ik zet er mijn tanden in

 

Hier ben ik weer en deze keer wil ik jullie iets vertellen over bijten.

Bijten ja, jullie hebben het goed gelezen. Bijten, knappen, snappen, knauwen, nijpen, pitsen, klappertanden…kortom alles waar mijn prachtige witte tanden aan te pas komen.

Als ik met veel bravoure mijn tanden bloot leg, noemen ze dat hier “Elio doet een krokodil”. Wel ik kan jullie verzekeren dat het tonen van mijn tanden een functie heeft.

Goudlokje wordt op die manier netjes tot de orde geroepen. Hij weet dan dat hij mij niet meer moet bespringen, jennen, voordringen tijdens mijn momentjes met de sukkels of iets van mij afpakken. Ik hoef hierbij zelfs geen geluid te maken. Als Blondie evenwel mijn correctie negeert, dan komt er een serieuze grom aan te pas. Heeft dat nog geen effect op die uit zijn krachten gegroeide ukkepuk, dan krijgt hij een stevige sneer te horen. Pas na al die signalen geef ik hem een korte nijpende tik. Meer dan wat vacht die door de kamer vliegt, valt hierbij niet te betreuren. Alleen hebben de sukkels dat al lang door en wordt Goudlokje al bij mijn krokodil in het gareel geroepen. Deze incidenten zijn trouwens uiterst zeldzaam.

We dollen weleens met elkaar en daarbij komen er soms ook onze beide collectie krokodillentanden aan te pas, maar dan zie je meteen aan onze bewegingen en lichaamstaal dat we gewoon pret hebben samen.

Als ik de krokodil bovenhaal tegen één van de sukkels, dan gaat die duidelijk en serieus over mijn grenzen. Als ze mijn onderstaartse zaken willen proper maken na een kakkebroek incidentje, ben ik het daar meestal niet mee eens. Als er dan één van hen naar mijn staart grijpt, hebben ze vierkant prijs. Ik heb dan eerst al een arsenaal aan waarschuwingen afgegeven, die voor een beetje collie aan duidelijkheid geen twijfel laten.

Kijk wie aan mijn onderstaartse zone wil komen, dient eerst mijn rug te kriebelen en mij zachtjes strelend op mijn gemak te stellen. Staart even borstelen met een zachte borstel en dan voorzichtig de crime scene opkuisen. Als ik echt heel erg vies ben, zoals zij dat beweren, gaan ze heel doortastend in duo formatie en met muilkorf aan de slag. Ik weet inmiddels dat weerstand dan geen zin heeft.

Wat ook een tandensalvo oplevert is het ongevraagd in mijn intieme persoonlijke zone komen.

Als ik lekker lig te dutten en één van de sukkels moet uitgerekend daar weer voorbij, -je wil niet weten hoeveel die lui zich per dag verplaatsen en dan zeggen dat ik in de weg lig, terwijl ze duidelijk zelf in mijn weg lopen en mijn rust verstoren- dan laat ik mijn ongenoegen zeer duidelijk blijken middels een opgetrokken lip en een paar blinkende tanden. Als ze dan afkomen met “Tutuut!, Vort! Huphuphup!" en meer van die onzin, wel dan mogen ze op mijn toorn rekenen. Een stevige grom en luchtknap maakt mijn bezwaar nog wat krachtiger.

Over mijn goddelijke zelf heenstappen wordt hoegenaamd niet geapprecieerd. Dan durf ik instant recht springen en met een nijdige sneer driftig weg hobbelen.

Bij een poging het centrum van mijn koninkrijk, nl. de woonkamer, te stofzuigen, laat ik begaan tot ze met het herriemonster in mijn onmiddellijke buurt komen. Als pupje was ik bang van die rode oproerkraaier. Daarna ging ik frontaal in de aanval. Jawel hoor, met volle kracht en compleet gebit viel ik de buis en borstel van het onding aan. De sukkels hebben dan heel voorzichtig duidelijk proberen maken dat het beest geen kwaad kan. Nu laat ik mijn koninklijke manen zelfs stofzuigen. Maar alleen als ik er zin in heb. Anders geef ik tandsgewijze en al knappend aan dat ik gerust wens gelaten te worden.

