mijn grootste fratsen

 

Hier ben ik weer. En deze keer ga ik jullie een paar van mijn fratsen vertellen waar de sukkels nog altijd met enige huivering aan terugdenken.

De lijst wordt met grote voorsprong aangevoerd door de grote escape actie die ik zo rond mijn eerste verjaardag in scene heb gezet.

Mijn koninkrijk ligt langs een baan, waar 70 km per uur gereden mag worden, maar de meeste auto’s razen hier veel sneller voorbij. Ik zat toen in de fase dat ik die voorbijflitsende wagens wel geestig vond en door de haag turend, wel eens een eindje al blaffend er achteraan liep.

Nu was de tuinman langs geweest en die had de haag netjes gesnoeid. Helemaal top vond ik dat en ik was al dagen druk met mijn langsnuit tussen de takken te duwen, om zo de wereld buiten mijn erf in de gaten te houden.

Tot ik die middag een opening had gevonden in de haag, die groot genoeg was om mijn goddelijke collielijfje er doorheen te wringen op avontuur richting vrijheid.

De vrouwelijke sukkel had een gips om haar linkerbeen en voet en lag binnen op de bank. De mannelijke sukkel stond klaar om richting kinesist te vertrekken, maar was nog snel de brievenbus aan het leegmaken, toen hij mij op straat zag weglopen. Ik hoorde hem mijn naam roepen en zag hem in volle paniek aankomen, gevolgd door de meest nabije buurvrouw, die in de tuin aan het werk was. Doordat de buurvrouw en de mannelijke sukkel de achtervolging hadden ingezet, werd nog een verdere buur gealarmeerd en die deed alle verkeer stoppen. Daarop plaatste een vrachtwagenchauffeur zijn camion dwars over de baan, want zo’n lassiehond wil je toch niet laten doodrijden. Kortom heel Wezel stond in rep en roer.

De vrouwelijke sukkel stond inmiddels met krukken en gips aan het tuinhek, in de hoop mij in te sluiten als ik rechtsommekeer huiswaarts zou maken.

Ik kan jullie vertellen dat het dolle pret was. Zeker toen ik eerst richting mijn domein liep, om vervolgens de vrouwelijke sukkel te verschalken en opnieuw vrije baan te kiezen.

Paniek alom toen ik zigzaggend over de baan liep en een aantal chauffeurs opnieuw begonnen rijden. Weerom werd alle verkeer stil gelegd.

Uiteindelijk hebben ze me te pakken gekregen toen ik in op een bouwwerf een paar honderden meter verder binnen liep. Ik werd afgevoerd richting mijn koninkrijk, waar mijn wandaad nog uitgebreid door de sukkels en de buurvrouw werd becommentarieerd. Wat waren die allemaal over hun toeren, gewoon omdat ik eens alleen op verkenning wou gaan. en heel flauw, die tuinman is dezelfde week nog een extra dubbele afsluiting komen zetten, inclusief grondpinnen. 

Ik moet toegeven dat mijn uitje in schril contrast stond tot mijn gedrag in die tijd  als ik met de sukkels op pad ging. Laten we het erop houden dat die twee nog totaal geen kennis hadden van het waardig uitlaten van een exemplaar van het schotse collieras, van mijn hoedanigheid.

Dat bracht hen ertoe met mij opnieuw professionele hulp te zoeken.

De eerste poging om hondenschool te volgen, zo rond mijn 9 weken, was geëindigd in een roemloze aftocht.

We werden weggestuurd met de melding “met dat pupje valt niks aan te vangen”.

Er tussenin zaten een aantal consulten bij diverse hondengedragstherapeuten, waar weinig winst behaald werd, omdat ik het vertik kunstjes op te voeren voor eten, snacks of snoepjes. Ik wou trouwens helemaal niet eten, dus was hun arsenaal aan mogelijkheden snel uitgeput.

De tweede poging kwam dus met veel zuchten en frisse tegenzin van de mannelijke sukkel. Eens op het oefenterrein aangekomen, zag de voorzitter van de hondenschool meteen welk vlees hij in de kuip had. Het was mijn huidige gedragstherapeut Luc. Hij nam mijn leiband over en er werden afspraken gemaakt voor een thuisconsultatie. Hij straalde meteen uit dat hij wel raad wist met mij. En hoewel er geen stemverheffing of wat dan ook aan te pas kwam, was ik zo onder de indruk dat ik zelfs ging plassen. Die man spreekt mijn taal. Nu nog, als hij mijn erf betreedt, laat ik geen blaf. Andere bezoekers worden met luide baritonblaf bol van de vibrato’s aangekondigd. Als Luc zijn auto aan de haag parkeert, ga ik grijnzend staan kijken naar zijn intrede. De sukkels moeten er altijd om lachen. Ze hebben al gevraagd of Luc geen kartonnen versie van zichzelf kan plaatsen aan onze oprit.

Toen de sukkels de week erna opnieuw richting hondenschool gingen, om adaptil op te halen, heb ik de kantine van de hondenschool getrakteerd op een grote boodschap. De sukkels waren het liefst onder één van de tafels gekropen. Toch was dit het begin van een heel groeiproces, waarbij zij werden opgevoed om met mij te leren omgaan. Maar die drol, dat was ook één van de dieptepunten in mijn relatie met de sukkels.

Nog een memorabel sluitstuk aan de top drie van de fratsen waar de sukkels met een grote “horresco referens” aan terugdenken is het dierenarts incident.

Ik was net geopereerd (mijn kroonjuwelen werden verwijderd omdat ik een tumor had en eentje niet was ingedaald), toen ik voor controle opnieuw op consultatie moest om bloed te laten prikken.

Nu ben ik niet bepaald dom, zoals jullie weten. Bij het huis van de dierenarts aangekomen, weigerde ik dan ook resoluut de Eliomobiel te verlaten. Na veel gedoe wisten die twee mij alsnog uit de auto te wrikken. Zij zag de bui al hangen, dus ik had een antiuitbraaktuig en jachtlijn om, maar toch wist ik net niet te ontsnappen. Ook het huis van de dierenarts ligt langs een grote baan en de paniek bij de sukkels was compleet. Ze hebben me toen opnieuw in de auto geladen en zijn de dierenarts op de hoogte gaan stellen van de patstelling waarin ik hen gebracht had.

De dierenarts gaf zich zomaar niet gewonnen, want niet veel later verscheen zij met de sukkels aan de auto. Gewapend met een snuitje, pil lamp van haar smartphone en het nodige materiaal om mijn goddelijk bloed af te tappen.

Wat volgde was een worsteling, waarbij ik na veel trekken, duwen, grommen en snauwen, mezelf dan maar gewonnen gaf.

Het einde van dit akkefietje was evenwel nog niet verteld. Ik weigerde sindsdien resoluut nog in de auto te stappen. Ook daar is Luc aan te pas gekomen met alweer een slinks plan. En ja ook die strijd heeft hij van mij gewonnen, maar daar vertel ik nog wel een andere keer over.

Ik wil jullie toch wel meegeven, dat ik sindsdien niet meer naar de dierenarts wil en me absoluut niet meer gewonnen geef. Dus nu komt dierenarts Jan aan huis en komt er een muilkorf aan te pas.

Als ik naar de praktijk moet vervoerd worden, komt dierenarts Jan mij eerst thuis in een roesje brengen en wordt ik zo duttend afgevoerd op de achterbank van mijn Eliomobiel. Geen centje stress, want ik ga liggen snurken in de collie relax stand.

Ze zeggen dat ik een geval apart ben, maar ik scherp hun creativiteit aan in oplossingsgericht denken. Knap toch?!