de sukkels pesten

 

Hier ben ik weer. En deze keer ga ik jullie iets vertellen over de sukkels en hoe wij hen genoeglijk kunnen jennen.

Zoals jullie weten, zijn Orianthi en ik natuurlijk perfecte en geniale exemplaren van ons edele ras en begiftigd met een behoorlijk stel hersenen. Jullie begrijpen dat wij in staat zijn heel veel, zoniet alles, wat die twee onder elkaar bespreken en beramen, te begrijpen en de situatie veelal proactief naar ons pootje te zetten.

In een niet zo uitzonderlijk geval, durven wij de zaak ook al eens grondig in de soep laten lopen. Onze gekende en gevreesde vertragings manoeuvres zijn hier in huis legendarisch.

Zo heb ik persoonlijk een lange traditie van dingen jatten en verstoppen of doen verdwijnen. Stel je nu de situatie voor dat de mannelijke sukkel een dringende afspraak heeft en behoorlijk opgefokt (want hij vertrekt natuurlijk altijd en overal te laat) door het huis loopt te banjeren, opzoek naar sleutels, autosleutels, bril, smartphone en gsm (ja hij heeft er twee), portefeuille en nog wat van die dingen. Hoe leuk is het dan om één van die spulletjes in het voorbijlopen achteloos met langsnuit of staart op de grond of op een stoel te laten ploffen. Of als ik er meer werk van wil maken, lekker mee naar buiten nemen en ergens in de tuin leggen of in huis op een zeer verrassende locatie te dumpen.

Je ziet de sukkel dan eerst een soort zenuwaanval in wording krijgen. Vervolgens zegt hij diep zuchtend tegen haar “ik ben mijn autosleutel kwijt”. Zij reageert al redelijk geïrriteerd, want ja het is natuurlijk niet de eerste keer dat dit scenario zich afspeelt en de sukkel is nogal slordig. Vervolgens start een zoektocht naar het gezochte en plots onmisbare ding.

Als een tricolore oppergod en maestro in de verdwijnkunsten, kijk ik toe en geniet ik van de commotie en de efficiëntie van mijn actie. Die twee gaan voorlopig nergens heen. De jeremiade van de sukkels wordt steevast afgesloten, bij het vinden van het verloren voorwerp, met een priemende blik op mij en de bedenking “Begrijp jij dat nu, alles doe je voor mijnheertje, hij mag alles, krijgt alles en wordt zo graag gezien, en het is zo’n misantroop, een echte mensen pester”. Ik moet dan vreselijk hard mijn best doen om me niet met triomf en grijnslach op mijn koninklijke langsnuit te gaan zitten verkneukelen.

Nog leuker qua effect, zeker indien met mijn maatje Orianthi samen uitgevoerd, is het blokkeren van de sukkels bij hun vaste procedure van poging tot verlaten van de woning. Zij komt eerst beneden, aangekleed en wel en wil dan haar schoenen aandoen. Deze staan in de schoenkast in de garage. En er staat een stoel bij. Meer hebben wij niet nodig. We horen haar de trap afkomen en haar sleutels van het schaaltje in de gang halen, wat een weggever, die gaat het huis uit. Dat vermoeden wordt bevestigd als zij door de keukendeur verschijnt in nette kleding. Thuis lopen de sukkels in aangepaste hond vriendelijke plunje rond. 

We zetten ons dan beiden paraat om haar uitgebreid te begroeten. Orianthi past hierbij de voorzit actie toe. Voorzit is een truckje dat ze hem geleerd hebben, om hem bij spannende situaties veilig te stellen. De mooie donkerblonde halfgod gaat dan met zijn rug naar haar toe op haar voeten zitten en murwt zich in een positie dat hij zo zittend beschutting zoekt tussen haar benen. Zij kan uiteraard geen kant meer op, aangezien ik langs achter zijdelings tegen haar benen ga staan. Wij parkeren de sukkel als het ware.

Als ze zich los weet te werken, uiteraard door ons lekkers te beloven, lopen we zigzaggend voor haar uit, zodat ze een slalombeweging moet maken van de keuken via het sas naar de achterkeuken. Daar aangekomen krijgen we dan meestal een reepje gedroogde kipfilet. Het is dan kwestie van mijn reepje met veel bravoure op de grond te droppen. Orianthi volgt meteen mijn voorbeeld. Vervolgens graai ik het reepje van Orianthi weg, waarop goudlokje het op een zielig piepen zet en op mij probeert te springen. Ik maak dan wat speelbogen en grom een beetje. De sukkel komt dan tussen en zegt dat wij twee kleuters zijn.