Maar goed jullie zitten waarschijnlijk te wachten op het echte bijtwerk.

Wel die paar incidenten zijn zeldzaam, maar ze staan wel degelijk op mijn conto. Aan jullie om te beoordelen bij wie de schuld lag.

Het eerste incident waarbij bloed gevloeid is, was bij de vrouwelijke sukkel. Ik was een onzekere aankomende puber en kwam met veel aplomb de keuken in en wou naar de woonkamer. Daar stond zij dus in dat deurgat. Ik wou haar opzij duwen om door te kunnen en gaf hierbij een knapje richting haar been en in haar broek. Meteen werd dat vrouwmens daar kwaad. Ze leek wel door een horzel gestoken. Ik kreeg daar een vermanende vinger en ze wou mij wegduwen. Let wel die twee waren nog leken in de colliewetenschappen en ze deden alles dan ook dubbel en dwars pedagogisch compleet fout.

Want wat dachten jullie dat ik die duw en dreigende vinger in mijn persoonlijke zone zomaar zou toelaten. Ik heb ferm in die hand geknapt. En ja het was de namiddag voor Kerst en ze hebben bij de huisarts van wacht die wonde geplakt. Die dokter zei nog schamper dat ze dat niet echt goed had aangepakt.

Lesje geleerd, dus. Benader mij nooit met geweld of bedreiging en al helemaal niet als ik al uit mijn hum ben. Later leerde ze trouwens bij de gedragstherapeut dat ze op zo’n moment kalm, krachtig en met heel lage stem duidelijk moeten maken dat mijn gedrag ongepast is. Dergelijke incidenten zijn nooit meer voorgevallen sindsdien. In alle eerlijkheid, ik zou het ook niet meer aandurven hoor. Er is mij inmiddels duidelijk gemaakt dat het geen zin heeft de grenzen op te zoeken. Ze zijn blijkbaar totaal niet onder de indruk van mijn blinkende tandengalerij en gedragen zich zo onverzettelijk op zo’n moment, dat ik dan maar stilletjes dim

Een ander incident was met de mannelijke sukkel. Ik moest terug de auto in na een wandeling aan het kerkhof van Wezel, één van mijn lievelingsplekjes. Daar had ik dus geen zin in. Toen zei de sukkel “Elio auto Hop!” en ik sprong netjes in de Eliomobiel, om langs de andere deur weer naar buiten te huppen, terwijl hij mijn autogordel wou vastmaken.

Ik droeg nog zo’n K9 tuigje en dat ding kon ik in twee tellen uittrekken, middels een achteruit manoeuvre. Daar was ik dan ook mee bezig, waar op de mannelijke sukkel mij in paniek (naar waarheid denkende dat ik ging ontsnappen) vast grabbelde en terug in de auto in duwde. Toen heb ik hem dus een knauw verkocht. Zonder veel erg trouwens, want een pleister verder was het drama vergeten.

Ook hier weer les geleerd. Niet alleen deugt dat tuigje niet, het heeft ook compleet geen zin om met stress en paniek op mijn fratsen te reageren. Nu blijven die sukkels kalm en dan worden ze dus gevaarlijk link. Niet dat ze gaan bijten hoor, maar die sukkels hebben blijkbaar goede training gehad. Ze zien mijn bui al hangen (iets met het wit van mijn ogen) voor ik het zelf doorheb en gaan dan stevig duidelijk maken dat ik figuurlijk aan een kort lijntje loop. Volharde ik toch in de boosheid, schoven ze resoluut een muilkorf over mijn goddelijke langsnuit en mocht ik tot bezinning komen. Eens ik dat door kreeg, is het niet meer nodig geweest. 

Het was wel een dingetje hoor…hun opleiding nadat ik gebeten had. Volgens de gedragstherapeut waren ze bang en dat kon ik ruiken en voelen. Dus maar eerst eens zelf kalm leren worden en een beetje zelf zekerder. Autoriteit uitstralen quoi! Eens ze gezag gevestigd hadden (en dat was vooral een innerlijk proces bij henzelf in het consequent leren omgaan met de uitdagingen die het hebben van een majestueuze collie als ik, met zich meebrengen), werd mijn gedrag anders.

