mijn zesde verjaardag

 

Hier ben ik weer…en vandaag is het een heel speciale dag want ik vier mijn verjaardag.

De sukkels mogen hun zegeningen tellen want zij hebben al zes jaar het genoegen mij te kennen en van mijn fratsen te genieten. Ik, de enige echte mooie tricolore oppergod Elio, ben zoals jullie weten geen doorsnee hond, nee ik ben een Schotse collie. En zelfs binnen mijn rasgroep van prachtexemplaren, neem ik een geheel eigen plaats in. Hier in huis durven ze mij pompeus, nukkig, grillig, hautain, verwaand en excentriek noemen en soms zeggen ze dat ik een slecht karakter heb, maar een goede inborst. De waarheid is dat ze simpelweg mijn genialiteit niet onderkennen, daarom ook dat het sukkels zijn natuurlijk.

 

De sukkels waren zo vol van mijn virtuoze aanwezigheid, dat ze zelf een tweede Schotse collie in huis haalden. Jullie kennen hem als de mooie donkerblonde halfgod Orianthi, mijn maatje en op veel gebieden mijn tegenpool. Van hem zeggen ze dat hij een lieverd is, een knuffelbeer en een absolute schat. Maar evengoed dat hij bij momenten een showgast is, een drammer, een snob en een verwend kereltje (afhankelijk van de sukkel die het zegt wordt dat ook nog aangevuld met mama’s-kindje en papa’s-kindje, al varieert zijn voorkeur voor één van beiden daadwerkelijk).

Ik ben daarin natuurlijk het stichtend voorbeeld. Soms weiger ik de mannelijke sukkel een ochtendlijke knuffelsessie in de zetel. Dat is dan zijn eigen schuld. Als ik beneden kom, moet hij meteen met mij op de bank gaan zitten en wisselen we blijken van genegenheid uit, kwestie de dag goed te beginnen. Ik klop met mijn voorpoot op hem en was zijn kalend hoofd, waarbij ik op zijn schoot kruip. Als hij, eens beneden verschenen, eerst een andere activiteit aanvat, kan hij wijselijk naar mijn liefkozingen fluiten. Dat kan dan de aanzet zijn van een dagenlange knuffelstaking mijnerzijds jegens de sukkel. Ik schakel dan over op heel opzichtig knuffelgedrag bij de vrouwelijke sukkel, waarbij ik grijnzend met spottende blik naar de mannelijke sukkel kijk.

Kwestie van hem eens heel duidelijk te maken wat hij moet missen. Uiteraard geldt dezelfde politiek ook voor de vrouwelijke sukkel, als ze het waagt mij niet bij de eerste stap op de benedenverdieping uitbundig te begroeten en meteen in haar zetel gaat zitten om met mij het babyhondje te spelen.

Maar vandaag sta ik dus volop in de belangstelling en straal ik zoals een zonnegod betaamt in al mijn pracht. Ik ben dan ook voor de gelegenheid volledig medisch nagekeken en strak in de vacht getrimd. Niet mijn favoriete bezigheden, maar het resultaat is natuurlijk wel dat ik nu stralend witte tanden heb en mijn koninklijke manen glanzen in al hun pracht.

Maar met de dierenarts gaan ze voorlopig wel niet meer tegen mij samenspannen, denk ik. Weten jullie dat die sukkels mij gedrogeerd hebben? Ja je leest het goed, ze hebben pilletjes in een spuitje gedaan en mij zoveel daarvan gegeven dat ik buiten westen was. Daar lag ik dan, plat op mijn buik, met vier poten en goddelijke snuit plat tegen de grond. En ik hoorde hem in de verte op haar roepen “Elio, het is niet goed”. Eens zij erbij kwam, ademhaling en hartslag controlerend, barste de paniek natuurlijk pas goed los. “bel de dierenarts nu meteen, hoorde ik haar half snikkend tegen hem roepen”. Ik lag die hele tijd roerloos stil, de sukkels dicht bij mij, alsof ze bang waren dat ik zou wegglijden. Ik ben hier nog lang niet klaar hoor en ik heb nog heel veel te vertellen.

