spits je oren

 

Hier ben ik weer. En deze keer wil ik jullie graag iets vertellen over onze gave om dingen te horen, die de sukkels duidelijk niet ervaren.

Jullie moeten weten, mijn koninkrijk ligt behoorlijk ver verwijderd van een groot shoppingcentrum of winkelaanbod en de sukkels hebben tot een aantal jaren geleden, altijd vlakbij Antwerpen gewoond. Het zijn van die stadsmensen die nu op “den buiten” wonen, of beter “op de gazon van de parking”, voor wie het Antwerps een beetje machtig is. Die zijn dus verknocht aan bepaalde vaste merken en winkels.

Nu dat leidt ertoe dat ze allerhande dingen online bestellen en laten leveren aan huis. Dat zijn meestal dezelfde leveranciers, de beruchte witte bestelwagentjes met de vertrouwde pakjesdragers erin. En elke keer opnieuw zijn die twee verbaasd, dat ik het op blaffen zet, al vele minuten voordat dat bestelwagentje voorrijdt.

In de hitte van de zomer, had de mannelijke sukkel de gewoonte, die vriendelijke kerel van de pakjes te voorzien van een fris flesje water of frisdrank. Wel ik gaf keurig aan wanneer hij met zijn verfrissing mocht uitrukken om tijdig bij het hek te staan. Ze begrepen er werkelijk niks van. Zeker omdat diezelfde bestelwagentjes hier ook weleens langsrijden zonder te stoppen en dan geef ik natuurlijk geen kik.

Eenzelfde fenomeen dat de sukkels met verbazing doet opkijken, is mijn perfect afgestemd gevoel voor timing, wat de thuiskomst van de mannelijke sukkel betreft. Elke vrijdag gaat die mantelzorgen voor zijn ma van 91 jaar, die nog zelfstandig woont. Hij vertrekt dan na de middag en komt pas laat op de avond weer thuis. Intussen houdt hij via sms en appjes contact met het thuisfront. Vrijdag is ook onze “mamdag”, dan hebben we quality time met de vrouwelijke sukkel, die dan haar agenda leeg houdt voor ons.

Maar op een bepaald moment komt dan dat ene berichtje toe. Daarin staat “ik vertrek”. Dan weet zij, dat ze ons stilaan binnen moet roepen en de deuren moet afsluiten, zodat hij het erf op kan rijden bij thuiskomst. Dan komt er pas een tweede bericht (“kan ik binnen?”) wanneer hij in de nabije omgeving is en wil weten of wij veilig opgeborgen zijn.

Dat tweede bericht (waarvan de tijdsinterval met het eerste nogal verschilt, omdat hij vaak nog gaat tanken of dingen posten of moet omrijden,…) dat kondigen wij aan door ons uitbundig piepend, collie chantend en buitelend gedrag. In het begin zei de vrouwelijke sukkel nog “papa is er nog niet hoor”, nu weet ze beter, wij hebben hem al lang gehoord. Na heel wat vreugdedansjes gaan wij dan in volle onstuimigheid richting voordeur, waarlangs zij ons uitlaat, waarna we al zingend rondjes rond zijn auto lopen tot hij uitstapt om ons te begroeten en met ons te spelen. Wij kunnen geluiden op vier keer meer afstand waarnemen en, daarenboven, kunnen we ook nog eens vier keer beter de richting bepalen.

Wij worden doof geboren en ons gehoor ontwikkeld zich pas ergens aan het begin van de derde week, maar het is dus van een hoogstaande kwaliteit.

Nu weten jullie dat wij honden een superieur gehoor hebben dat wel vier keer beter  is dan jullie menselijke sukkels. Wij horen geluiden die 24Db zachter zijn. Ik vertel jullie er maar meteen even bij dat het menselijk gehoor beperkt is tot een golflengte van 20 - 20.000 hertz. Wij daarentegen, kunnen tonen horen binnen het bereik van 15 – 50.000 hertz. Jullie moeten dus niet proberen de strijd aan te gaan met ons, want dat is compleet kansloos.

