colliedrama

 

Hier ben ik weer. En deze keer ga ik jullie iets vertellen of kwaaltjes en pijntjes, die je als collie moet dragen.

Die twee sukkels zeggen dat ik een gevoelig kereltje ben en bij het minste uit mijn hum. Uiteraard weten jullie beter en kennen jullie mijn gerenommeerde stoerheid.

Maar goed, mijn spijsvertering dat luistert heel nauw. Ik verdraag geen lactose, gluten of granen in het algemeen. Voeding waar ook maar iets van troep of kunstmatige toevoegingen inzit, doet mijn buikje protesteren, gaande van flatulentie tot de gevreesde dunne. Ik ben een slimme kerel, dus heb ik net zolang voeding getest en geweigerd, tot die twee met iets kwamen aanzetten dat mijn fijngevoelige spijsvertering niet in de problemen bracht.

En dat is nu al jaren Degomeat, in de pure varianten en sinds kort ook Canis Purus. Als toetje, af en toe, zeg ik ook geen nee tegen het natvoer van Edgard & Cooper, al durf ik me daarmee weleens iets te enthousiast laten gaan, waarna ik de integrale maaltijd er vlotjes weer uitspuug. En dat dan natuurlijk liefst in het salon en deels onder de zware bijzettafel, zodat die twee meteen ook een beetje extra beweging hebben bij het opruimen. En die keer dat ik de pantoffels van de mannelijke sukkel meteen meenam in mijn spuugactie, dat was natuurlijk een bonus. Op creativiteit mag je nu eenmaal niet besparen.

Iets anders, dan mijn zorgvuldig uitgeselecteerd menu, passeert mijn langsnuitje niet. Ik haal er opzichtig mijn neus voor op en kijk diep beledigd naar de aanbiedende sukkel. Wat denken die wel, mij zo’n minderwaardige troep proberen voorzetten!

Ik ben ook fan van een zekere variatie in mijn aangeboden voer, dus heeft hij een boekhouding met de diverse soorten KVV en wordt nauwkeurig bijgehouden welke soorten ik lust en wanneer deze aangeboden dienen te worden. Geen twee dagen hetzelfde, dat spreekt en er dient ook over gewaakt te worden dat de producent de samenstelling niet wijzigt. Dat heb ik meteen door en dat kan mijn goedkeuring niet wegdragen. Dat dat ook even duidelijk is.

Ja collega’s, personeel moet je opvoeden. Na 6 jaar loopt mijn systeem eindelijk gesmeerd en hebben ze het principe onder de knie.

Maar ook mijn mentale rust is essentieel. Ik weet dat zij in de namiddag en avonduren allerlei mensen in huis laat en ermee gaat zitten praten in een deel van het huis, waar ik niet in mag. Daar heb ik intussen vrede mee.

Ik heb haar ook duidelijk gemaakt dat ik niet gediend was van dat constant gebel aan de tuinpoort en ingang. Daarom heeft ze nu overal bordjes opgehangen met “na afspraak, binnen zonder bellen” en krijgen cliënten voor het eerste bezoek een uitgebreide mail, waarin ze uitlegt dat ze meteen mogen binnenkomen en doorlopen, zonder te bellen of te kloppen. Dat geeft minder prikkels voor mij.

Jullie moeten weten dat ik wel verantwoordelijk ben voor de toegangscontrole op mijn erf. Dus als ik een autoportier hoor dichtslaan of de tuinpoort hoor open gaan, laat ik nadrukkelijk weten dat er indringers zijn en dat ik de baas ben. Hij staat dan altijd klaar om na drie blafjes “Elio stil” te zeggen. Omdat ik niet altijd zin heb om daarnaar te luisteren, begint hij dan achter mijn oren te kriebelen. Dat vind ik zo onweerstaanbaar lekker dat ik dan maar stop met blaffen.

Maar als er bovenop die aanloop van cliënten ook nog allerhande mensen in en uit mijn privé vertrekken gaan lopen en gaan aanbellen, dan raak ik mijn innerlijke rust kwijt.

