Orianthi vertelt zijn verhaal

 

En hier ben ik, Orianthi, ook nog een keertje. Ik ben nu 16 maanden en ik wil jullie mijn kant van het verhaal ook weleens vertellen.

Zoals jullie weten, woon ik samen met de mooie tricolore oppergod Elio en dat is een heus avontuur.

Ik ga jullie eens wat verklappen, die pompeuze kerel, die waant zich de zonnegod, heeft soms compleet geen benul van normaal hondengedrag. Ik sta toch wel dikwijls verbijsterd te kijken naar zijn fratsen en grillen. Weten jullie dat die hautaine donkere anti Lassie, bij momenten echt een geslepen en heimelijk ventje is? Die verstopt zich voor de sukkels, komt niet als ze hem roepen, vindt knuffelen alleen fijn als het hem uitkomt en wordt boos als ze zijn vacht te lang verzorgen… Ja dat laatste is echt onbegrijpelijk, want al dat kammen, borstelen en frutselen is toch opperste zaligheid. Die zou zo met een stinkende kakkebroek rondlopen.

Ik daarentegen, geef netjes aan dat mijn broek een beetje vuil is (desnoods veeg ik even tegen het onderbeen van één van de sukkels)  of dat er een takje of blaadje hangt waar het niet thuis hoort. vervolgens word ik proper gemaakt en krijg nog een compliment en beloning bovenop.

Nog zo’n gek ding bij de duistere driekleur, hij maakt een ongelooflijke scene als hij naar het trimsalon moet of naar de dierenarts.

Voor een dierenartsbezoek moeten die sukkels een heus strategisch plan uitrollen. Dan krijgt hij al een uur voor de komst van de dierenarts pilletjes, waarna de dierenarts hem nog een spuitje geeft en ze hem slapend op de achterbank afvoeren richting dierenkliniek. Daar wordt hij op een draagberrie de praktijkruimte ingereden en kan zijn groot nazicht beginnen. Nadien op een draagberrie weer richting achterbank om dan thuis wakker te worden. Ik heb hem er maar niks over verteld, want hij beseft dus niet dat hij dan een technisch onderhoud achter de rug heeft.

Ik vind het werkelijk onthutsend. Die dierenarts en de assistentes, die zijn heel erg lief. Ik loop daar gewoon binnen en deel de nodige knuffels en kusjes uit, scoor ook nog wat snoepjes en koekjes en van dat spuitje voel ik amper iets, want terwijl overlaad ik de dierenarts met kusjes.

En daarna gaan we nog een leuk ommetje maken door de buurt daar. Wat is daar nu zo erg aan?

Dan het trimsalon. Voor die vreemde tricolore snuiter komt er een trimbusje aan huis. Dan moeten ze hem met muilkorf en met drie man sterk dat busje intillen. Eens de vertoornde oppergod in zijn badje staat, ontdekt hij dan dat het toch best wel fijn is.

Wel ik ben een tijdje geleden voor het eerst in bad gegaan, getrimd en kreeg nog een fotoshoot bovenop bij mijn allereerste mensenmama

, waar mijn wiegje stond destijds. Ik zag er zelfs mijn collievader, ook een prachtige tricolore verschijning en nog een paar leden van mijn Angelfamilie.. Het was een heel avontuur en ik was een beetje onzeker, maar wat was mijn vacht mooi en al die complimenten en knuffels nadien, zalig toch.

Wat ik ook niet begrijp aan de tricolore verwaande adonis, is zijn bij momenten nors gedrag. Dan gaat hij snauwen en grommen naar alles en iedereen. Hij trekt zijn anders zo majestueuze snuit daarbij in een raar soort grimas, dat ze hier de Elvis noemen. De sukkels zeggen dan dat ik hem maar gerust moet laten, want dat Elio dan een beetje moe is, maar het zelf niet weet. Laatst kwamen ze aanzetten met een soort adaptil halsband, die hij om moest doen en werd de kamer donker gemaakt. Toen ging hij luid liggen snurken. Een tijdje later was zijn bui over en konden we weer samen buiten gaan dollen.

Bleek dat hij overprikkeld was, zoals de sukkels dat noemen.

Vreemd hoor als ik moe ben, weet ik dat heel goed en dan kruip ik in “mijn office”, dat is mijn plekje achter de bank, waar ik lekker in alle rust een powernap doe. Na een half uurtje pitten, ben ik weer helemaal herladen en klaar voor een nieuw rondje balletje trappen, keeper spelen of piepkipjesplezier.

Goed soms ben ik ook weleens erg opgewonden en dan ga ik klappertanden en druk spelen. Als dat na een tijdje wat te heftig wordt, krijg ik meestal mijn grote knuffelhond of mijnheer Stincky (dat is mijn speeltje van uit het nest bij mijn colliemama) met een vleugje adaptil en laten ze me even bekomen. Maar ik regel dat helemaal zelf hoor.

De zwarte lefgozer raakt trouwens snel over zijn toeren als de poestvrouw komt. Nu ook dat vind ik heel leuk. Als die dame op mijn hoogte deuren of meubels gaat afwassen, plinten gaat ontstoffen of ramen gaat lappen, doe ik toch vrolijk mee zeker. Zijne nukkige tricolore Hoogheid daarentegen gaat ergens liggen dutten en kijkt bijzonder gestoord bij elke denkbeeldige invasie van zijn koninkrijk.

Ook spelen en knuffelen heeft hij toch niet volkomen onder de knie hoor! Ik kan er eindeloos van genieten om met één van de sukkels te dollen, op de bank te knuffelen en pootje in hand te zitten.