Bedenk dat dus ook als jullie met dazers, hondenfluitjes en ultrasone speeltjes aan de slag gaan. Sommige van die dingen vinden wij geinig. Mijnheer krokodil, mijn ultrasoon speeltje vind ik heel vermakelijk; Maar die dazer, jullie horen het niet, maar voor ons is dat een auditief marteltuig. En dat hondenfluitje mogen jullie wat mij betreft ook opbergen.

Ik kan jullie trouwens met veel trots vertellen dat wij niet zomaar domweg horen. Nee er is wel iets meer aan de hand in onze goddelijke en superieure colliehoofdjes. Achttien spieren in onze oren zorgen ervoor dat de wij de schelpen onafhankelijk van elkaar kunnen draaien, kantelen en omhoog en omlaag kunnen bewegen. Het lokaliseren van geluid gebeurt door super snelle complexe berekeningen in ons brein. Hierbij maakt ons brein gebruik van het volume èn het tijdverschil tussen onze beide oren.

Als wij ons koninklijk langsnuitje richting het geluid bewegen, gebruiken onze hersenen dit als extra informatie om de afstand te bepalen. Door ons mooi kopje schuin te houden krijgen wij ook nog extra informatie over de locatie, als een geluid moeilijk te lokaliseren is.

En nu jullie? Komt nog niet eens in de buurt hé, met die twee aanhangsels aan weerskant van jullie hoofd. Nu toegegeven Orianthi en ik, wij mogen daaraan al eens genoegzaam kusjes geven en sabbelen, maar echt veel andere functies hebben ze toch niet hoor.

En ja als exemplaren van dit verheven ras zijn wij dan nog begunstigd met grote opstaande (en de meeste ook tippende) oren. In onze puberteit en als wij tandjes wisselen durven die oorschelpen nogal eens een eigen leven gaan leiden. Dat is het moment dat ik verneem dat jullie elkaar om raad vragen over de positie en het al dan niet tippen van onze superieure geluidsinstallatie.

Wel laat onze oren en oorschelpen gerust. De grootte en vorm van onze oorschelp heeft namelijk invloed op hoe goed een hond hoort. Wij collies hebben grote rechtopstaande oren die wij goed kunnen richten, en zo het geluid beter versterken en beter lokaliseren dan vb. honden met hangoren.

Kijk dat moest mij nu even van het u welbekende colliehart.

Wat ik jullie ook nog graag wil vertellen is dat wij heel veel woorden mensentaal kennen en heel erg ons best doen om jullie brabbeltaaltje te begrijpen. Maar het zou toch echt efficiënter zijn als jullie gewoon kort en krachtig, op zachte, lage en kalme toon met ons zouden communiceren.

Weet je wat die mannelijke sukkel deed als ik een pupje was? Dan sprak hij tegen mij in heuse volzinnen. Zo van “Kom eens bij baasje Elio, wil je buiten, plasje doen? Gaan we dan lekker spelen of moet je eerst snoepje, enz. enz.” Dat alles na elkaar en met intonaties die alle kanten opschoten. Ik pijnigde mijn koninklijk langsnuitje om hem te begrijpen. “Kom, buiten, plasje, spelen, snoepje” ze kwamen allemaal voorbij, maar wat wou die sukkel nu al helemaal?! Of de vrouwelijke sukkel, die met haar hoog toontje dingen wou duidelijk maken “Nee Elio, dat mag niet hoor! Niet fijn Elio, foei toch kereltje wat doe je nu?”. Een kalm, laag en duidelijk NEE of AF klaart de klus ruimschoots. De rest mag ze houden voor haar therapiepraktijk.

Gelukkig gaf mijn hondengedragstherapeut hen een snelcursus “begrijpelijke mensentaal voor honden”. Hij zei hen tegen mij te praten in duidelijke woorden en qua klank en toon te denken aan Jos Ghysen. Dat is iets voor de oudere generatie. Die man presenteerde radioprogramma’s op een lage en vrij monotoon niveau. Muziek in onze oren dus.

En als jullie nog een keer klagen dat wij bananen in de oren hebben, kijk dan eens goed in de spiegel. Jullie kunnen de oren niet eens letterlijk spitsen, sukkels.