de weergoden

 

Hier ben ik weer…en deze keer ga ik iets vertellen over mijn gedrag bij de wisselende weerelementen.

Eerst maar even iets toegeven, donder vind ik niet leuk. En dat is de schuld van die twee, ja serieus, die hebben mij als pupje wijsgemaakt dat het dondermannetje komt als ik stout ben geweest. Nu allereerst, ik ben nooit stout. Hoe betuttelend en neerbuigend durven die over mij spreken?! Ik heb hooguit ergens de pest aan, de zeik in of ontvlam in toorn en woede. En van die hele dondermannetjes onzin ben ik dus niet gediend….maar helaas heeft de gedachte zich toch ergens in mijn pienter colliekopje vastgezet, want onweer met donder, dan trek ik me terug in mijn vertrekken, leg me bij mijn wereldse bezittingen en hoop dat het snel weer overgaat. Liefst van al heb ik dan toch minstens één van die twee sukkels in mijn buurt. Kwestie dat zij dat ellendige donderkereltje kunnen tegenhouden als hij mij alsnog zou komen halen, want toegegeven helemaal fratsenvrij ben ik nu ook weer niet.

Een frisse storm daarentegen, stevige wind en blaadjes die in het rond vliegen, dat vind ik helemaal top. De lente en de herfst zijn geweldig. Laat het stormen en mijn colliebloed begint sneller te stromen. Lekker dollen in de tuin, de wind in mijn wilde colliemanen en blaadjes jagen, helemaal leuk.

Net zoals lekker gazonrollen in die prille groene sprietjes gras. Daarna volgt altijd wel weer de prijs: “Elio kom eens hier, laat je proper maken” en dan moet elk blaadje, takje en grassprietje uit mijn vacht. Dat vind ik dus helemaal niet leuk. Ik ben fan van de uitgewaaide look. Maar daar moet ik dus bij die twee sukkels niet mee aankomen. Maar zelf als ik mij binnenskamers bevind heeft storm een activerende werking om mijn innerlijke collie, wat die sukkels omschrijven als “hij staat hevig”.

Het ergste op dat vlak, was die keer dat ik ergens zo’n groen netje van een mezenbol had buit gemaakt. Ongemerkt ben ik daarna in de modder gaan voortspelen en modder, blaadjes en netje hadden zich in mijn broek genesteld als een soort grote bal vuil. Ik dacht nog gewoon negeren, dat valt er wel weer af, maar nee hoor, zij had het gezien bij de indoor inspectie even later. Drama alom, want die twee moesten en zouden mij proper maken. Ik kan jullie vertellen dat ik dat even anders zag. Dus eerst de Elvis gedaan, bij wijze van subtiele ontrading (“blijf van mijn onderstaartse zaken”), hielp niet, dus tenslotte een krokodil gedaan, volle opties, met blinkende tanden volledig uitgeklapt, gegrom en vervaarlijk gesnuif. Maar die twee waren niet onder de indruk en kwamen aanzetten met een muilkorf en een snuitje. Het onrecht!, mij muilkorven of een snuit opzetten omwille van een vieze broek, ik dacht het niet. Uiteindelijk heb ik dus maar ingebonden en hebben ze met schaartje, kam, borstel, harkje en een heleboel ontklittende spray mijn ongelukje opgelost.

Regen is dan wel weer leuk als het zowat druppelt en mijn vacht een opfrissertje krijgt. Een plensbui laat ik graag aan mij voorbij gaan.

Ze lachen mij ermee uit, maar ik kan echt aan de deuropening staan en een moment van innerlijke bezinning inlassen of ik nu al dan niet mijn goddelijke zelf naar buiten zal wagen. Dat gaat gepaard met een voorzichtig uitsteken van mijn superieure collieneus en langsnuit richting luchtstroom buiten en evalueren of dit voldoet aan mijn verwachtingen van het moment. Tijdens dit proces dient één van de sukkels de deur voor mij open te houden. En nee niet op een kiertje of op wat zij denken dat ruim genoeg is voor mij, heel de deur moet open, zodat mijn pompeuze collie ego met de nodige ruimte en waardigheid naar buiten of binnen kan schrijden. Aanmoedigingen zoals “Elio, kom op is het nu binnen of buiten?” versnellen dit proces geenszins en verstoren integendeel dit nauw luisterend intern denkproces, wat mijn besluitloosheid enkel maar doet toenemen.

Maar goed zo’n fris regenbuitje is leuk als ik nadien “badman” mag spelen. Mijn groot oranje velours strandlaken wordt dan over mij gedrapeerd en zo paradeer ik door het huis.

En vergis je niet dat strandlaken moet exact voldoen en vooral oranje zijn. Toen mijn vorige bad cape versleten was, kwamen ze af met een rode katoenen badlaken. Dat wil ik dus niet. Toen heeft zij het internet afgestruind om mijn geliefkoosde bad cape te vervangen door een exemplaar dat aan mijn hoge normen voldeed.

Sneeuw is helemaal top en doet mijn colliebloed sneller stromen. Ik ga graag in de sneeuw zitten op mijn heuveltje aan het terras en verander dan langzaamaan in een grote witte sneeuwhond. 

Alleen, jullie raden het al, de sukkels staan daar dan met de mededeling “Elio kom eens binnen man, het is veel te koud”. Echt sukkels zijn het. Ik heb een gigantische vacht die mij super isoleert en ben gemaakt om dit soort weer te trotseren, ja toch?!

Goed mijn voetzolen en neus niet helemaal misschien, maar dan heb je haar natuurlijk weer paraat met één of ander potje of tubetje zal dat dan zo nodig moet aangebracht worden. Mij niet bellen zeg ik dan en loop Elvis grimas trekkend en snuivend aan haar voorbij. Waarop hij dan sussend zegt “laat hem maar, doe dat straks als hij ligt te dutten”. Ik vraag het jullie collega’s, worden jullie ook zo betutteld en belaagd met verzorging en gefrutsel? Erg hé!

En dan is er nog de zomer, de zon en de hitte. Helemaal niet mijn ding, temeer omdat die spelbreker mijn hele routine overhoop haalt. Ik kan niet meer zomaar op elk uur een ommetje maken, want het is te warm en ook mijn voetjes lopen gevaar volgens de sukkels, wegens de grote hitte van de ondergrond. Wandelen is dus een late activiteit en op gras of bosgrond. Op het terras staat een parasol en ligt een doek om de vloer tegen te grote opwarming te beschermen, zodat wij onze collievoetjes niet verbranden en de auto is verboden terrein, wegens te snelle opwarming.

Ik breng de middag dan meestal door middels het houden van een langgerekte siësta, waarbij ik met precies positioneer voor de luchtstroom van de airco.

Na de eerste warme zomer hebben de sukkels de woonkamer, welke het hart van mijn koninkrijk vormt, speciaal voor mij laten uitrusten met zo’n aircoding. Ik heb hen dan ook snel duidelijk gemaakt wanneer ze dat ding hoger of lager dienen in te stellen en dat ik ook ’s nachts van een temperatuur geconditioneerde ruimte wens te genieten. Want opvoeden moet je ze natuurlijk wel, dat spreekt.