Over helden en watjes

 

Hier ben ik weer en deze keer ga ik jullie iets vertellen over mijn superman gehalte.

Zoals jullie weten ben ik een prachtig exemplaar van ons befaamde ras. Wij werden uiteraard iconisch neergezet als held en redder van de mensheid in de films en reeksen rond een rasgenoot Lassie.

Laat het nu mijn persoonlijke uitdaging zijn, de vleesgeworden tegenpool te belichamen van die hoogblonde casting.

Ik ben Elio en ik ben de donkere antiheld. Ik ben de sympathieke underdog, het boefje waar iedereen mee meeleeft, de bad boy waar vrouwen reddeloos verliefd op worden en de foute jongen waar je niet van loskomt.

Kortom ik heb een stoer badass imago, ik rock (en headbang) en ik ben van de dutjes, de verse bakjes water en de appelcake. Dichter kom je als collie volgens mij niet bij “Sex & Drugs & Rock & Roll"

Maar ook dit stukje genie wordt hier door de sukkels weer eens staalhard miskend. Ze noemen mij een pantoffelheld, een held op sokken en een watje.

En ook daar hebben ze het weer eens stevig mis, dat spreekt.

Net als elke rechtgeaarde collie heb ik de boel graag overzichtelijk en voorspelbaar. Alles netjes op zijn plek. Een echte held houdt zijn zaken op orde toch! Wel die sukkels durven zomaar uit het niks en zonder enige aankondiging of overleg, dingen te veranderen in mijn koninkrijk. Dan staat daar plots een stoel, beeld, één of ander toestel of andere toevoeging waar ik absoluut niet op zat te wachten.

Geven jullie mij dan eens ongelijk als ik die ongenode gast voor geen meter vertrouw en nauwkeurig en behoedzaam onderzoek verricht naar deze indringer en zijn bedoelingen. Ik omsingel hem al sluipend, nadat ik vanop grote afstand en door mijn achterpoten gebogen zijn reactiesnelheid heb onderzocht. Vervolgens treed ik hem luid blaffend tegemoet, waarbij ik in mijn houding een stevige vluchtreflex inbouw. Ja uiteraard, een echte held monstert zijn tegenstrever en weet wanneer zich terug te trekken.

Tijdens dit hele proces lachen die twee mij uit. Dan zeggen ze dingen als “Elio het is maar een zetel/zak/ventilator/stoel,…”

Of buiten op mijn erf “Elio het is maar een zak PMD” Vinden jullie die blauwe afvalzakken ook zo link? Voor geen meter te vertrouwen, zeker als er wat wind staat. Dan gaan die dingen ook nog eens raar bewegen. Ik heb er eens eentje de strijd aangezegd. En weten jullie dat die krengen allerlei spullen verborgen houden.

Deze had een lege plastic fles tomaten Ketchup bij zich. Toen ik ermee ging dollen kwam mijn kraag volledig onder dat spul te zitten. Dachten die sukkels toch dat ik gewond was. En zij helemaal over de rooie met de telefoon in aanslag om de dierenarts te bellen. Toen bleek dat het verdroogde tomatensaus was, heb ik het mogen horen hoor. Met citroensap en shampoo hebben ze dat goedje uit mijn koninklijke manen gekregen.

Ook op mijn uitjes ben ik zeer beducht op onverwachte hindernissen en opponenten. Goudlokje die springt over een boomstam en gaat zomaar onachtzaam zijn neus achterna als hij een everzwijn, hert, of ander beest ruikt of ziet. Ik blijf stokstijf staan. Inderdaad ik doe een freeze (flight kan nog altijd, fight gaat niet gebeuren). Geef toe waarom zou je vechten als je er zo imposant uitziet als ik. Safety first is mijn levensmotto. Als dan blijkt dat de tegenpartij niet reageert zet in onverzettelijk mijn tocht verder.

