schuld en boete

 

Hier ben ik weer en deze keer ga ik jullie iets vertellen over schuld, schuldinzicht, straf en boete.

Zoals jullie weten heb ik, net als mijn ras- en soortgenoten geen lineair tijdsbesef.

Hieruit vloeit voor dat mij corrigeren of berispen vrijwel nooit zin heeft, tenzij de sukkels mij betrappen op een heterdaadje…en dan nog.

Ik hoor en lees met verbazing dat sommige sukkels denken dat ze ons moeten straffen of boos moeten toespreken over iets, in hun ogen een vergrijp, dat reeds lang een fait accompli is. Laat me jullie duidelijk maken dat wij daar helemaal niks mee kunnen.

Net zomin als het zin heeft om ons dingen te verbieden die in onze natuur en natuurlijk gedrag liggen. Hoeveel van mijn onfortuinlijke soortgenoten worden niet geconfronteerd met sukkels die hen met hun neus in hun plasje duwen, als ze een ongelukje hebben. Of die op hun donder krijgen en aan hun nekvel in de bench worden gezet, omdat ze iets stuk hebben gebeten.

Het enige wat wij dan doen is angstig of sterk onder de indruk van zoveel verbaal en ander machtsvertoon, in elkaar krimpen en hopen dat de bui -die wij overigens compleet niet hebben zien aankomen- over is. Bij herhaling van dat soort scenes worden wij alleen maar angstig, onzeker en raken het vertrouwen in onze sukkels kwijt. En ja dat kan leiden tot angstig agressief bijtgedrag om onszelf te beschermen.

Wel, zowaar ik Elio heet, dat hebben mijn sukkels gelukkig nooit gedaan. Het feit dat ik Oost Indisch doof ben voor correcties en bijsturingen indien niet juist aangebracht, maakte mij tot de ideale leerschool voor die twee.

Als pupje was ik altijd danig druk en zwaar onder de indruk van alles wat zich buiten afspeelde. Ik liep dan met mijn kopje vol prikkels rondjes in de tuin en vergat in al die opwinding mijn blaas leeg te plassen of mijn grote boodschap te droppen. Die twee waren uiteraard compleet clueless en hopeloos gefrustreerd als ik dan binnen en als lopend rond de keukentafel mijn plasje liet lopen of in de veiligheid van de veranda mijn boodschap ging droppen.

Dat heeft geduurd tot ze doorkregen dat uitlaten, buiten spelen of op stap gaan, drie totaal verschillende dingen zijn.

Ik kreeg vanaf dat ogenblik een plekje in de tuin, waar één van de sukkels dan met mij ging staan. Geen andere afleiding of vertier. Gewoon wij twee en die vaste plek en heel veel geduld. En kijk, het wonder geschiedde. Ik kwam helemaal tot rust op dat plekje en aangemoedigd door één van de sukkels, maakte ik het perfecte plasje of hoopje. De indoor incidenten stopten abrupt en ik ging zelfs spontaan naar “mijn plekje” als ik de nodige verrichtingen moest doen.

Het hoeft geen betoog dat deze aanpak met de kleine ukkepuk meteen werd ingevoerd, wat ertoe leidde dat hij vrijwel onmiddellijk zindelijk was. Met dank aan mij en mijn voortreffelijke begeleiding. Want ja het helpt als je zo’n lilliputter even toont wat de bedoeling is.

Ik was zo ongelooflijk verknocht aan mijn plekje in de tuin, dat het maanden geduurd heeft alvorens ik buiten mijn erf mijn behoefte durfde doen. Dat is pas gekomen nadat ik de nodige rust en zelfvertrouwen had opgebouwd en eindelijk kon gaan genieten van al die boeiende contactadvertenties, die soortgenoten op mijn pad hadden gedropt. Kortom ik moest me vrij genoeg voelen om te gaan snuffelen en mijn neus achterna te gaan en toen kwam het vanzelf, een paar drupjes hier en een vlaggetje daar, ik had de smaak eindelijk te pakken. Maar ik geef grif toe, tot op vandaag verkies ik mijn eigen sanitaire zone in de tuin boven verrichtingen op verplaatsing, zeker voor mijn grote boodschap. Maar ik hoor dat er wel meer sukkels zijn die ook zweren bij hun eigen kleinste kamertje. En dat is toch helemaal niet erg?!

