al dat lawaai

 

En hier ben ik weer. Deze keer wil ik het hebben over een rare gewoonte van de baasjes. Je weet wel die twee sukkels waar Orianthi en ik het mee moeten stellen.

Ik begrijp dus werkelijk niet waarom die twee zo druk in de weer zijn met allerlei tuig dat lawaai en herrie maakt. Begrijpen jullie dat?

Het lijkt wel alsof die altijd moeten laten opvallen dat ze iets doen, door er dan zo’n lawaai makend vreemd beest bij te betrekken. Stofzuigers, kruimeldieven, stoomstrijkijzers, grasmaaiers, grote rijdende afvalcontainers, mixers, magnetronovens, vaatwassers, wasmachines en droogtrommels, haardrogers, heggenscharen, boormachines,…al die dingen halen ons uit onze koninklijke rust en sereniteit.

Nu komt er hier al een dame over de vloer, die ze de poetsdame noemen en die op woensdagnamiddag mijn koninkrijk onveilig maakt, met een vier uur durende aanval van poetswoede. Niks is veilig voor die vrouw. En de sukkels moedigen haar nog aan ook, terwijl ze alles van zijn vaste plaats zet en onze vertrouwde geuren wegschrobt, dweilt en boent. Ook zij lijkt een geweldige voorkeur te hebben voor die brulboeien van machines.

Dan zou je toch denken dat het wel klaar is? Maar nee hoor, dan gaan ze erachteraan toch weer aan de slag.

Ikzelf was als pupje doodsbang voor die hele handel. Trillend en keffend zocht ik de veiligheid op. Eéns ik wat ouder werd, ging ik de strijd aan met het beest. Als baasje die lelijke keetschoppers zo leuk vond, dan zou hij snel beter weten. Ik liep erachteraan en trok de broek van zijn billen. Vooral bij het grasmaaien en bij het buitenzetten van die grote afvalcontainers, zorgde mijn geniale tussenkomst voor enige beroering.

Volgens mijn hondengedragstherapeut moest ik leren mijn opwinding anders af te voeren dan via de ongewilde strip act van de sukkel. En dat werd mij aangeleerd met mijn lievelingsballetje. Ik speel het spel wel mee sindsdien hoor en loop netjes met mijn bal naast de sukkel met zijn ergerlijk speelgoed.

In huis ben ik intussen erg stoïcijns onder de activiteitspieken van de sukkels en het bijbehorende volume. Ik leg mij lekker ergens neer en dut luid snurkend tot de rust en stilte opnieuw neerdaalt. Soms lig ik in de weg, volgens hen. Is natuurlijk niet zo.

Een beetje collie weet dat een doorgang, deurgat, gang of centraal punt in huis, de place to be is voor een stevige rustpauze. Lekker lang uitgestrekt, desnoods in de opperste relaxstand met je vier poten omhoog. Als je met een ander colliemaatje samenleeft, leg je je natuurlijk samen neer en benut de strategische positie mogelijkheden optimaal. Wij doen dit met een reden hoor! Wij willen gewoon dat iedereen samen blijft en bij voorkeur in alle rust en zonder teveel positie wijzigingen. 

De kudde hoort samen en ze bewaken is onze natuur.

Orianthi was als kleine ukkepuk helemaal geen angsthaas. Die leerde al meteen omgaan met alle geluiden in en om het huis. 

Als het hem teveel  werd kroop hij in de grote bench in de wasplaats, tussen zijn pluche speeltjes en kroop veilig weg.

Met het iets ouder worden, werd hij meer vatbaar voor die prikkels en ging hij van opwinding naar angstig gedrag. Zijn vier belangrijkste triggers zijn de stofzuiger, de grasmaaier, de zitmaaier en die afvalcontainers. Ik zag de sukkels met hem aan het werk gaan om hem gerust te stellen. Dat leek te werken, dus moeide ik me er wijselijk niet mee.

Tot vandaag goudlokje het keerpunt schijnt te hebben bereikt. Hij is 15 maanden en ineens lijkt de angstfase terug weg te ebben. Het viel me deze week al op, toen hij boos werd op de bus slagroom, met dat vreemde sissende geluid. Met zijn staart kwispelend en in de krul, loopt hij nu met een soort grappig grommend geluidje richting keuken, om daar zijn punt te gaan maken.

Deze middag moest er weer nodig gestofzuigd worden. Je hoort ze dan bezig tegen elkaar over haar en zand op de vloer. Wij weten dat er dan bij de sukkels geen houden aan is, terwijl we in een blik van verstandhouding, meteen weten dat er na 5 minuten niks meer van hun poetsijver te zien zal zijn.

Terwijl de vrouwelijke sukkel boven met de haardroger in de weer was, zagen we hem richting berging lopen. En ja hoor het rode stofzuigermonster kwam tevoorschijn. Blondie, ik ben trots op hem, zette meteen de aanval in en ging het beest te lijf, hierbij schoot zijn colliestemmetje alle richtingen uit. De mooie blonde halfgod had bijna één van de zijwielen van het rode monster geamputeerd. Maar de sukkel had het gezien, omdat goudlokje ook bij de grasmaaier deze aanvalstechniek heeft gebruikt. Op dat punt ben ik uit mijn goddelijke overpeinzingen ontwaakt en heb ik de opgeschoten blonde lilliputter  even duidelijk gemaakt hoe je met waardigheid en toonvaste bariton, laat weten dat je niet akkoord gaat met het projectje waaraan de sukkel bezig is.

Plots ging er een pieptoon en greep de sukkel naar zijn smartphone. Het was van haar. Waren ze ons aan het uitlachten per sms. Weet je wat die sukkel schreef “ik denk dat onze stofzuiger stuk is. Ik hoor allerlei rare bijgeluiden. Die donker blonde moet nodige gesmeerd worden, want hij piept. En die tricolore met hoogheidswaanzin heeft er blijkbaar nog een vibrato bij.”

Nu vraag ik jullie, hoe wil je dat wij zo’n stel sukkels serieus nemen?!