Nog zoiets waar ik het nut niet van snap, zwemmen. Dan zetten die sukkels zo’n bad op in de tuin en gaan ze staan roepen “Elio voetjes wassen”. Ik ben er geen fan van. De tuinslang wil ik nog weleens laten weten dat ik de baas ben en die waterstraal vraagt er gewoon om, om aangevallen te worden. Maar zo’n badje?! Om hen plezier te doen zet ik mijn edele voetjes er dan heel even in. Maar uiteraard met opgeheven staart en zo hoog mogelijk op mijn poten, dat spreekt. In het water begeef ik me absoluut niet. Hoewel ik van een verwaaide surf boy look houd, doe ik die liever op al rollend in het gras.

En dan zijn er natuurlijk nog die deur

overgangen, vloeren en onbekende deuren. Wanneer je de ene deur opendoet, gaat de andere weer dicht. Dat weet toch elke held. En ik voel me prima waar ik nu ben. Waarom moet ik dan perse ergens binnen gaan met een linke gladde of zwarte vloer, weinig licht en een kamer waarin ik niet weet wat te verwachten. Voorzichtigheid is de moeder van de porseleinkast, zo zeggen ze dat toch.

Nog zo’n dingetje waar die twee weer geen begrip voor hebben. Ik onderzoek ’s nachts of de boel wel veilig en goed afgesloten is. En daarbij doe ik gewoon het licht aan. Logisch toch. Maar nee hoor, ze klagen dat ik ’s nachts de lichtschakelaar in de veranda aandoe en dan de barkast inspecteer op kattensnoepjes en ander lekkers. Ik lust dat trouwens niet, maar dat doet geheel niet terzake.

Ook in de tuin vind ik het heel leuk om de lichten met bewegingsmelder aan te laten floepen, door er met enige waardigheid voorbij te paraderen. Zo hoort dat toch, als zonnegod hoor ik in de schijnwerpers te staan. Dus nee het is niet omdat ik bang ben in het donker. Dat is uiteraard ook niet de reden waarom ik ’s nachts, tijdens mijn laatste rondje buiten,  blaf naar elk blad dat beweegt. Ik ben daar in bewakingsmodus en geef de potentiële indringer een stevige waarschuwing om mijn erf niet te betreden. Wel zo netjes van mij toch.

Op mijn cool en opperste zelfbeheersing zit een grens. En die grens ligt heel duidelijk afgebakend. Aan de sukkels mogen ze niet raken. Het zijn “mijn sukkels” en ook al doet hun benaming anders vermoeden, ze zijn me dierbaar. Dus wie haar pijn doet, ontmoet mijn tanden. Ik ga simpelweg aan die kerel zijn broek hangen. Ook al is het de kinesist en hebben ze me duidelijk gemaakt dat het voor haar eigen goed was.

Als puber heb ik geleerd dat mensen de rare gewoonte hebben elkaar handen te geven en hierbij naar elkaar toe buigen. Ik heb daar ook een keertje een eind aan gesteld door de handengever een flinke pits te verkopen. Die dook energiek op de sukkel af met uitgestoken hand. Hoe dreigend wil je het hebben? Maar sinds er één of ander virus circuleert worden de handen netjes thuis gehouden. Wel zo verstandig als je het mij vraagt. Al weet ik intussen dat die handendrukkerij geheel onschuldig is.

Tenslotte nog een wijze levensles van een volbloed held met ervaring. Pas op voor speelgoed waarmee de jongere generatie van ons ras opgroeit. Echt ik meen het, die babble ball en ander interactieve shit.

Dat maakt kabaal op de meest onverwachte momenten. Blondie kan daar uren mee rondzeulen, terwijl die herrie de hele tijd de kamer vult. Zelfs als dat ding gewoon ergens ligt en ik blaf een keertje voluit. Ik ben fier op mijn galmende en trillende bariton blaf met veel vibrato’s in de afwerking. Wel dan gaat dat ding af. Ik schrok me eerst een halve hartverzakking, maar nu heb ik het ding gewoon de oorlog aangezegd. Als ik blaf, moet dat ding zwijgen. Klaar! Ze beweren dat ik er schrik van heb. Dat zet ik bij deze even recht.

Ik Elio, de badass antiheld, ken geen vrees. Maar dat hebben jullie nu wel door, toch?! Dus collega's, laat je nooit voor doetje wegzetten. Wij weten wel beter.