feesten en feestdagen

 

En hier ben ik weer in het nieuwe jaar.

Uiteraard wens ik jullie het allerbeste voor 2022 en in mijn collietermen betekent dit vooral dat de sukkels veel thuis zijn en veel aandacht hebben voor ons, samen leuke dingen doen, veel empathie voor al mijn fratsen en natuurlijk weinig franjes aan mijn goddelijke collielijfje. Dus dierenarts en hondenkapsalon mogen wat mij betreft met vakantie. En tenslotte dat mijn heilige rust, orde en regelmaat zo min mogelijk verstoord wordt. Zeg nu zelf, veel vraag ik toch niet?!

Deze keer wil het met jullie hebben over feesten en feestdagen en de zogenaamde culinaire uitspattingen die daarbij schijnen te horen.

Als je het mij vraagt toch een gekke gewoonte hoor. De sukkels doen dan alles anders als anders en Orianthi en ik, wij voelen ons een beetje verloren in de chaos van al die veranderingen.

December is hier wat dat betreft echt zo’n climaxmaand. Hun huwelijksverjaardag, de verjaardag van de mannelijke sukkel, de eindejaarsfeesten… Wij vinden het allemaal van het goede teveel.

Door dat coronavirus waar iedereen het over schijnt te hebben, blijven ze wel thuis en “maken het hier gezellig”. De ellende begon al met hun huwelijksverjaardag. ’s Avonds werd er een gigantische tapasschotel aangerukt en gingen ze borrelen met zo’n enge fles die akelig plopt bij het openen. Die grote schotel werd bovendien op een serveerwagen gezet in het salon, zodat ook mijn koninkrijk nog eens werd herschikt door dat rollend gedrocht, dat normaal zijn thuisbasis heeft in de veranda.

Ik had me al wijselijk teruggetrokken bij mijn wereldse bezittingen en ging in onverschrokken slaapmodus. Hierbij snurk ik en kreun ik, volgens hen, met luid volume. Ze zeggen altijd dat er alweer een Wezels bos sneuvelt. Sukkels zijn het, want zo verwerk ik stress, spanningen en ervaringen van de dag. Als het te erg wordt en de warmte van de kachel me stoort, zoek ik mijn heil in de garage.

Orianthi daarentegen , in zijn jeugdige overmoed wordt geprikkeld en getriggerd door al dat fel ruikende ongewoon voer op die schotel en gaat met zijn langsnuit van de ene naar de andere om lekkers te scoren.

Ik, de ervaren tricolore oppergod, weet intussen dat dat foute boel is en eindigt in de gevreesde kakkebroek een paar uur later. De donker blonde halfgod heeft dan wel een sterkere spijsvertering dan ik en out zich als een rasechte fijnproever, toch is hij nog altijd een stuk minder kieskeurig dan ik.

Net zo met zijn verjaardag. Deze keer hadden ze een feestmaal afgehaald bij hun vaste bistro in de buurt. Ik zal de bui al aankomen en ja hoor, die kleine goudlokkige vlegel ging in volle overgave om een stukje gebraden vlees te scoren. Nu, zo waar ik Elio heet, gekookt voer moet ik niet, dus ik dacht nog, daar krijgt dat kereltje spijt van. Hij had geluk deze keer. Verder dan een uurtje gerommel en wat flatulentie in zijn buikje ging het niet. Ik zeg het telkens opnieuw, snuif, trek mijn langsnuit en neus op voor die gekookte en gebakken ellende, maar die eigenzinnige puber wil maar niet luisteren.

Met kerst werden er warme hapjes uit de oven gehaald. Toegegeven die geur was voor onze collieneusjes bijzonder aangenaam. Het deed me terugdenken aan de keren dat zij levercake voor mij heeft klaargemaakt, op aanraden van de hondengedragstherapeut. De geur van vlees of kip met een beetje look, is hemels voor onze lange neusjes. Alleen is dit experiment, eens te meer, op niks uitgedraaid. Enerzijds omdat ik, weliswaar verrast door de geur en smaak van die lekkernij met enig enthousiasme reageerde, wat de sukkels tot de onhoorbare gedachte bracht dat ze mij er, bij wijze van traktatie, mee zouden kunnen conditioneren. Wat zoals jullie weten eindigde in diepe teleurstelling voor hen en alweer een triomf voor mij. En anderzijds omdat die lekkernij ook meel bevat en dus granen, waar mijn edele inwendige zelf geheel niet tegen blijk te kunnen.

