Mijn broertje Ollie en zijn gozers

 

Een stevige poot krijg je van mij,  Elio, omdat ik als guestwriter een bijdrage mag leveren aan de prestigieuze, alom gelauwerde Elio-papers!

Voor de wereldvreemde die me nog niet kent: ik ben Ollie oftewel Elio’s glamourbroertje, ook wel “de-beste-Ollie-van-de-wereld!” genoemd. (PS: Dat onze namen Elio en Ollie een anagram van elkaar zijn is een aardigheidje maar beslist toeval.)

 

Ik verleen mijn collievaardigheden aan een roedel van vier gozers die ik naar best vermogen in het gareel houd. Maar soms heb ik er mee te stellen, hoor, tjonge-jonge! Dat geef ik je op een briefje! De vier gozers heten “grote zus”, “mama”, “papa” en “grotemoe”. Het valt me op dat ZIJ meestal in goede doen zijn wanneer IK het naar mijn zin heb en mijn typisch colliegedrag hen om onbegrijpelijke reden aan het lachen brengt. In feite komt het er op neer dat iedereen het best aan zijn trekken komt wanneer ik mijn eigen pure zelve ben. Dat is heel handig maar genialiteit uit zich nu eenmaal in eenvoud, ik weet het!

Zo hadden de gozers, toen jij en ik en de broers en zusje nog in onze nest bij mama Kyra zaten, aan fokster Chrisje gevraagd of ze de meest rustige van de worp kregen. Toen ze de eerste maal kwamen kijken wees Chrisje mij aan als de kalmste van de bende. Tja, jullie zaten met gevieren werkelijk op elkaar gepakt in die houten kist terwijl ik liever in mijn eentje een zekere afstand hield. Wisten ze veel dat ik niet verlegen was maar eerder gesteld op ruimte en privacy! Toen kwam hondenmama Kyra eraan en legde zich op haar zijde zodat we konden zogen. Ik wachtte mijn beurt af en liet jullie eerst positie innemen aan de onderste tepels. Vervolgens nam ik een geweldige sprong waardoor ik bovenop jullie tengere puppylijfjes terechtkwam en gretig aan de bovenste tepel kon zogen. Ik hoorde zeggen: “Kijk! Die arme duts laat zich niet doen!” Natuurlijk niet, wat had je gedacht! Ik had al meteen door dat je niet beter bediend bent dan door jezelf en dat wie niet dom is maar slim moet zijn.

Toen de leden van mijn toekomstige roedel de tweede keer opdaagden was het om mij mee te nemen. Bij het betreden van Chrisjes woonkamer was ik net in volle actie. Terwijl jullie rustig lagen te chillen was ik gezwind met twee sokken aan de haal. Het was reuzeleuk om die door het ganse vertrek te zeulen. Ik snapte dan ook niet waarom honden-oma Loppe telkens haar poot op me zette om aan te geven dat ik er moest mee kappen. Mensenpapa zei tegen mensenzus “Is dat nu die bedeesde puppy? Wat halen we in godsnaam weer in huis!” Enfin, Loppe kon haar opvoedkundige les niet voltooien omdat mijn valiesje al klaar stond. Het is daarna ook nooit meer goed gekomen met me, althans in combinatie met rondzwervende kleding, waarover straks meer.

Dus we vertrokken met de wagen en ik mocht op de schoot van grote zus plaatsnemen. Amper vijf kilometer ver waren we toen ik haar zitplaats onder kotste. Nee, met de wagen rijden heb ik lange tijd met tegenzin gedaan! Maar wanneer ze een autorit aankondigen met de woorden “Ollie, we gaan naar het bos!” ja, dan word ik super-enthousiast en ben er als de kippen bij! Maar zeggen ze niet de plaats van bestemming en plaatsen me gewoon in dat vehikel dan voel ik de bui al hangen. Ze brengen me dan naar Witte Jas, al mijn piepend protest ten spijt. Dat is een vreemde kwast met een witte kiel en een spuit met een naald die hij graag in mijn pels duwt. Ook heeft hij mij eens onvruchtbaar gemaakt. Mijn teelballen mocht ik behouden maar niet de rest. Ik vraag me af waarvoor hij mijn kroonjuwelen nodig had… Vinden jullie dat niet hoogst bizar? Ik wel hoor! Geen twijfel mogelijk: die man is helemaal niet goed snik!

