puberstreken

 

En hier ben ik weer. En deze keer wil ik het hebben over pubergedrag.

Zelf was ik volgens de sukkels een heel heftig puberventje. Niet mijn hormonen speelden op, maar mijn onbuigzaam karakter, zo zeggen ze dat dus over mij.

Ik maak nl. bijna geen testosteron aan en ben geopereerd op mijn twee jaar omdat ik een tumor had op één van mijn kroonjuwelen en de andere niet was ingedaald.

Dus van hitsig gedrag en rare kapriolen in de buurt van teefjes hebben ze mij nooit kunnen beschuldigen.

Wel was ik een puber die heel graag de grenzen opzocht, wat ik nog steeds doe hoor. En wat zij noemen “luisteren”, als in mijn eigen agenda terzijde schuiven en doen wat zij dan en daar aangeven, daar heb ik vierkant lak aan.

Zoals jullie weten is er een gedragsdeskundige aan te pas gekomen om hen te leren omgaan met mijn goddelijke zelf. Die sukkels hadden werkelijk geen idee hoe ze mij moesten aanpakken. Na grondige opleiding en training hebben ze de basics nu wel onder de knie, maar mijn weerbarstige zelf temmen, dat mogen ze vergeten.

Tja en dan was er dat dingetje met eten. Ik weigerde halsstarrig elk soort voer. De eerste gedragstherapeut die hier ooit over de vloer kwam, kwam niet verder dan het voorstel om mij uit te hongeren tot ik uit hun handen at, met één of ander zakje, waarin mijn voer dan moest gedaan worden. Gaandeweg zou ik dan netjes geconditioneerd op dat voerzakje gaan reageren. Alle honden van Pavlov nog aan toe, dat plan was heel snel van de baan. Diezelfde gedragstherapeut kwam ook aanzetten met een K9 tuigje, want ik was een ontsnappingskoning hors categorie en dit zou mij met dat ding niet meer lukken. Ook dat was lachen, nog voor ze “Elio” konden zeggen, was ik uit het tuigje gekropen. Ik trok het in minder dan een paar seconden als een trui uit. En ja het ding zat strak genoeg en paste precies. Exit therapeut nummer één dus.

Toen kwam mijn huidige gedragstherapeut Luc en die zag meteen welk vlees hij in de colliekuip had en heeft mij met veel hondentaal en respect leren omgaan met de sukkels en hun rariteiten. Daarvoor moest hij wel een oud jeugdtrauma bij de mannelijke sukkel voorbij. Ik was als pupje nl. weggestuurd van de hondenschool (met de woorden "met die pup kan je niks aanvangen"), net als de mannelijke sukkel van het Jezuïetencollege destijds. Mijn verwijdering van het oefenplein triggerde heel wat oud familiaal zeer, want de sukkel zijn verbanning betekende het einde van zijn opleiding Latijn. Tot opluchting van de sukkel zelf, maar tot teleurstelling van de familie. Je begrijpt dat ze nu met mij behoorlijk aan het einde van hun latijn waren.

Maar nu hebben ze opnieuw een puber in huis. De mooie donker blonde halfgod is nu 14 maanden en tot dusver is hij de gemakkelijkste collie ooit, zo luidt hun vaste slagzin. Toegegeven, “luisteren” doet hij dus wel. 

Zijn eigen agenda opzij schuiven voor een commando of ander plan van de sukkels, hij doet het nog voor ze het vragen, gewoon op lichaamstaal.

Maar ook hij heeft weleens een tijdelijke storing op zijn gehoor en hij kan ook erg klieren met zijn eten. Dan wil hij maar één keer daags deftig zijn bord leegeten en jengelt hij voor snoep, kluifjes en ander lekkers. Volgens de gedragstherapeut is Orianthi erg intelligent en ambitieus. Alleen hij brengt het op een heel andere manier aan. Ik bedenkt plannetjes en strategieën en ze noemen mij heimelijk en listig. Hij is heel oprecht en open en toont met dat immer lieve snoetje, heel transparant, wat hij in zijn mars heeft.

Dat allemaal tot daaraan toe, ware het niet dat ik ontdekt heb hoe ik dat kereltje helemaal uit zijn puberale balans kan krijgen. Het begint met ons dagelijks potje jennen en sparren, waarbij we het gekende collieballet opvoeren en met veel bravoure en vertoon aan het spelen gaan. Dan jut ik die kleine lekker op, tot hij staat te klappertanden van opwinding, waarna ik het laatste zetje geef door zijn buikje te likken en met mijn poot op zijn achterlijf te kloppen. Blondie laat het allemaal toe, al raakt hij helemaal over de rooie.

Dat is het punt dat ik een flink luide sneer verkoop. Ik bijt niet en zou dat kereltje nooit iets aandoen, maar bepaal dan en daar dat ik er genoeg van heb. Die kleine hitsige donder weet dan natuurlijk van geen ophouden en reageert piepend op die sneer. Toegegeven toen is er weleens een wederzijdse pluk vacht uitgewisseld, en net op dat punt betrapte de vrouwelijke sukkel ons helaas.

En toen…wilden we samen in de garage kruipen, waarop zij mij daar vrije gang liet en het oververhitte goudlokje met lage, luide stem tot de orde riep en commando gaf in de woonkamer op zijn plekje te gaan chillen.

Orianthi was hier duidelijk heel erg van onder de indruk. Dit moet zowat de eerste keer zijn, in zijn bijna 15 maanden lang bestaan, dat hij echt kordaat en duidelijk terecht werd gewezen. Op mij maakt dergelijk vertoon van leiderschap maar matige indruk. Goed ik zal wel dimmen en kijken hoe ik Eliogewijze uit de situatie kan komen, maar ik blijf hoe dan ook in mijn onaantastbare goddelijke waardigheid. En ja ik voelde ook triomf en glorie, want niet ik, maar hij, had immers op zijn donder gekregen. Dat was naar het schijnt van mijn collietronie af te lezen, volgens de sukkels.

Blondie daarentegen heeft zowat de hele rest van de avond bij de sukkels zitten slijmen en flemen. Knuffels en kusjes langs alle kanten en bij de minste aanwijzing direct netjes in het gareel. Mijn tricolore haren rijzen ten berge bij het zien van zoveel eager to please gedrag.

Intussen heb ik dus de zwakke plek van de donkerblonde dondersteen gevonden. Alleen jammer dat de sukkels het intussen doorhebben en ze nu dus ons gebruikelijk rondje sparren als haviken in de gaten houden. Ze weten helaas ook dat ik de goddelijke poot heb in het oververhit raken van de blonde puber.

Het is toch godgeklaagd dat juist ik het huis deel met een blonde mister prefect. Ze zeggen dat ik helemaal ben opgeleefd sinds zijn komst. Wel ze beseffen niet hoeveel creativiteit en hersenkrakers het mij al gekost heeft om dat “papa’s kindje” te betrekken in mijn fratsen. Hoewel, nu ik het bedenk, een tweede collie van mijn geniaal kunnen zal natuurlijk niet meer geboren worden en er kan er maar eentje “the king of the castle” zijn. Concurrentie van een tweede Elio, dat zou ik natuurlijk nooit dulden. Dus ja, we houden deze hoor!