Blondie daarentegen ging volop aan de hapjes en smikkelde zich naar de zevende colliehemel. Geen vuiltje aan de lucht voor goudlokje deze keer. Ik begrijp hem ook niet zo goed hoor. Welk verrukkelijk voer of ander lekkers ze me ook voorhouden, ik geef geen enkele krimp. Nog in onderdanigheid, nog in overdreven enthousiasme of -laat het me niet uitspreken- gekwijl, wat sommige soortgenoten tentoon durven spreiden. Geen haartje op mijn welgevormd en langbehaard colliehoofd dat eraan denkt mijn spreekwoordelijk flegma ook maar één seconde af te leggen. Ik ben de uber coole oppergod. Ze mogen al heel blij zijn als ik iets aanneem. Ik heb trouwens ook van kleins af de gewoonte zo’n aangeboden hapje nadrukkelijk te kauwen. Dit kauwproces “Elio knabbelen” zeggen ze dan, alsof ik dat op commando doe, is mijn manier om het aangeboden lekkers uitvoerig te beoordelen en te onderzoeken of het voor herhaling vatbaar is. En ja het gebeurt hierbij ook frequent dat ik me halverwege dit proces bedenk en als nog het half vermaalde eten met een boogje op de grond spuug. Wat hen dan weer doet roepen “Elio in je mond, niet op de grond”. Nou ik dacht het niet hoor!

 

Goudlokje daarentegen is uit heel ander colliehout gesneden. Hij smikkelt, legt zijn mooie langsnuitje op hun schoot en loopt van de ene naar de andere als hij lekkers heeft gescoord om te tonen hoe blij hij wel niet is. Ook met snoepjes en kluifjes doet hij dat trouwens. Orianthi is een echte aandachtsmagneet. Heeft hij een lekker kluifje, dan moet één van de sukkels één eindje ervan vasthouden terwijl hij knaagt, voor snoepjes voert hij kunstjes op. En laatst, echt ik was volkomen verbijsterd… Wij staan beiden lekker te blaffen aan de tuinpoort vooraan, want er was een potentiële indringer gesignaleerd, waarmee de mannelijke sukkel aan de buitenkant van het hek stond te praten. Komt de vrouwelijke sukkel aan de garagedeur en roept ons binnen. Ik denk nog, nee hoor mijn bariton zit helemaal goed, ik blaf nog lekker een rondje door. Die donkerblonde dondersteen kijkt weifelend van mij naar haar en de zak lekkers in haar handen en loopt naar binnen. Stielbederver, dat zeg ik ervan!

Maar goed toegegeven met oudejaar heb ik gezondigd tegen eigen principes en heb ik een worstenbroodje (enkel het vlees natuurlijk) gegeten. Hij heeft eerst het stukje vlees uit het warme hapje gehaald en toen in hapklare stukjes gesneden en die op temperatuur, stukje voor stukje aan mij gepresenteerd. Kijk daar kan ik wat mee. Het was compleet overeenkomstig mijn koninklijk protocol, voorgeproefd en netjes opgediend.

Orianthi daarentegen zette gretig zijn tanden in dat te warme stukje worst en slokte het ook nog naar binnen, in alle haast om het  volgende stukje te bemachtigen. Ik wist, dat komt niet goed.

En wat denken jullie…ja hoor nieuwjaarsdag begon voor het kereltje met een badje, shampoo en handdoeken. Nu ook dat is een fundamenteel verschil tussen ons. De donkerblonde schoonheid vindt al dat getut en gefriemel aan zijn gouden lijfje heel erg leuk. Die staat er ook op dat zijn ogen dagelijks worden proper gemaakt en gaat in drama king modus bij een takje of vuiltje aan zijn vacht.

Ach het is niet eenvoudig om de colliestandaard in dit huis hoog te houden.

Hoe dan ook, het nieuwe jaar is een feit en we zijn weer back to business as usual. En daar ben ik als tricolore oppergod met autistische trekjes, geweldig blij mee.