hoe ze van mij iets gedaan krijgen

 

Hier ben ik weer. En deze keer wil ik jullie iets vertellen over de opvoeding van de sukkels.

Zoals jullie weten, ben ik, wat de sukkels noemen, totaal niet voedselgericht. Dat is mensentaal voor het feit dat ik geen kunstjes opvoer, geen commando’s naleef en niet omkoopbaar ben met lekkers, snoepjes of welke lekkernij dan ook.

Die kleine donkerblonde ukkepuk kon op 9 weken “zit, liggen en kom” als de beste.  Hij deed dat voor aandacht en snoepjes. Echt niet om aan te zien, wat die allemaal aan kunstjes en spelletjes kent. Ik mag er werkelijk niet aan denken hoor, dat ze zoiets van mijn goddelijke zelf zouden verwachten.

Daar komt bij dat ik nooit of te nimmer goed reageer op een harde stem, verbale of fysieke dwang of autoriteit door overwicht.

Zo, nu dat duidelijk is, zie ik jullie denken…”hoe hebben ze die ooit iets bijgebracht?!”. Wel wie mij wil doen marcheren, heeft inzicht in mijn geniale brein nodig en dient over veel psychologisch doorzicht en empathisch vermogen te beschikken. Respect is het toverwoord.

Als ik op mijn erf zit te genieten en ze willen dat ik mij naar binnen begeef, dient dat te gebeuren met een vriendelijk wervend verzoek. Als ik me dan in beweging zet is enige aanmoediging zeker op zijn plaats. “Elio wil je binnenkomen man? Goed zo daar komt de Eliman, mooi, dat doet Elio goed, kom maar snel binnen jongen, kijk eens wie daar nu is, ons Eeltje seg!”, zoiets. Mijn intrede in huis wordt bovendien gefaciliteerd door het aanbieden van een “sigaartje”, dat is een snack van opgerolde en met rijst gevulde kipfilet. Let wel, ik kom niet binnen voor dat sigaartje, ik kom binnen en krijg dat sigaartje als blijk van appreciatie voor mijn perfect uitgevoerde reactie op hun verzoek om binnen te komen. Dus wie denkt dat het volstaat om te roepen “Elio kom” en vervolgens met dat sigaartje te staan zwaaien, dwaalt ernstig.

Toen ik een pupje was dacht zij dat ik misschien wel zou marcheren onder de aanmoediging van speeltjes, piepjes en geluiden.

Ook dat had ze helemaal fout. Goudlokje krijgt een geweldige mentale kick bij het zien van zijn lievelingsballetje, wordt dolblij van een rondje piepkipje en raakt door het dolle heen bij de aankondiging van een ommetje. 

“Orianthi, we gaan kuieren”, zorgt voor een soort vreugdedansje waarbij die kleine al piepend een choreografie opvoert die het midden houdt tussen een enthousiast jong veulen en een berggeit on speed.

Ik vind het allemaal best leuk en zal met tevredenheid en waardigheid spelen en richting tuinhek lopen, maar ze moeten echt niet denken dat ik dat als een beloning zie.

Toen ik dus na het dierenarts incident weigerde nog voet te zetten in mijn Eliomobiel, zaten die twee sukkels met een stevig probleem. Zij had al een poging gedaan om op mijn erf met open achterdeur te gaan rondrijden. De twee sukkels in de auto, riepen mij en ze hadden ook nog mijn lievelingsspeeltje bij zich. Toen begonnen die twee elkaar heel opzichtig te knuffelen. Ja, ik geef toe, als ze te dicht bij elkaar staan of zitten, mag ik me daar wel graag tussenwringen en zo de orde te herstellen. Ik hoor immers in het middelpunt. Uiteindelijk ben ik in de auto gesprongen. Eén keer dan toch. Het is hen geen tweede keer gelukt, mij op zo’n manier te verschalken.

Dus daar kwam mijn therapeut Luc weer op de proppen. En die bedacht een plannetje, waar ik met vier poten en open ogen ben ingetuind.

Eerst ging hij met mij wandelen langs de drukke baan die aan mijn koninkrijk ligt. Ik had toen mijn training nog niet afgemaakt en vond vrachtwagens, bussen, tractoren, loeiende motoren en aanverwante lawaaimakers spannend van achter de veiligheid van mijn haag en afsluiting op mijn erf, maar eens buiten, vond ik dat doodeng. Daarenboven kende ik Luc helemaal niet zo goed en vond ik het heel vreemd dat die sukkels mij zomaar meegaven met een vreemde.

Dus daar liep ik met Luc, ik aarzelde, voelde me onzeker, geprikkeld en angstig. En toen gebeurde er iets. Plots kwam daar de Eliomobiel aanrijden, zijdeur open en de vrouwelijke sukkel op de achterbank. Zij riep mij en moedigde mij aan om in de auto te springen. Ik had dus de keuze, bij die vreemde blijven, langs die drukke lawaaierige baan of veilig in de auto bij de sukkels. Mijn brein deed een razendsnelle denkoefening en ik sprong de auto in. De rit ging recht naar mijn erf. Daar aangekomen werd de oefening herhaald. Na een keer of vier sprong ik feilloos die auto in, richting sukkels en de veiligheid van mijn rijk.

Enkele dagen later werd de training op mijn erf vervolledigd met een nieuwe tactiek. Nu moest de mannelijke sukkel met mij richting achterbank lopen en mij zo in de auto laten springen  onder begeleiding van de aansporing “Elio auto Hop”, gevolgd door enthousiaste kreten bij een gelukte poging. Na enkele keren proberen, was ik inderdaad terug mee met het concept en sprong netjes op mijn achterbank. Eenmaal ik terug in de Eliomobiel zat, reden de sukkels naar het kerkhof van Wezel, wat gelegen is in een mooie wandelzone, waar ik heel graag ga kuieren.

Daar aangekomen gingen we op stap. Nadien moest ik terug in de auto springen. Opnieuw werd de truck met de aanloop boven gehaald. Toppunt was natuurlijk dat ik een paar keer abrupt stopte en zo de sukkel bijna plat op de achterbank deed belanden.

Op een drietal lessen van Luc was ik opnieuw verzoend met mijn vertrouwde achterbank en verliep alles terug normaal.

Ik leer dus dingen als ik er de zin van inzie, als het mij voordeel oplevert en ook wel op basis van mijn band met de sukkels. Wat ook wel durft werken is het strelen van mijn aanzienlijk ego, door verbale aanmoediging en uitbundig supporteren tijdens de gewenste actie.

Zo is het verzorging van mijn onderstaartse zone een heikel punt. Maar als ze daarbij zeggen “nu is Elio weer mooi en helemaal proper. Wat is het toch een knappe man, Eeltje wat ben je een kanjer, gaat goed hoor ventje. Kijk nu toch hoe braaf hij is”. Dan durf ik mijn opzichtig snuiven en tanden ontbloten al eens achterwege te laten en hen de klus pijnloos laten klaren.

De opvoeding van de sukkels was er dus eentje waarbij ze alles over de klassieke conditionering van honden moesten vergeten en met mij de wereld van de samenwerkingsrelatie moesten betreden, die elke collie eigenaar maar al te goed kent. Ze mogen en moeten mij leiding, steun en vertrouwen geven, maar mogen nooit mijn grenzen overschrijden. Hoe vaak onwetende omstaanders ook  zeggen “laat toch eens zien wie de baas is”, het gaat niet lukken met geweld of geroep. Overtuig mij, prijs mij en roem mij voor mijn vorderingen en ik ben je Elioman. Zoniet ben je de sigaar.