Hij heeft dit opgelost, denkt hij,  door aan de vaste bezoekers te vragen om een sms te sturen als ze eraan komen, in plaats van aan te bellen. Dan gaat er zo’n geluidje af op dat ding waar hij de hele dag meer rondloopt en snelt hij naar het tuinhek. Maar eerst zet hij ons, Goudlokje en mijzelf dan vast in garage of woonkamer.  Hij denkt dat dat helpt; Uiteraard dwaalt hij weer. Ik ga dan gewoon vanuit de zetel staan kijken, wie er mijn koninkrijk durft betreden en maak met mijn luide blafpartij vol vibrato’s duidelijk dat ik hier nog altijd de baas ben. Desnoods houd ik dat een uur vol, of toch minstens tot hij binnenkomt en mij verzekert dat alles in orde is of totdat zij ingrijpt en mij het zwijgen oplegt.

Nu begrijpen jullie dat mijn broodnodige rust en regelmaat, kortom mijn Elio protocol, behoorlijk door elkaar wordt gehaald, door al dat af en aan geloop.

Mijn reactie op deze onregelmatigheden, of het nu om mijn uitgekiend dieet gaat, dan wel om de uiterst belangrijke rust en sereniteit in mijn koninkrijk, is steevast dezelfde. Ik ga in de stress. En als ik in de stress ga dan begin ik alvast met veelvuldig boven mijn drinkbak te gaan hozen. 

Als dat drinken leidt uiteraard tot spugen. Dat doe ik dan ook welgemikt, in kleine plasjes op strategisch plekken, waar die twee onvermijdelijk langskomen.

De volgende fase is dan dat mijn buikje luid protesteert en ik, aangedreven door al die stressoren en triggers, een versnelling hoger schakel in de peristaltiek van mijn darmen. Resultaat, de dunne. En niet zo’n beetje ook. Ik haast me dan naar buiten, waarbij ik helaas ook mijn volumineuze broek niet netjes weet te houden. Mijn tocht naar buiten verloopt ook zelden vlekkeloos op zo’n moment. En uiteraard tracht ik dan de schade te verbergen door die broek proper te vegen aan de dekentjes in de grote zetel. Want als ik me niet zo lekker voel, kruip ik graag op de bank om daar zielig te liggen wezen. Zo kunnen ze tenminste niet missen dat er wat met mij aan de hand is. Zij noemen dat colliedrama, maar ik verzeker jullie dat het diepe smart is die om erkenning en veel aandacht vraagt. Zij zegt dan tegen hem “je moet zijn leedwezen erkennen”, wat zoveel betekent als de start van actie pamper Elio. Dat hoort zo, als ik ziekjes ben moeten de bakjes water worden aangesleept, worden mijn oogjes extra proper gemaakt met een doekje met gekookt gekoeld water en ogentroost en dient mij vlees in balletjes gerold in mijn langsnuit te worden gevoerd. Dit terwijl ik in volle smart op de bank lig.

Maar goed, terug naar mijn vuile broek;-.Meestal komt zij dan mijn hoofdkwartier binnen met de vaststelling “Elio, heb je weer een kakkebroek ja! En blijkbaar is het weer tijd voor wat abstracte kunst?!” Afhankelijk van de omvang van de shit, durft die dan zelfs kokhalzen, terwijl ze poetst.

Ofwel in de ochtend, als hij eerst beneden komt, begint hij zuchtend en zwoegend aan de opkuis van mijn nachtelijk ongemak.

Maar na de schoonmaak van het huis volgt dan het onvermijdelijke “Elio kom op broek wassen!”. Dat is mijn verschrikking. Van mijn onderstaartse zaken moeten ze afblijven. Maar nee hoor, ik moet mee naar de garage waar mij warm water en de nodige handdoeken en gedoe wacht. Uiteraard verzet ik mij, krokodil ik erop los en laat grommend mijn ongenoegen blijken bij zoveel grensoverschrijdende ongewenste intimiteiten. In deze woke tijden is zoiets toch werkelijk not done!

Hun antwoord is geenszins begripvol. Een schande is het. Als ik in hun vingers dreig te snappen, ter verdediging van mijn privacy, komen ze aanzetten met een muilkorf. Geen greintje respect voor mijn protest en grenzen, die twee.Tijdens deze operatie wordt ik uitgebreid de hemel in geprezen en worden dingen gezegd als “nu ben je mooi, flinke man, het is zo over, Orianthi laat dat toch ook braaf doen, straks krijg je een sigaartje”.

Ik kan maar één ding denken dan en dat is dat ik weer de sigaar ben, en nog geen klein beetje.