Op een keer brachten de gozers me naar Witte Jas. Op zijn parking weigerde ik de wagen te verlaten. Dus stond papa aan mijn leiband te trekken. Maar door een lepe achteruit-trek-truc rukte ik me plots los! Het autoportier stond ook aan de andere zijde open en weg was ik! Ik rende de lange tuinoprit af. Papa beende luid roepend achter me aan “Ollie hier! Stop!” en mama ook al in paniek. Eensklaps bevond ik me op een drukke baan vol auto’s vlak voor een gevaarlijk kruispunt. Sommigen toeterden of kwamen met piepende remmen tot stilstand. Gans het verkeer in rep en roer! Vlug stak ik de baan over want met die herriemakers wilde ik niets te maken hebben! Papa zat me op de hielen en spurtte ook de baan over. Aan de overkant was echter ook een weg die op de baan uitkwam.  Papa bleef op me roepen en toen stopte ik want het werd verwarrend en ik was een beetje het noorden kwijt. Zodra hij me vast grabbelde zetten de automobilisten hun motoren aan en kwam het verkeer terug op gang. Papa bracht me bij mama die zo bleek zag als de kleur van Witte Jas. Wat een overtrokken gedoe allemaal! En dat voor een beetje animatie en een poging om duidelijk te maken dat Witte Jas van mijn verheven collielijf moest afblijven!

Blijkbaar kan ik het de gozers niet aan hun verstand brengen en breng daarom mijn ongenoegen tot uiting door steevast in het kabinet van Witte Jas een flinke plas pipi achter te laten. Dus gaat papa uit voorzorg een kwartier voor vertrek wandelen en maant me aan met “Eerst pipi doen, Ollie!”. Heeft geen zin natuurlijk want ik moet het sowieso in mijn blaas bewaren voor die rare snuiter! 

Met uitzondering van Witte Jas hou ik best van mensen. Je krijgt er veel van gedaan. Je hoeft ze enkel met je grote amandelvormige ogen aan te staren en ze aaien je of stoppen wat lekkers toe. Dieren vind ik ook geweldig omdat je die de stuipen op het lijf kunt jagen. Ik loop er altijd luid blaffend naar toe: duiven, eenden, ganzen, konijnen, hazen, katten. Wanneer ze de vlucht nemen loop ik hen voor de show even achterna. Maar dan is de lol er af voor mij; fijn dat ze het spel meespelen maar ik maak me niet moe. Bende uitslovers! Paarden, ezels, koeien benader ik liefst geruisloos wanneer ze niets vermoedend staan te grazen. En dan maak ik een jump tot vlak voor de omheining en bezorg hen met een luide “Waf!” de schrik van hun leven. Haha! Hier is Koning-Ollie! Alleen de alpaca’s in de buurt blijven onverstoorbaar. Maar in de grond zijn het aardige knullen.

 

Sommige honden zijn ook leuk maar niet de Mechelse herder in onze straat die me al tweemaal beet. Buurhond Pavlov, een cocker spaniël, en ik doen mekaar amper gedag omdat we elk zo onze eigen agenda hebben. We “gedogen” mekaar, zal ik maar zeggen. Maar wanneer papa en zijn baasje, de buurman, aan de praat slaan… o jee, wat een oeverloos gezwets! Ik strek me meteen languit neer en slaak een niets aan de verbeelding latende geeuw.

Mijn beste maatje was Laïka waarmee ik op een stuk natuur ravotte. Hij was een border collie. Tegen zijn baasje Ronny zei papa dat ik daarentegen een “borderline collie” ben omdat naar verluidt twee persoonlijkheden in me huizen die mekaar razendsnel kunnen afwisselen; het pittige van hondenmama Kyra en het rustige van hondenpapa Flynn.

Maar Laïka is er niet meer, zegt papa. Op oudejaarsavond ontstaken de buren van Ronny vuurwerk in hun tuin. Laïka is toen helemaal over de rooie gegaan en als gevolg van een hartinfarct gestorven. En zo ben ik mijn beste maatje kwijt...

Wie er ook niet meer is, althans dat wordt beweerd want ik geloof het niet, is mijn nichtje Puma, een zwarte labrador van de zus van mama. Maar daar is niets van aan, hoor! Een man komt elke dag voorbij gewandeld met Puma. Om duidelijk te maken aan de gozers dat Puma nog leeft trek ik luid blaffend en loeihard aan de leiband in Puma’s richting.  Ondertussen is ze wel van naam én van geslacht veranderd maar wie kijkt daar nog van op in dit LBQTUVWXYZ-tijdvak?

Een nieuwkomer in de buurt is de Leonberger Tygo. Ik trek nu met hem op waar ik vroeger met Laïka speelde. Deze beloftevolle jongeman gaat het duidelijk maken maar ik moet hem wel nog laten voelen dat mijn zes jaren dienst toch zwaarder doorwegen dan zijn acht maanden!

