calamiteiten

 

Hier ben ik weer en deze keer ga ik jullie over mijn weekend vertellen.

Het begon al op vrijdagavond. Het regende hard en we mochten niet meer in de tuin van de sukkels omdat het nat en donker was en ze beweren dat ik dan ga blaffen. Misnoegd ben ik dan in de achterkeuken gaan liggen, tot die lui eindelijk aanstalten maakten om naar bed te gaan en ik dus eerst nog mijn laatste rondje op mijn erf kon gaan doen met de mannelijke sukkel. Orianthi en ik dragen hierbij uniforme tuigjes met onze naam erop. Hij lijnt mij hierbij aan, terwijl Heilige Orianthi wel los mag lopen. Volgens hem omdat ik alles bij elkaar blaf, maar ik weet beter hoor…die is gewoon bang en durft niet zonder mij buiten. 

Ik lag juist lekker te dutten, na mijn late night snack, toen ik een enorme knal hoorde. De mannelijke sukkel stond meteen beneden en ik zag hem koers zetten naar haar. Even later verscheen ook de vrouwelijke sukkel terug beneden. Dan bleek er iets buiten aan de hand met de spot met bewegingsmelder onder de carport, waardoor de helft van het huis nu zonder stroom zat. Tenminste dat is wat die sukkels ervan zegden.

Ik hield me maar koest, want die lamp vind ik geweldig geinig. Als het ’s avonds begint te schemeren floept dat licht aan telkens als ik daar voorbij paradeer. Ik doe dat dan ook veelvuldig. In hun opwinding viel hun oog plots op mij en hoorde ik “niet moeilijk dat dat ding het begeeft, den Eli laat dat duizend keer aanfloepen, het is mijnheer zijn hobby” Ik besloot mijn pruilkop op te zetten, zeker toen er nog een vervolg kwam aan de redenering “we gaan het uit zijn spaarpot halen, dat zijn geen sigaar snoepjes meer de komende weken” 

Werkelijk, waar halen ze dit vandaan en waar slaat dit op?! Er staat in de garage een hele doos van mijn geliefde sigaarsnoepjes, want die zijn deze week weer geleverd. Denken die lui dat ik stom ben?!

Vervolgens begonnen die twee zenuwachtig rond te lopen en stuurde zij hem naar het tuinhuis met de opmerking “ga eens kijken of de diepvriezers van de jongens nog werken, want dat zou een ramp zijn”. Juist inderdaad, in die diepvriezers zitten mijn Quenellekes, mijn vlees enfin. En die namiddag was dat nog netjes aan huis geleverd, dus die grote witte kasten zaten vol lekkers.

Gelukkig kwam hij terug met de mededeling dat onze proviand veilig was. Wilden die twee nu echt mijn nachtrust finaal verknoeien?

Uiteindelijk begon zij druk op dat ding te tokkelen, een laptop, noemen ze dat. Om vervolgens nog groter alarm te kraaien. Geen Wifi riep ze! Ik weet niet wat dat is, iets om te eten? Enfin uiteindelijk stonden ze daar met twee op dat ding te tikken en te vegen, waar ze altijd foto’s mee maken en soms ook tegen praten. Moet dat echt om 3u ’s nachts, ik vraag jullie, is dat nog normaal wat ik moet doorstaan? En Goudlokje zat de hele tijd in voorzit tussen hen in, want hij had natuurlijk ook de spanning gevoeld, enfin in dit geval het gebrek aan netspanning.

Vervolgens werden er nog kreten geslaakt over emmers water en geen pomp (blijkbaar was er iets fout met dat kleine kamertje waar ze altijd gaan zitten en ik niet mee mag en iets met niet doortrekken). Pfff. Wat zijn  ze toch raar, ga dan gewoon netjes buiten zoals ik, koud kunstje zou ik zo denken. Zeker als je weet dat ze Goudlokje en mij weken aan een stuk hebben ingepeperd dat wij plasjes en andere boodschappen buiten behoren te doen.

Blijkbaar was het drama hiermee afgerond en vertrokken ze met pil lamp en gezucht weer naar boven. Eindelijk rust in mijn hoofdkwartier. Blondie lag lekker te soezen in de garage en ik kon eindelijk mijn slaapplekje bij mijn wereldse bezittingen innemen.