Wel heb ik nog getraind met een dazer (dat is zo’n ultrasoon ding) omdat ik niet in de broek en bips van de mannelijke sukkel mocht bijten als hij thuis kwam en iets uit de auto wou pakken. Ik was dan geweldig opgewonden en vond het heel geinig om zijn aandacht te vragen door in die kont te bijten. Na die korte training met de negatieve impuls, volgde meteen een positieve wending. Weg met de dazer en in de plaats de sukkel meteen die auto uit, waar ik dan klaar sta met mijn balletje.

In het begin stond ik te knapperen met mijn tanden. Dat was van opwinding over mijn blijdschap om zijn thuiskomst. Ik heb nu geleerd die opwinding te kanaliseren naar spelen met de bal, samen met de sukkel.

Wat bezoekers betreft. Ik heb ooit een keertje aan de broek van de kinesist gehangen, toen die de vrouwelijke sukkel pijn deed, bij haar revalidatie na een gebroken enkel en kuitbeen. En ik heb ook ooit een keer een een cliënt een pits verkocht toen die de vrouwelijke sukkel een hand wou geven ten afscheid en ik net terug loslopend op mijn erf kwam met de mannelijke sukkel. Luc, mijn gedragtherapeut heeft hen geleerd dat zij altijd tussen de bezoeker en mij dienen in te staan en dat zij moeten aangeven of er iemand dichterbij mij mag komen, laat staan mij aanraken. Ik heb daar dan op geoefend met Luc en zijn assistent, die bezoeker speelde. Sindsdien laten bezoekers mij eigenlijk stoicijns koud. Ik laat hen gerust en zij mij. Tenzij het natuurlijk mensen zij die ik leuk ben gaan vinden, die mogen gerust een knuffel halen. Daarin verschil ik van mensen- en allemansvriend Orianthi, die graag het middelpunt van de aandacht is.

Orianthi die heeft weliswaar een perfect hagelwit gebit. Hij kan meteen op de buis in een colgate reclame. Maar die is zo lief en meegaand, die bijt niet. Een enkele keer klappert hij met zijn tanden, als hij schrikt omdat ze plots bewegen als hij op de grond tegen hun voeten aanligt of als ze dreigen hun voet te dicht bij zijn poot of staart neer te zetten. Het is zijn inborst en ook de training. Als die hoogblonde kerel als pupje of puber nog maar aanstalten maakte zijn tandjes in de strijd te gooien, gingen ze meteen staan en werd met een krachtig nee, de intentie in de kiem gesmoord. Hij kreeg dan meteen een salvo van complimentjes over zich heen, waar die kleine pleaser bijzonder gevoelig voor is. Ze kunnen zo hun hand in zijn langsnuitje steken, zijn tanden verzorgen en zelfs iets uit zijn snoetje halen. Die geeft geen kik, integendeel die begint te kwispelen en gaat nog een kusje en een knuffel toe geven. Daar zouden ze bij mij toch wel twee keer over nadenken. Al mag de mannelijke sukkel wel elke morgen mijn schildkliermedicatie in mijn langsnuitje spuiten, dat dan weer wel.

Weten jullie dat ik niet begrijp dat sommige mensen zeggen dat wij uit het niks bijten. Als wij onze tanden tonen of gebruiken zit daar altijd een verhaal, een reden en een context aan vast. Dus mensen, doe de moeite om ons te leren kennen, te achterhalen wat er aan de hand is en leer onze taal. Ga er niet zomaar vanuit dat jullie weten hoe je goed reageert op onze frustratie, angst, pijn of stress signalen en laat ons de situatie niet zelf oplossen. Laat jullie bijstaan door een goede hondengedragstherapeut om de kneepjes van het vak te leren. Zelfs de sukkels konden het, dus zo moeilijk kan het niet zijn, kwestie van doorbijten zou ik zeggen. Neem het aan van een bad-ass anti Lassie, en ja die titel draag ik met trots.

Deze is voor Luca en alle andere honden die door bijtincidenten zijn ingeslapen. Soms kan het helaas niet anders, maar heel vaak is er door goede training van de baasjes en correcte sturing van mijn soortgenoten heel wat te bereiken. geven jullie ons niet te snel op, want wij hebben alleen jullie