  

De gozers trekken er heel vaak met me op uit, zeker viermaal daags. Alle honden die dit lezen let nu goed op hoe ik dat voor mekaar kreeg! Je weigert namelijk, net als ik, pertinent om je behoefte te doen in de tuin. Precies, het is niet netjes om je eigen tuin te bevuilen!  Zo leren de baasjes dat je zit te wachten om te kunnen plassen en ze dus best met je op stap gaan. Want een collie met een ontstoken blaas en nierproblemen willen ze evenmin op hun geweten hebben!

Bijgevolg trekken mijn gozers er ’s morgens, ‘s middags én ’s avonds met me op uit over velden en wegen. Ze mogen niet te vaak dezelfde weg nemen. Dat maak ik hen op tijd duidelijk door halt te houden en een geeuw te slaken.

Meestal wandel ik fier rechtop. Komen we voorbij tuinen waar kleine keffers van zich laten horen dan steek ik mijn kop omhoog en kijk in de andere richting om dat klein grut goed te laten aanvoelen dat hun gedrag beneden mijn standing is.

Onderweg plas ik wel elfendertig maal om mijn aanwezigheid te markeren: “Ollie was hier!“ Mensen vertonen trouwens hetzelfde gedrag op Facebook waar het “check-ins” noemt. Tijdens de lange wandelingen gebeurt het soms dat papa ook de behoefte voelt om zijn passage te markeren. Hij gaat dan wat dieper in de wegberm staan om te plassen tegen een boom of een hoge struik. Die gewoonte heb ik van hem overgenomen. Dus wanneer ik een grote boodschap doe dan ga ik telkens met mijn achtersteven tegen een boomstam of struik of hoog gras staan, net als hij. Helaas valt dan niet alles netjes naar beneden maar blijft vaak aan mijn broek hangen, tot papa’s ergernis. Hij realiseert zich dan dat wanneer we thuis komen er nog een flinke reinigingskarwei voor hem opzit! Tja, hij mag eigenlijk fier op me zijn omdat ik zijn voorbeeld zo goed opvolg, niet?

Maar los van het voorgaande ben ik zeer gesteld op mijn zindelijkheid en de netheid van mijn vacht. Modder of plassen? Daar loop ik mooi omheen. Geen vuile poten voor mij! En gaan er tijdens het wandelen twijgjes, vruchtbolletjes van kleefkruid of naalden van coniferen in mijn prachtige pels zitten dan zet ik werkelijk geen stap verder! Absolute topprioriteit want ik zet me terstond neer -  desnoods midden op de weg. Die narigheid moet onmiddellijk uit mijn pels! Dat heeft nu toch geen zicht! Een collie van mijn waardigheid die er als een vogelschrik bijloopt… Af en toe laat ik papa wel een handje toesteken maar o wee wanneer hij aan mijn haren trekt want dan steken zijn vingers tussen mijn tanden!

Om de dag af te sluiten, wanneer de avond valt, volgt het laatste of avondplasje. Het bijzonder belang van dat plechtig dagelijks moment kan met niet meer passend eerbetoon worden ingezet dan op mijn eigen onnavolgbare manier! De voorbereidingswerkzaamheden gaan een uur op voorhand van start door grotemoe zeer minutieus in de gaten te houden. Grotemoe is de oudste in huis en bijgevolg de akela. En maakt akela aanstalten om te slapen dan moet gans de roedel volgen; een traditie die het verdient om in ere te houden!

Wanneer grotemoe  ’s avonds TV kijkt dan lig ik vlak naast het TV-meubel met een ideaal frontaal zicht op haar. De minste beweging die ze maakt heb ik gezien! Maakt ze ten slotte aanstalten om recht te staan dan schiet ik als een pijl uit een boog in actie. Ik steek haar namelijk een handje toe omdat ze niet luid genoeg gromt tegen de rest van de roedel. Dus zodra ze overeind komt begin ik als een gek door huis te rennen en maak met oorverdovend geblaf te kennen dat iedereen naar zijn bedstee moet! Minutenlang raas ik loeihard blaffend als een wildeman door huis. Vervolgens ren ik de tuin in en zet daar het luiden van de avondklok in voortzetting. Zo weet tenminste gans de buurt en wijde omtrek dat het bedtijd is!

Pas wanneer papa mijn leiband omdoet stopt mijn hellehondgedrag; blijkbaar zit daar mijn volumebatterij in verscholen 😊. We gaan dan plassen in de buurt, komen terug thuis en dan krijg ik van grotemoe drinken en de culinair meest hoogstaande lekkernij ter wereld: een madeleintje! Zijn jullie ook zo verzot op madeleine gebakjes, waarde collega-collies?

