Ik speel ermee

 

Hier ben ik weer en deze keer ga ik ermee spelen.

Met mijn speelgoedjes uiteraard, maar ook met de sukkels en hun voeten en met Orianthi, mijn goudkleurig colliemaatje.

Weten jullie dat wij collies een heel bijzondere manier van spelen hebben. Zelf ben ik een fervente beoefenaar van het headbangen. Dat is voor colliebaasjes een erg bekende move. Wij schudden onze koninklijke langsnuitjes en bij verlenging onze prachtige manen, terwijl we een speeltje in ons snoetje houden. Dit zou teruggaan op primair gedrag, nl. prooi doden. Maar vergis jullie niet, ik heb werkelijk zero jachtinstinct. Meer onder nul kan die ratio bij mij niet gaan.

Meer allereerste maatje, (ex)kater Worf (een gitzwarte kruising Bengaal van bijna 10 kg) heeft geprobeerd mij een uitgebreide cursus muizenvangen te geven. Hij heeft hiervoor echt alles uit de kast gehaald. Van speelgoedmuisjes tot het echte spul, dood en levend, dat laatste tot afgrijzen van de sukkels. Ik zie nog de teleurstelling op Worf zijn zwarte kopje, toen ik niet geboeid kon worden en niet gemotiveerd kon worden om met mijn langsnuit het muizennestje achter in de tuin voor hem te lokaliseren.

In tegenstelling tot Goudlokje ben ik een zeer gematigde speler. Waar die kleine hoog blonde uit zijn dak gaat bij piepkipje en balletje spelen en eindeloos apporteert, wil ik een keertje of twee, maximaal drie op een goede dag, achter dat speelding aangaan. Vervolgens blijf ik ostentatief ter plekke staan en kijk van sukkel naar speeltje en terug met een blik die hen zegt “ zijn jullie wel helemaal in orde? Ga zelf maar hoor, jullie moesten dat ding zo nodig weg gooien”.

Wat wel dolle pret betekent, is het afnemen van het lievelingsballetje van Blondie. Die gaat dan in een soort aanklagende slachtoffermodus klikken tegen de sukkels “kijk Elio heeft mijn bal ingepikt, Heeeelp”. Maar ik ben lekker de baas en de oudste, dus ik ga dan demonstratief met die bal ergens liggen.

Er is maar één ding waarmee ik Goudlokje echt compleet hysterisch krijg en dat is als ik zijn lievelingssnoepje (zo’n duck meat sausage) wil afpakken. Die kleine begint hoog te piepen en te keffen, raakt compleet opgewonden en begint op mij te springen en in de lucht te knappen. Ik laat dan een grom horen en er ontstaat een relletje. Wat een spektakel. En dan komen de sukkels tussen beide en moet die kleine ophouden. En dat terwijl ik die worstjes niet eens lust. Maar het spelletje is op zich zo geinig. Ik heb iets gevonden wat die brave hendrik uit zijn rol van het perfecte lieverdje doet vallen.

Natuurlijk dollen Orianthi en ik ook weleens samen en dan voeren wij een gracieuze choreografie op met veel vacht en vloeiende bewegingen. Die sukkels zeggen dan “kijk ze doen, die gaan elkaar zeker geen pijn doen”. In werkelijkheid doen wij elkaar ook geen pijn en raken we elkaar ook nauwelijks aan. Het is een kunstvorm dat collie ballet en heeft iets weg van tai chi, dat zij dan oneerbiedig spelen noemen.

Verder heb ik een hele collectie binnen en buiten speeltjes. Buiten staat mijn zwart wit piepballetje hoog op de favorietenlijst. Daarvan hebben we een hele collectie. Als het balletje een beetje minder goed piept, loop ik ermee achter één van de sukkels aan, tot ik een nieuw exemplaar krijg. Uiteraard betekent dit niet dat het oude balletje mag worden verwijderd, wat een misvatting was dat van die sukkels. Ik heb dan gewoon een nieuw lievelingsballetje erbij, logisch toch.

Binnen is schaapje mijn favoriet en natuurlijk ook mijn grote slaapbeer, die nog in mijn nestje heeft gelegen als klein pupje bij de fokster.

Maar mijn meest geliefkoosde tijdverdrijf is en blijft toch spelen met de sukkels (en vooral met hun voeten). Althans zo noemen zij dat, terwijl ik niks anders doe dan mijn originele zelf uitleven.

Eén van de dingen waar ze een klaagzang over durven opzetten is het feit dat ik zogezegd in de weg ga liggen op strategische punten in huis. Wel ik ontken dat met klem en vraag hierbij de ruggensteun van mijn collega collies.

Het is zo dat wij de boel bewaken en de kudde samenhouden. En natuurlijk is zo’n deurgat, doorgang of in- of uitgang als positie ook geen vaststaand gegeven en evolueer ik dus mee met hun intenties en activiteiten. Dus nee, ik ga niet in de weg liggen in de keuken als ze moeten eten of koken en ik ga ook niet in de weg liggen als ze van de ene kamer naar de andere moeten of god weet welke verplaatsing ze nu weer in hun hoofd hebben. Ik lig netjes voor of achter de zetel als ze TV kijken en dan klagen dat ze niet kunnen opstaan om naar toilet of keuken te gaan. Ik blokkeer ook niet bewust de deur van het kleinste kamertje als ik alleen thuis ben met één van de sukkels en die zich daar verschanst. Ik ben daar gewoon toevallig en lig daar dan lekker gemakkelijk volledig uitgestrekt toezicht te houden.

Natuurlijk ben ik in hun buurt. Jullie weten toch wat voor sukkels het zijn, die laat ik niet uit mijn zicht. En als er al eentje ontsnapt is, ga ik de achterblijver uiteraard extra (be)hoeden. Zij noemen dat kleefgedrag en zeggen dan dat ze over ons verongelukken. Wat een oneer!

Een ander misverstand is dat ik bewust mijn vacht als een soort vlokkendweil gebruik buiten voor blaadjes, takken, modder en zand en via mijn drinkbakken op het terras of in de keuken een laagje extra hydratatie aanbreng, door heel enthousiast water te slobberen en dat uit mijn majestueuze langsnuit te laten lopen op mijn kraag en poten. Goed het geeft een beach waardig effect waar menig surfboy jaloers op zou zijn. Hier noemen ze het “Elio heeft weer zijn rasta look” en dan komen ze aandraven met borstel en panagenics spray. Werkelijk geen gevoel voor nonchalance chic die lui, want ja het is gewilde slordigheid.

Net als mijn gewoonte om mij als ik vers getrimd (wat zij fris gekapt, gewassen en geparfumeerd noemen) ben, mijn goddelijke zelf door het verse gras te wentelen om mijn “net uit bed kapsel” en vertrouwde geur te herwinnen.

Als ik het allemaal zo neerschrijf beste collega’s, moet ik toch besluiten dat wij als collies ernstig mis begrepen worden in onze essentie. Hopelijk weten jullie sukkels jullie hoogstaande authentieke colliemanieren beter te waarderen. Intussen houden wij moedig stand, liggend in het deurgat.