Mijn pretfactor

 

Hier ben ik weer en deze keer wil ik jullie graag vertellen over de pretfactor in mijn colliebestaan. Weten jullie waar ik helemaal blij van word? Dat zijn heel wat dingen en met de meeste hebben de sukkels een rechtstreeks verband.

Eén van die zaken uit mijn top drie zijn de herenigingen na een afwezigheid van één van hen. Of het nu de mannelijke sukkel is die even naar de winkel of brievenbus is geweest, dan wel de vrouwelijke sukkel die na haar spreekuur weer naar mij toekomt, ik ben dan zo blij en vrolijk dat ik al kont schuddend met mijn balletje in mijn langsnuit rondjes met en rond hen ga dansen. Dan gaan ze altijd met ons naar de tuin om te spelen en daar maak ik mijn signature move. Dat is een unieke reeks van huppelende sprongetjes waar mijn energie en pretfactor werkelijk vanaf spat. Ze zeggen dat ik hoger op mijn koninklijke langpoten sta dan de donker blonde donder en dat mijn gehuppel iets weg heeft van een hert dat bokkensprongen uitvoert.

Goudlokje gaat dan altijd sprongetjes ter plekke maken en produceert daarbij van opwinding piepende geluiden. Dat doet hij trouwens altijd, als hij iets heel prettig of lekker vindt. Ik weet nog goed dat die rosse donder als pupje een soort jammerlijk gepiep ten berde bracht, telkens hij een reepje gedroogde kipfilet kreeg. 

De sukkels wisten niet wat er gebeurde. Ik ben natuurlijk heel erg van de waardigheid en was als pup totaal niet gecharmeerd door snoep of eten, dus hadden ze geen enkel referentiepunt. Uiteindelijk werd de hoogblonde kabaalmaker door de dierenarts nagekeken en geweldig gezond bevonden. Een vraagje in de fb groep, leerde de sukkels dat er nog meer piepers van zijn soort zijn onder onze meer vocale rasgenoten.

Waar ik ook erg gelukkig van wordt is mijn deelname aan de dagelijkse voeder en verzorgroutine van de mannelijke sukkel bij de zijdehoendertjes. Orianthi en ik zijn natuurlijk prominent aanwezig. Waar Goudlokje graag met die kipjes speelt en snuit aan bek allerlei ongein uitwisselt, ben ik gefocust op het kattenvrij houden van de ren en blaf ik met mijn diepe bariton die domme kipjes in de juiste richting. Zijdehoenders zijn geweldig hoor, van die fluffy bolletjes dons, maar ze zijn hopeloos intellectueel begrensd. Echt hoor, die waggelen en racen door de ren en roepen de boel bijeen als er eentje een eitje legt. Met zijn allen dan nog. Het is zoiets als vrouwelijke sukkels. Die gaan naar het schijnt ook allemaal samen richting sanitair. Wel deze gevederde dames zitten vaak dagen als theemutsen in hun hok. Samen uiteraard. Als de mannelijke sukkel hen dan naar buiten haalt om te eten en te drinken, gaan die tekeer als ware Godzilla’s. Ik help dan altijd een handje door eens goed te laten horen dat ze het niet in hun chagrijnige broedse kopje moeten halen om naar mijn sukkel te gaan krijsen en pikken. Ik ben tenslotte hoofd van het team bewaking en bescherming. In normale doen vind ik die zijdehoendertjes trouwens wel leuk hoor.