Dat is het startschot om richting garage te gaan. Ik ga voor het schoenrek liggen en Blondie loopt tegen haar been aangedrukt in “volg” met haar mee. Als ze na veel rekken en strekken, want ik wijk geen millimeter van bij dat schoenrek vandaan, haar laarzen te pakken heeft en gaat zitten, komt de laatste fase van onze operatie. Orianthi doet opnieuw een voorzit, terwijl ze op de stoel zit, en begint haar kusjes te geven en te dollen. Ik probeer intussen één van die laarzen te pakken te krijgen. Dat is het moment dat de andere sukkel, de garagedeur opent om ons nog even uit te laten, zodat ze eindelijk haar schoenen kan aandoen.

Wat dan finaal volgt is natuurlijk voorstelbaar. Wij weigeren beiden om terug binnen te komen. Goudlokje is iets minder stug en gaat meestal na een kordate “kom” overstag, maar ik laveer aan een slakkengangetje rond.

Als uiteindelijk weerklinkt “Elio binnen nu of ik doe uw kostuum aan”, tuf ik op mijn duizendste gemak richting garagedeur. Anders komt de sukkel me achterna met mijn K9 tuigje en wordt ik aan de lijn naar binnen geleid.

Als er natuurlijk afspraken op de agenda staan, die ik liever vermijd, denk aan de dierenarts. Dan combineren we met veel plezier en creativiteit al het bovenstaande, aangevuld met wat extra strategieën. Zoals mij verstoppen achter het tuinhuis. De paniek toen ze dachten dat ik verdwenen was, vergeet ik nooit meer. Of weigeren in de auto te stappen. Dat is een leuke.

 Ik trek en duw net zolang tot ik uit mijn antiuitbraak tuigje ben (ja je kan uit die dingen ontsnappen)  en ga dan rondjes om het huis lopen. Als ze me dan terug te pakken hebben, verweer ik me uiteraard, zodat er een muilkorf aan te pas komt en ze me met zijn tweeën in de auto tillen. Jullie snappen dat ze intussen behoorlijk wat tijd en kalmte kwijt zijn.

Nu geeft actie blijkbaar ook bij de sukkels reactie. Ze hebben dus een paar strategieën bedacht om ons om de tuin te leiden. De eerste is overleg plegen in een ons vreemde taal. Frans of Engels in dit geval. Een andere, dagelijks toegepaste strategie is het via appjes of chat of sms communiceren over ons. En tenslotte wordt er via afleidingsmanoeuvres gewerkt. Dan word ik plots in de garage gelokt, omdat hij binnenkomt met een zakje lekkers, waar ik het mijne van wil weten of wordt Orianthi in de auto getild (die verweert zich compleet niet de stielbederver) terwijl ze nog in huisplunje rondlopen.

Het is een zielige poging van hen hoor, want indien te dikwijls na elkaar toegepast, lezen wij hun lichaamstaal en ruiken wij hun stress toch ook wel.

En weet je welke namen ze voor ons hebben bedacht in hun communicatie, DC is Orianthi en staat voor Dwerg Conifeer. Deze bijnaam kwam er omdat hij als pupje al gezegend was met een uitbundige vacht, vooral op en rond zijn oren en kopje en kraag. Die vacht deint vrolijk mee in de wind, net zoals de takken van zo’n boompje in de tuin, waar hij toevallig naast zat. Het leek alsof hij in de rij was aangeplant.

Over mij zeggen ze dan “de stoomboot is aan het binnenvaren” als ik aanstalten maak om op een waardig tempo binnen te komen vanuit de tuin. Of ze hebben het over de grote Jos of mijnheer Koekepeer. Over ons als duo is het dan “C2, de collieclub, de twee Jossen of Mante en Kalle”.

Ze moesten eens weten wat wij allemaal verzinnen over hen. Maar dat valt uiteraard onder ons professioneel beroepsgeheim als meester saboteurs. Ach het zijn gemakkelijke doelwitten hoor. Als ze ons al eens half zo goed zouden kunnen lezen als wij hen, dan was de strijd misschien minder kansloos…voor hen. Maar we zien ze graag, alleen moeten ze dat niet altijd weten, de sukkels.