Helemaal geweldig wordt het als ze dan nog mijn kauwbeentje vasthouden en we zo samen gezellig zitten te smikkelen. Of gewoon als een schoothondje op schoot kruipen bij één van de sukkels, heel fijn.

Ik loop met mijn langsnuitje vol lekkers, dat ik scoor van mijn snuffelmat, van de ene naar de andere en laat hen trots mijn buit zien. en ze mogen gerust meegenieten. Mijn speeltjes, waar ik zo intens graag mee speel, breng ik hen enthousiast ontelbare keren per dag. Ze mogen altijd meespelen. Het geluidje of piepje laten afgaan voor mij en die prachtige collectie uitvoerig bewonderen. Ik hoorde hen laatst wel zeggen “Orianthi heeft toch heel veel aandacht nodig, hij kan echt niet alleen spelen”. Die zijn natuurlijk die grumphy old man gewoon.

De zwartgeblakerde majesteit daarentegen, die laat zijn snoepjes en kluifjes vaak met veel minachting op de grond ploffen. Hij verwacht dan dat ik dat ook doe. Vervolgens graait hij mijn deel weg. Ja dat pik ik natuurlijk niet. Ik laat dit merken door te piepen en tegen hem op te springen. ik wil gewoon zeggen “kom op man, geef dat terug”. Dan wordt mijnheertje kwaad. Uiteindelijk komen de sukkels dan tussen en noemen zij ons kleuters. Toch niet eerlijk hoor!

Naast dat alles, heeft de donkere excelentie natuurlijk zijn goede kanten. Onder mijn stichtend voorbeeld leert hij zelfs knuffelgedrag nadoen. Laatst ging hij met één van de sukkels dollen, pootje geven en kusjes uitwisselen. Bijna helemaal zoals ik dat altijd doe.

De zwarte alfakoning leerde mij dan weer genieten van vers vlees, in nette hoopjes op een plat bord geschikt en op exact de juiste hoogte aangeboden.

Ik kende tot dan vooral brokken als voer, maar bij het zien en ruiken van dat vers vlees veranderde ik geleidelijk aan mijn eetroutine, tot de sukkels doorhadden dat ik mijn brokken niet meer aanraakte. Toen ik nog een kleine ukkepuk was, duwde Elio trouwens hapjes vlees van zijn bord op de grond, zodat ik lekker mee kon eten. Ik was immers nog niet groot genoeg om bij dat bord te kunnen.

Maar daarbij begrijp ik dan weer niet dat hij bij momenten zijn lange neus optrekt voor zijn zorgvuldig gedresseerd bord, maar dan wel misselijk wordt en gal gaat spugen. Dan eet je toch gewoon?! Rare snuiter. Ook dat heeft volgens de sukkels met zijn hoog gevoeligheid voor prikkels te maken. De donkere brulboei is met andere woorden vrij snel uit zijn hum.

Wat ik dan wel weer leuk aan hem vind is dat we samen op uitkijk kunnen zitten,

dat hij mij heel vaderlijk wast en dat we bij momenten lekker samen kunnen spelen, slapen en knuffelen. Wij voeren de betere collie choreografieën op en begrijpen elkaar daarin perfect.

Van hem leerde ik ook dat ik buiten niet al te snel in paniek moet raken, want zelf kuiert hij redelijk onverstoorbaar langs onze vertrouwde routes. Maar in een drukke omgeving neemt de sukkel mij meestal alleen mee, tenzij ze met zijn tweeën op pad gaan. Ja die prikkels weer natuurlijk.

Hij leerde mij ook dat de zijdehoenders, konijnen en boerderijkatten niet raar of eng zijn. Alleen ga ik met hen spelen en heb ik een oprechte vriendschap gesloten met dwergkonijn Serafientje, haantje Ozzy en zijn first lady Whitesnake (het is een iron lady hoor en de echte baas van de ren) en met Harry, de houtduif die samen met zijn partner in een boom in onze tuin woont. Dat terwijl de superieure tricolore langsnuit hen liever jent en op hen durft blaffen met zijn diepe bariton vol vibrato’s.

Alles bij elkaar heb ik een boeiend en goed gevuld collie leventje. Ik weet dat ze hier helemaal gek zijn op mij en ik op hen natuurlijk. Ik toon die affectie ook dagelijks en uitvoerig.

De mooie tricolore oppergod heeft zo zijn eigenaardigheden, maar eigenlijk kunnen we elkaar ook helemaal niet missen. Als we even zonder elkaar zijn geweest is de begroeting altijd hartelijk, inclusief wederzijds gesnuffel en gekwispel en een vaderlijke wasbeurt van zijn kant. Als de ander er even niet is, voelen we ons echt wel verloren.

Laatst waren de twee sukkels met Elio in de garage aan de vachtverzorging bezig. Ik moest alleen in de woonkamer blijven en wat duurde dat lang. Ik heb toen iedereen doen schrikken door luid als een wolf te gaan zitten janken. Blaffen doe ik weinig, maar piepen en dus nu ook huilen, is des te efficiënter. Nu zetten ze een hekje in de deur, zodat ik me niet alleen voel als ik ergens even niet bij mag zijn.

Ik heb de gewoonte om mij overal tussen te wringen en alle aandacht en knuffels voor mezelf op te eisen. Ze noemen me weleens bezitterig en jaloers, maar eigenlijk ben ik gewoon de allerliefste knuffelbeer en wil ik dat tonen altijd en overal.

Ja ik ben de liefste en de mooiste, de schatigste en compleet onweerstaanbaar, dat spreekt voor zich.
Tja verschil moet er zijn natuurlijk. En ik ben nu eenmaal Goudlokje, het zondagskind en de mooie donkerblonde halfgod.