Tot ik amper een paar uurtjes later weerom uit mijn goddelijke slaap werd gerukt. Stond hij daar toch terug beneden en dat op een uur waarop ze normaal allebei nog in hun nest liggen. Ja, zo’n ding met dekens en kussens enzo, waar ze dan in kruipen, zij noemen dat een bed.

Nog even later stopte er een bestelwagen aan de poort en zag ik de mannelijke sukkel druk in gesprek met een bezoeker. Vervolgens liepen die twee naar de garage en begonnen daar achter een deur aan een geanimeerd gesprek over “kortsluiting” en van die dingen. Even later hoorde ik rolluiken in gang schieten en weer uitvallen. Toen schoot alles weer op gang en weg was de bezoeker.

Goudlokje en ik zijn dan maar snel naar buiten gelopen om onze vervroegde boodschappen alvast te gaan doen. Ineens was de mannelijke sukkel ook terug verdwenen en stond de deur van de garage open. Alles fijn, wij konden lekker in en uitlopen zonder gezeur over zand en “vuile voetjes”.

Natuurlijk was dat buiten haar gerekend. Het begon net serieus te regenen. Heilig Goudlokje was onmiddellijk in de garage gaan liggen, want we mogen niet in de regen blijven lopen of liggen. Ik had er vierkant lak aan en was in de vers gegraven kuil aan de voordeur gaan liggen. Voor het betere graafwerk heb ik Orianthi opgeleid; Die maakt perfecte kuilen in de breedte. Ik voelde de frisse druppels lekker plensen op mijn koninklijke vacht en voelde hoe de ontstane modder in de kuil mijn buikje streelde; Een waar genot, zo’n modderbadje.  Totdat ik boven beweging hoorde. “Zitten die buiten zonder toezicht en in de regen? Staat de deur open? Je meent het?” En daar verscheen hij natuurlijk weer, met de hoogblonde pleaser in zijn kielzog, om mij binnen te roepen.

Ik dacht dat we hiermee onze portie drama wel gehad hadden. Maar nee hoor. Donder, bliksem, regen en hagel, Blondie en ik waren dicht bij de sukkels gaan liggen om hen te bewaken tegen deze boze geluiden van buiten. Tot zij ineens recht veerde met de mededeling “het is toch niet waar hé?!” Ik begreep de paniek compleet niet. Er stonden plassen water op de verandavloer. Hoe leuk, ik wou daar meteen eens vrolijk door gaan baggeren. Pootje baden in huis, wat een vermaak. Het water lekte bovendien van boven naar beneden door de lampen en via het plafond. Een regenbui in huis, hoe geinig. We stonden meteen paraat om hier eens lekker te dollen, terwijl die twee met hun tuinschoenen aan met een soort stok en doeken, dat water buiten aan het werken waren. Al snel werd ons duidelijk gemaakt dat wij hierbij niet welkom waren. Wat een pretbedervers.

Hiermee denk je dan toch genoeg heibel te hebben gehad voor één weekendje. Nee hoor, het derde hoofdstuk van de rampspoed trok zich reeds op gang. Deze keer door onder de vorm van een defecte tuinpoort. Ik begrijp bij god niet hoe zo’n ding stuk kan gaan. Als wij op stap gaan, lopen we gewoon door de poort naar buiten en sluiten de deur weer, klaar. Maar nee, met de Eliomobiel rijden ze altijd door de andere poort en die gaat dan vanzelf open en toe. Hij duwt dan op een knopje. Deze keer ging die poort eerst maar half open en even later, toen zij ermee aan de slag was geweest, met een sleutel en veel geduw, deed het ding helemaal niks meer.

Uiteindelijk werden wij weer eens in huis opgeborgen. Is dat bij jullie ook zo collega’s, dat jullie niet mee mogen spelen, net als het interessant wordt? Ik sta dan aan het raam al blaffend bijna uit elkaar te spatten van frustratie.

na een tijdje hoorden we hen bezig in de garage met stekkers en aansluitingen en blijkbaar kregen ze die poort toch weer aan de praat.

Zo driemaal is scheepsrecht en een ongeluk komt nooit alleen. Wij kunnen weer opgelucht adem halen. En nu maar lekker de tuin in voor mijn modderbadje. Ik hoor haar al roepen “Elio mooi maken, je bent vuil”. Niks van aantrekken, denk ik dan. Fijn toch zo’n kring zand en slijk op de vloer waar je ligt, weten ze meteen waar ik ben.

Die lui begrijpen niks van collie wellness.