen en hij moet een heleboel dingen van de winkel meebrengen, waarover eerst overlegd moet worden…en dat allemaal terwijl ik mijn koninklijk dutje lig te doen in de woonkamer en goudlokje al een paar keer te horen kreeg dat hij moet ophouden zijn kluiven- en speelgoedcollectie overal rond te laten slingeren en ze voor de tiende keer die dag alles weer bij elkaar leggen…er komt dus volk over de vloer.

De mooie donkerblonde halfgod en ik kijken elkaar dan aan en met een blik van verstandhouding en verdwijnen geruisloos  richting tuin, weg van de logistieke operatie die zich binnenshuis afspeelt. Nu is dat naar buiten rennen op zich link, want wij hebben het al een keertje gepresteerd om net voor de visite arriveert terug binnen te komen onder de modder of erger, waarbij we haar zowat een toeval hebben bezorgd. Jongens wat was die sukkel in de stress. Gewoon omwille van 8 modderpoten en Orianthi die in zijn eigen grote boodschap was gaan zitten (het kereltje was nog klein) en dus naast modderpoten ook een grote drol aan zijn broek meezeulde. Vinden jullie dat nu een reden om over de rooie te gaan?! Sindsdien krijgen we dus, zeker bij regenachtig weer, huisarrest vlak voor het bezoek aankomt.

Ja goed, ik geef ook toe dat het een beetje mijn schuld is, omdat ik er in mijn wilde jaren de gewoonte van maakte om dingen uit zijn autokoffer te jatten als hij die liet openstaan om het winkelwaar uit te laden. Dus is het een keer gebeurd dat de sukkel zijn moeder was gaan halen en meteen langs de bakker was gereden en ik even heb geholpen met het brood uit de auto te halen. Ik ben dan met die broodzak rondjes rond het huis gaan lopen, daarbij de helft van de boterhammen als een spoor achter mij latend en nadien de broodzak netjes aan flarden gescheurd. Is toch grappig nee?! Lijkt op een scene uit een cartoontje, maar denk je dat die twee enig gevoel voor colliehumor hebben. Leef er maar mee!

Kortom bezoek zorgt hier duidelijk voor de nodige rimpelingen in ons anders zo harmonieus colliebestaan.

De wekelijkse komst van de poetshulp is dan weer van andere aard. Aangezien woonkamer en garage onze vaste veilige havens zijn, mogen die niet door de poesthulp onder handen genomen worden. Zo wordt onze koninklijke rust niet verstoord. De reden hiervoor ligt ook wel weer een beetje bij mij als ik eerlijk ben. Als pupje was ik extreem gevoelig voor overprikkeling, ik was een zenuwdrinker en een extreem slechte eter. Hierdoor ging ik bij de minste onregelmatigheid, zoals een vreemde die mijn koninkrijk overhoop kwam zetten, gal spugen en zat ik gegarandeerd aan de dunne, puur van de stress.

Tegenwoordig moeten ze al met serieus geschut afkomen om mijn zen status te verbreken als ik in de living mijn schoonheidsslaapje doe. Maar ik ben geen fan van huishoudhulpen. Dit in tegenstelling tot goudlokje die iedereen leuk vindt en onophoudelijk zijn speeltjes rond zeult, knuffels uitdeelt en zijn kunstjes toont.

Mijn meer dan matige afkeer tegen die wekelijkse poetsijver is ontstaan toen ik nog een klein colliekereltje was. De poetsdame die toen haar opwachting had gemaakt, deed een poging mijn goddelijke zelf ruw aan mijn koninklijke manen door de garage naar buiten te sleuren. Nu had de vrouwelijke sukkel dit gelukkig meteen opgemerkt en mocht de poetsdame per direct vertrekken. Maar mijn diepe verontwaardiging en wantrouwen waren geboren. Ik herinner me nog dat de sukkels zich later onderling afvroegen of ze nu zouden overkomen als van die overbezorgde collieouders. Daarop gooide hij dit gebeuren in de groep, ja op fb, bij jullie dus, en kreeg unisono te horen dat jullie hun reactie helemaal begrepen. Wat een opluchting dat mijn collega collies even goed omringd zijn en ook optimale rechtsbescherming genieten.