Maar toen kwam dus dierenarts Jan binnen en die snelde meteen naar mij. Daardoor kwam er natuurlijk een adrenalinestoot doorheen mijn koninklijke collielijf. Ik richtte mijn kop op en gaf een welgemeende snauw, wat dachten ze nu, dat ze zo gemakkelijk van mij zouden afkomen. Wat volgde was dat dierenarts Jan mij prikte en ik hem trakteerde op een gromsalvo. Maar op mijn poten staan, lukte niet meer, dus droegen ze mij op een raar ding naar buiten. Dierenarts Jan en de mannelijke sukkel, elk aan een kant terwijl de vrouwelijke sukkel, mij stevig vasthield, zodat ik niet van dat ding zou proberen af te komen. Halverwege deze oefening werd ik heel erg moe en ben ik luid snurkend in slaap gevallen

Ik begrijp iets niet zo goed. Ik ben op dat rare draagding in slaap gevallen en werd terug wakker op de achterbank van mijn Eliomobiel. Ik voelde me trouwens ook heel raar en groggy en er was iets met mijn tanden en nagels aan de hand. Nu zijn de sukkels zo erg geschrokken van mijn syncope dat ze het wel uit hun hoofd zullen halen deze stunt nog een keer te herhalen. Bonus is dat ik nu al dagen op mijn wenken bediend wordt.

Vandaag dus nog eens extra, want ze dachten even dat ik mijn 6^e levensjaar niet zou halen. En mijn maatje Orianthi was zo van slag, door wat er met mij gebeurde daar bij die dierenartsfrats dat hij jankend en schreeuwend als een wolf door de vrouwelijke sukkel gekalmeerd moest worden. Goudlokje had zelfs een traan op zijn wangen, toen hij mij zag liggen op mijn achterbank en hij voorzichtig zijn langsnuitje tegen het mijne drukte. Volgens de sukkels ben ik echt onmisbaar voor die kleine. Wel de opgeschoten lilliputter weet natuurlijk dat dat volkomen wederzijds is. Vanaf onze eerste momenten samen was er een klik. Ik heb dat gouden mannetje ook nog zoveel te leren over het collieleven.

En wat cadeautjes betreft ben ik heel blij met mijn nieuwe op maat gemaakt riem, compleet met antischok tussenstuk. Ja de vrouwelijke sukkel is door een knie- en heupprobleem al een tijdje uit balans en ze beweren dat ik daar misbruik van maak, door stevig en geheel onverwacht aan de riem te trekken en van koers te wijzigen. Je ziet de sukkel dan wankelen en zoeken naar evenwicht om overeind te blijven. Reuze geinig toch. Al is het pleziertje bijna ten einde, want ze is met een personal trainer met evenwichts- en krachtoefeningen aan de slag. Het spelletje is ook leuk bij de mannelijke sukkel, maar die heeft natuurlijk veel meer kracht en biedt meer tegengewicht, daar moet ik het hebben van de onverwachte schokbewegingen.

Daarnaast zijn er natuurlijk weer een hele boel lekkere snacks en knaagspullen ingeslagen en kreeg ik een gloednieuwe lievelingsbal. Orianthi kreeg dat trouwens ook, terwijl hij niet eens jarig is. Ik zal strak opletten dat ik straks op 25 oktober ook geschenkjes krijg als die kleine verjaart.

Met taart en koekjes moeten ze trouwens niet afkomen. Mijn lievelingstraktatie is een bordje tapas. Dat zijn in hapklare stukjes gesneden Dogmio hot dog worstjes, die dan door de mannelijke sukkel met veel zorg stukje voor stukje aan mij worden gevoerd. Goudlokje mag natuurlijk ook mee-eten, maar ik kijk nauwlettend toe dat ik het eerste stukje krijg en dat ik zeker geen beurt word overgeslagen.

Mijn hondengedragstherapeut heeft hen gezegd dat ze mij beter apart mijn tapas geven, maar dan weiger ik deze te eten. Die opgeschoten donkerblonde ukkepuk moet meespelen. Zonder dat concurrentie en spelelement is er werkelijk geen glans aan dit tapas ritueel. Het is trouwens ook heel geestig om dan een stukje worst op de grond te spugen en dan te kijken of Blondie geen aanstalten maakt om dit op te rapen, waarop ik dan heel vervaarlijk mijn tanden toon met wijd opengesperde langsnuit.

 Ik doe niks hoor, maar ik toon zo mijn suprematie en toppositie in de rangorde.

Zoals jullie kunnen lezen ben ik helemaal klaar voor dit nieuwe levensjaar. Uiteraard zal ik jullie op gezette tijden op de hoogte houden van de gang van zaken in mijn koninkrijk.

Volgens de hondengedragstherapeut is een hond op zijn achtste op zijn toppunt, dus er is nog heel wat groeimarge. Maar niet tegen de sukkels vertellen hoor…want die zouden -om mij volkomen onduidelijke redenen- in paniek kunnen raken. Ik laat ze trouwens ook wat mijn pedagogisch projectje met Orianthi betreft, lekker in de waan. Mijn invloed is weldegelijk zichtbaar en voelbaar hoor, bij goudlokje, alleen heeft die niet mijn donkere tricolore ziel, waardoor hij volstrekt ongeschikt is voor heimelijke strategische acties en dubbele agenda’s. Er kan natuurlijk maar één zonnegod zijn en één koning op de troon.