Elio groet de sukkels

 

Hier ben ik weer. En deze keer ga ik jullie iets vertellen over begroetingen.

Jullie kennen dat wel. Één van de sukkels heeft het huis en erf verlaten en keert terug.

Hier gaat dat gepaard met een ritueel. Er worden berichtjes naar de sukkel gestuurd die belast is met hondensitten. Die moet dan aangeven dat de andere sukkel veilig het erf kan oprijden en dat wij dus netjes in huis opgeborgen zijn.

Orianthi en ik, wij gaan dan op uitkijk staan, om te zien hoe de auto door het tuinhek het erf oprijdt. De sukkel die bij ons is, moet dan wachten tot de tuinpoort netjes weer dichtklapt en dan mogen wij naar buiten en gaan wij wilde rondjes rond de auto lopen en staan met balletjes en piepkipjes klaar om ons begroetingsspel aan te vatten.

Ja we doen dit elke keer, ook als de sukkel in kwestie een kwartiertje het hoofdkwartier verlaat om naar bakker of apotheek te gaan. Wij hebben geen lineair tijdsbesef, zeggen ze hier dan. Wat zoveel betekent als “wij leven in het hier en nu”. Inderdaad wij zijn meesters in mindfulness en onverstoorbaar in onze beleving van het moment.

Daarom is het ook hartverscheurend als de mannelijke sukkel door de tuinpoort vertrekt zonder auto, maar met de grasmaaier, om het stuk berm voor mijn koninkrijk te maaien. Wij zien hem, horen hem tekeer gaan met het rode of gele monster en we mogen niet mee(spelen).

Ik blaf dan eens goed met lage bariton kef en geef het nodige misprijzen mee in mijn vibrato’s om me vervolgens binnen terug te trekken en een dutje te gaan doen bij mijn wereldse bezittingen. Dat is mijn mand vol speeltjes.

Maar goudlokje, die heeft het daar super zwaar mee. Die gaat janken en joelen als een wolf, volgt de sukkel met zijn herriemonster langs de andere kant van de haag en steekt zijn langsnuitje onder de tuinhekken in de hoop de aandacht van de sukkel te trekken en zo alsnog te winnen van de rode of gele lawaaimaker.

Als de mannelijke sukkel dan met de grote lawaaierige stuk speelgoed terug door het tuinhek komt, gaat Orianthi frontaal in de aanval op deze bittere concurrent.

Alleen dat mag niet en dus is hij nu aangeleerd om netjes op afstand te blijven. Als het gras dan eindelijk gemaaid is en we weer vrij over ons koninkrijk mogen lopen dollen, zijn we reuze blij en bespringen we de sukkels meteen met alle balletjes en speeltjes die we kunnen vinden.

Jullie moeten weten dat ze onze buitenspeeltjes, vooraleer het gazon gemaaid wordt, verzamelen in een grote doos. Orianthi loopt dan met de sukkel mee en probeert zoveel mogelijk speeltjes terug uit de doos te halen.

Het is tenslotte ons erf en daar hoort ons speelgoed rijkelijk uitgestrooid aanwezig te zijn. Ik pleeg dan vanop mijn heuvel aan het terras met enig genoegen de capriolen van mijn jeugdige maatje gade te slaan en verkneukel me in de pogingen van de sukkels om de speeltjes aan boord te houden.

 

Een ander problematisch gegeven is het ogenblik dat de brievenbus wordt geledigd. De brievenbus staat buiten ons erf en dus moet de sukkel door de tuinpoort. Dat betekent simpelweg dat hij naar buiten gaat zonder ons. Ook daar komt onze state of mind weer helemaal opzetten. Het is eenvoudige logica: sukkel verlaat erf en sukkel keert weer terug. Dus wij gaan over tot een uitbundig begroetingsritueel. Ze zeggen dan “ik ben nog geen 5 minuten weg geweest”, nee zo werkt het niet…weggeweest en terugkomen is je laten keuren op vreemde geurtjes, kusjes krijgen, balletje spelen, een sessie kont schudden en staart wapperen en meer van die uitwisselingen van affectie en blijdschap.

Zelfde fenomeen bij de vrouwelijke sukkel. Hier komen dagelijks mensen over de vloer, waar wij niet bij mogen zijn. Zij gaat dan naar een deel van het huis dat voor ons verboden toegang is. In principe mogen we ook niet blaffen als die mensen ons erf betreden, zelfs niet als we ze kunnen horen en zien. en ook niet als ze aanbellen aan voordeur of tuinpoort, hoewel daar een bordje hangt dat ze binnen mogen komen zonder te bellen. Dat bordje is haar idee, want ja ik blaf als iemand aanbelt. Is toch normaal! Ik laat weten dat ze mijn Rijk betreden. Hier ben ik heer en meester. Blondie blaft soms een bescheiden kefje mee, maar dan zeggen ze “STIL” en zwijgt die kleine stielbederver. Ik sta erom bekend dat ik het laatste woord wens te hebben. “Elio STIL” wordt dus gevolgd door nog één stevige blaf, waarna ik in een aantal zinnen mompel keffend en grommend mijn ongenoegen kenbaar maak op de situatie en deze ongepermitteerde censuur van mijn vocale en bewakingscapaciteiten.

 

Maar goed, na zowat 1,5 uur gaan deze bezoekers terug buiten. Ik verwacht dan van de vrouwelijke sukkel dat ze meteen naar mij toekomt, zodat wij ons begroetingsritueel kunnen uitvoeren. Ik ben daar strikt in, mensen buiten is de start van Elio time. Sessies die uitlopen, dan laat ik even weten dat het echt tijd is om af te ronden. Ja, ik beschik over een goed afgestelde inwendige timer. Als zij het zich dus verwaardigt om langer te blijven rondhangen in haar praktijk, dan ga ik haar roepen. Ik grom, kef en lanceer hoge blafjes tot ze eindelijk daar is. Vervolgens besnuffel ik haar, geef kusjes, hap een paar keer in de lucht van pure opwinding, doen we een dansje schuddekonten en dan gaan we samen een balletje trappen, zodat ik mijn opwinding kwijt kan. Dat is mijn privilege. Op dat moment mag de mooie hoogblonde halfgod zich niet inmengen. Anders word ik boos en eindigt het in een relletje. Ik sta immers volkomen in mijn recht. De hondengedragstherapeut heeft duidelijk gezegd “Elio moet maximaal al zijn privileges behouden” Ik heb dat heel goed gehoord en in mijn perfect tippende zwarte oren geknoopt.

Zoals jullie kunnen lezen zijn wij erg trouwe en loyale exemplaren van ons edele ras en nemen wij ons begroetingsritueel erg serieus. Wij zijn het allerbelangrijkste in het leven van de sukkels en wij wensen dan ook dat hiervan blijk wordt gegeven bij terugkeer na elke hartverscheurende minuut die wij zonder hen en zij zonder ons doorbrengen.