Gaan de gozers slapen op de bovenverdieping dan blijf ik beneden omdat ik de trap niet op durf. Ze zeggen dat ik ’s nachts braaf ben. Maar wie slaapt is altijd braaf, da’s nogal wiedes!  Soms  gebeurt er wel eens wat. Bijvoorbeeld die keer toen ik mij ’s nachts in de salonzetel had genesteld op de plek van grotemoe. Plots ging de TV aan en begon muziek te spelen. Ik schrok me een hoedje! Tot overmaat van ramp zwol het geluid steeds sterker aan, almaar luider en luider! Op de duur leek het alsof het ganse huis trilde op zijn grondvesten door het oorverdovend kabaal. Papa kwam in allerijl de trap afgestormd. Hij zocht naar de afstandsbediening. Nergens te vinden! Of toch… jawel, ik stond er de ganse tijd met mijn poot op te drukken! Oeps! Tja, zulke dingen gebeuren nu eenmaal 😊

Wanneer ik fratsen uithaal doe ik zoiets om aandacht te vragen, beweren de gozers. Maar dat klopt niet. Ten eerste krijg ik zo danig veel aandacht dat ik me af en toe afzonder. Ten tweede haal ik capriolen uit omdat het nu eenmaal lucratief is. Dat licht ik misschien best toe. Daarstraks vertelde ik dat mijn honden-oma mijn opleiding niet meer kon beëindigen waardoor mijn gestoorde verhouding nooit meer is goed gekomen met kledij die niet netjes in een kast opgeborgen ligt. Dus dat is niet mijn fout, toch? Een zakdoek of morsdoekje dat op tafel ligt, een handdoek op een droogrekje, een sok in de wasmand of een stofdoek die ze tijdens de schoonmaak even uit het oog verloren, ik heb het meteen in de smiezen en ben ermee aan de haal!

 

In het begin holden ze nog met strijdkreten achter me aan: “Ollie hier! Ollie geef terug!” Leuk dat dat was! Want ik gaf me natuurlijk niet snel gewonnen… of wat had je gedacht? Nu, op zekere dag las mama een zeer instructief artikel over hondengedrag. Daaruit stak ze op dat je niet achter een hond moet aanzitten en afhandig maken wat die gejat heeft. Nee, je moet het voorwerp “ruilen” voor iets anders met de hond, bijvoorbeeld een snoepje. Schitterend idee! Sedertdien weet ik dat het tenminste wat opbrengt iedere keer ik een kans zie om iets voor hun neus weg te kapen. Maar ik geef de sok of handdoek pas af wanneer ze me simultaan een snoepje toesteken. Eerst bewijzen op tafel! Gewoon “ruilen!” roepen en dan vals spelen door niets in de handpalm te hebben, nee dat pakt niet bij mij! Eerst de hand openen zodat ik kan evalueren of het ruilobject de moeite waard is!

Het liefst speel ik dat spelletje met grotemoe. Ze sakkert het luidst wanneer ik voor de zoveelste maal met haar tafelservet aan de haal ben. Ja, haar aandacht heb ik altijd, dus ambiance verzekerd! Omdat zij de enige is die het ruilbeginsel nog niet onder de knie heeft oefen ik veel met haar. Ze is boos omdat het ruilen haar nog steeds niet lukt maar ik help haar en ooit lukt het wel!

Op een keer had ik haar witte onderbroek uit de stapel gestreken was ontvreemd en liep ermee door huis. Niemand had het echter in de gaten. Plots stopte een camionette van PostNL aan de oprit. Een man stapte met een pakje in de handen op papa af die de voordeur geopend had. Ik ging vlug kijken. Toen zagen de mannen mij naderen met grotemoe’s onderbroek die bengelde aan één van mijn hoektanden. Wauw! Je had de man van PostNL moeten zien! Hij was zo onder de indruk van mijn jat-talent dat hij het pakket bijna uit handen liet vallen met zijn mond open. Maar toen hij terug naar zijn camionette stapte stond er een brede glimlach op!

Ik weet, beste Elio dat jij duidelijk je zaakjes voor mekaar hebt. Uit wat je hierboven kon lezen zul je beamen dat dat bij mij ook het geval is. Maar je weet net als ik dat je de roedel af en toe moet bijsturen. Het zijn aardige mensen hoor maar blijf in hun africhting investeren  of ze maken er een zootje van!😉

Wijze raad van je broer Ollie!