Die controle voer ik ook uit op de voedselvoorziening van die gevleugelde herrieschoppers. Kwestie van te weten dat onze goddelijke quenelles niet richting donzige brulboeien verdwijnen. Maar nee hoor, weet je wat die hoentjes eten? Groenten en fruit, zo’n bak met gortdroge korrels en zaden erin (kippenvoer noemen ze dat), Griekse yoghurt en honig (daar heb ik weleens mijn langsnuit ingedropt, maar ik verdraag dat witte goedje niet, dus dat laat ik nu wel zo) en ook vlo kreeftjes, zijderupsen, gedroogde meelwormen en meer van dat gedoe. Ik heb mijn koninklijke neus weleens langs die emmertjes troep laten gaan, ik zweer jullie wat een viezigheid. Daar moeten ze bij mij alvast niet mee aankomen. Weten jullie dat er nu ook hondenvoer op de markt is op basis van insecten?! Iets met de ecologische voetafdruk van huisdieren. Mij niet bellen hoor, trouwens ik heb behoorlijk fijne voetjes en ben geen huisdier maar de grote mooie oppergod van mijn koninkrijk. Alleen puur vers vlees passeert hier de tweekoppige keuringscommissie. Daar hanteren we een zero tolerantie op fratsen en fantasietjes.

En dan heb je nog kuikenmeel. Daar heb ik eens een geweldig avontuur mee beleefd. Collega’s, dat moet je een keer proberen. Met jullie royale natgeregende kraag (met even goed hozen in de drinkbak, kom je ook al een eind), doe je een zeer grondig onderzoek (met staal name) van de zak kuikenmeel. Dat goedje plakt geweldig in de lange manen van onze kraag en als dat geheel dan droogt krijg je een ongeëvenaarde Beach look. Ik zweer het jullie, het werkt beter dan de beste haarspray. Toch tot ik het gejammer moest aanhoren van die twee, die not amused waren met mijn nieuwe haartooi. Ik heb het jullie al verteld, geen greintje gevoel voor colliehumor dat duo.

Dat brengt mij naadloos bij een andere eeuwige bron van joie de vivre, het betere rol en stoeiwerk op gazon en aanverwante oppervlakten. Als ik me werkelijk helemaal happy voel ga ik lekker liggen rollebollen. Bij voorkeur in de tuin en in het vers gemaaide gras, maar modder, zand, sneeuw…voldoen ook perfect. De aanwezigheid van extra geurtjes (denk met stip aan vogelstront) zijn een absolute bonus, die het genoegen ongekend verhogen. Tot alweer de rekening komt, onder de vorm van een grondige was- en kambeurt. Ja, de sukkels brengen mij behoorlijk wat levensvreugde, maar zijn ook verantwoordelijk voor dit soort mindere momenten.

En dan is er nog zo’n hoogtepunt van de dag. Onze avond tapas. Dat is een bordje met stukjes worst, meer bepaald DogMio hot dog-worstjes, dat is naast mijn sigaartjes en kippenreepjes mijn derde guilty pleasure. De mannelijke sukkel komt dan met een bordje bij ons zitten en wij krijgen elk om beurt een stukje worst. Ik eerst natuurlijk en ik eis ook het recht om het bakje nadien schoon te likken. Die kleine zit er dan al piepend bij en probeert zich tussen mij en de sukkel te wringen. Dat vertraagt de boel, want er wordt niet aan het tapas ritueel begonnen voor Orianthi netjes aan zijn kant van de sukkel zit. Af en toe geef ik hem dan ook een welgemikte sneer, zodat de snotaap met ambitie zijn plaats kent.

Mijn collieleven is natuurlijk goed gevuld met uitjes, terreinbewaking, toezicht op de boerderijkatten en het opvoeden van de sukkels en de kleine opgeschoten donkerblonde halfgod. In dat verband moet ik jullie nog vertellen dat Goudlokje nu toch echt wel volwassen begint te worden. We hebben zijn tweede verjaardag gevierd en je merkt dat die kerel hormonen heeft, waar ik als waardige ouderdomsdeken nooit last van gehad heb. Het blijft een rare snijboon, die rosse vonk. Maar toegegeven hij brengt heel wat leven in de brouwerij en je mag hem ook gerust rekenen tot één van de grootste bronnen van pret en vermaak in mijn bestaan.

Zo collega’s blijf jullie vooral amuseren en durf jullie recht op pret complex loos uitleven. Tenslotte hebben wij collies nu eenmaal een voortreffelijk gevoel voor plezier en humor. En wie dat niet ziet is de sigaar.