Toen enige tijd later een opvolgster mij met een borstelsteel hardhandig wou wegjagen, terwijl ik doodgemoedereerd in mijn eigenste koninkrijk van garage, door gang en keuken richting woonkamer schreed, waar de vrouwelijke sukkel zat te werken, liet ik een grom horen en mijn tanden zien. Ook dit incident werd meteen gedetecteerd en betekende de onmiddellijke exit van de dame in kwestie. Haar commentaar dat ik maar buiten moest blijven als zij binnen was en niet met mijn vuile poten over haar gepoetste vloer moest lopen (vies beest voegde ze eraan toe), viel hier niet echt in goede aarde. Ik hoorde de sukkel zeggen dat het hier mijn huis is en dat het heel normaal gedrag is van mij om bij mijn mensen te willen zijn. Dus mijn reactie op haar actie was helemaal geen agressie, enkel ik die mijn grenzen aanduidde en me terecht bedreigd voelde, door iemand die mij met een stok wil slaan in mijn huis terwijl ik niks fout deed. Niks gevaarlijke hond, fout gedrag naar mij toe zeker!. Had ik dus niet beter kunnen zeggen. Daar kreeg hij  een extra knuffel voor hoor.

Sindsdien wordt er aan het poetskantoor heel duidelijk gecommuniceerd dat dit een huis is waar twee exemplaren van het edelste hondenras wonen en dat het dus zinloos is iemand te sturen die of bang van ons is of niet met ons overweg kan. Dit bracht een aanzienlijke kwalitatieve verbetering van mijn verstandhouding met de sindsdien aangeleverde poetshulpen teweeg, in die mate dat ik soms naar hun komst uitkijk, weleens kort met hen wil knuffelen of even mijn speeltje of balletje toon.

Een laatste categorie bezoekers die hier over de vloer komt, zijn de cliënten voor de praktijk van de vrouwelijke sukkel. Dat is van een heel andere orde. Er is mij vanaf het begin duidelijk gemaakt dat ik niet hoor te blaffen, ook al bellen ze aan. Er hangen nl. wel van die bordjes met “praktijk, bellen niet nodig” en “na afspraak binnen zonder bellen”, maar mensen zien dat niet altijd. Bij privébezoek ben ik degene die luid blaffend laat weten dat er zich indringers aan de grenzen van mijn territorium bevinden.

Blij cliënten is enige stemverheffing mijnentwege dus absoluut not done. Ook gedurende de sessies, wordt van mij verwacht dat ik me rustig houdt, zoals ze dat noemen. Dus ook als er luid geroepen wordt, ik stoelen hoor verschuiven, deuren open en dicht gaan, of ik hoor hoe er rondgelopen wordt,…ik mag niet reageren. Dat terwijl elke vezel in mijn edel collielichaam en brein erop af wil gaan om te kijken of de vrouwelijke sukkel wel in orde is en wat die vreemden in mijn huis doen. Jullie begrijpen dat dit een behoorlijke opgave is van mijn kant.

Maar vergis jullie niet, ik weet dat een sessie 1,5 uur duurt en na die tijd geef ik een discrete mompelkef. Dat betekent dat ze nu wel mag afronden en naar mij moet komen. Ik doe dit zo nauwgezet qua timing dat het zelfs haantje Ozzy al is opgevallen. Dat is mijn jenmaatje en nu dus partner in crime. Hij begint namelijk na 1,5 uur sessie te kukelen en ik doe dan dat blafje. De sukkel zegt dat ze geen wekker of timer meer nodig heeft met ons. Als ze klaar is met werken zijn goudlokje en ik super blij. We gaan dan altijd de tuin in en eerst een rondje lopen en voetballen. Wij zijn helemaal opgefokt en gelukkig dat we weer samen kunnen ravotten. Sommige cliënten hebben als eens gevraagd om mij te mogen zien. Heel soms mogen de blonde ukkepuk en ik in de voortuin kijken wie er buiten komt. Ik maak me na een beleefd rondje snel uit de voeten, maar goudlokje vindt dat helemaal het einde. Dat kereltje is mensenverslaafd. Zelfs mensen die bang zijn voor honden, krijgt hij zover dat ze hem willen aaien. Zij zegt weleens dat hij een prima therapiehond zou zijn, nou mij moeten ze daarvoor niet bellen hoor!