Maar goed, even terug naar mijn fratsen. Toegegeven ik heb wel één en ander op mijn kerfstok, zoals ze dat hier zeggen. Ik was als pup en puber een hartstochtelijk verzamelaar van de spullen van de sukkels. Gaande van pantoffels, brillen, sjaals,.. tot pyjamabroeken, sokken, handschoenen en allerlei werktuigen. Die verstopte ik dan vakkundig in de tuin of ging er triomfantelijk bij liggen slapen. Let wel, ik deed niks stuk. Het was meer de kunst van het hebben en weggraaien en dan het genot van de zoekende sukkel te aanschouwen, terwijl die smeekbedes afstak in de stijl van “Kom op Elio, geef terug! Is echt niet leuk hé Elio, baasje moet dringend weg, geef terug! Elio vrouwtje heeft nu haar pantoffel nodig, toe dan!”.  Helemaal hilarisch is het als een bezoeker binnenkomt met de mededeling dat er een hond met een broek in zijn muil door de tuin holt of een verdwaalde pyjamabroek die in de voortuin ligt te blinken. Lachen toch! En vooral heel veel extra aandacht voor mij. Dus toen zijn ze dat gedrag beginnen negeren. Niks smeekbedes of “Elio, mag niet hoor”. Nee gewoon geen enkele reactie, niks, nada, nul extra aandacht. Toen ben ik dan maar gestopt met deze fratsen. Niks leuk meer aan.

Nog zo’n liefhebberij, was het stukbijten van mijn kussens, kleden en dekentjes. In mijn wilde jeugdjaren vond ik dat een geweldig tijdverdrijf.

 Allerhande exemplaren werden gekocht en door mij Elio gecostumized, tot de sukkels op een dag hun grieven in de fb rasgroep gooiden en de raad kregen even geen nieuw sloopgoed meer te kopen voor mij. Deze pauze heeft geholpen, want enige tijd later wist ik de geneugten van een kleed en kussen op de bank helemaal te waarderen, zij het dan om een lekker dutje te doen. Occasioneel durf ik wel nog een keertje een speeltje aan een inwendig onderzoek onderwerpen, maar dat is tenslotte mijn speelgoed en dus dat mag.

Het enige waarvoor ik echt op mijn donder kreeg is tandengeroffel, gekrokodil en andere uitingen van boosheid en agressie, indien deze niet dienden om mijn grenzen aan te duiden, maar een actie waren of zijn om mijn gelijk te halen.

Zo heb ik weleens geprobeerd de sukkels eerst volkomen te negeren als ze mij riepen om binnen te komen, om vervolgens al happend en krokodillend voor hen te gaan staan poneren “ik doe lekker mijn zin!” Of als ik denk mijn positie naar de kleine toe te moeten bevestigen met veel machismo en tandenvertoon, terwijl die opgeschoten ukkepuk eigenlijk helemaal niet in mijn vaarwater komt. Dan volgde een kordate “Elio braaf”. Als ik dan niet dim, wordt er een vinger tegen mijn snuit gelegd. Geen tik, geen klap, gewoon een vinger tegen mijn snuit. Alsof ze willen zeggen “wij zijn niet bang of onder de indruk”. Waarna opnieuw “Braaf!” volgt. Tegen dan is de lol er echt wel vanaf en kunnen ze op de vertrouwde basis, zijnde met heel veel prijzen en complimenteren, van mij alles gedaan krijgen.

Wat ik ook een tijdje geprobeerd heb is heel prominent in de doorgang te gaan zitten of liggen als de sukkels ergen heen wilden of iets wilden doen. Ik bedoel niet het vertrouwde doorgang liggen, wat hier in huis barelen wordt genoemd. Nee ik dacht door mijn actie te bepalen wat zij deden en ook mijn voorrang af te dwingen. Hierbij durfde ik occasioneel weleens richting been, arm of kuit happen.

Dit kon niet op goedkeuring rekenen. Wat volgde was een sukkel die een abrupte stop uitvoerde, “braaf” te horen gaf en zich zo groot mogelijk maakte. Eerst gaf ik geen krimp ten overstaan van deze opvoering van amateurtoneel, tot ook daar weer die vinger verscheen en er een geen millimeter beweging op die twee bleek te zitten. Ze gingen dus niet voor mij achteruit en waren niet onder de indruk van mijn machtsvertoon. Tja dan heeft het ook allemaal niet zoveel zin hé.

Waarom vertel ik jullie dit allemaal. Wel omdat sommige sukkels denken dat wij gestraft moeten worden, dat het gepermitteerd is ons te schoppen, te duwen, een klap te geven, tegen ons te schreeuwen en meer van die onzin en dat wij daar iets van zouden leren. Of dat wij opgesloten moeten worden om te verhinderen dat wij iets stuk zouden bijten.

Nog even terzijde, ons gedurende de nacht of bij afwezigheid opsluiten in een bench heeft behoorlijk weinig zin. Een bench vol speeltjes, met een verduisterende doek erover is natuurlijk wel een heerlijk veilig en prikkelarm plekje, waar wij ons graag terug trekken. Stoor ons nooit als wij ons terugtrekken op ons veilige plekje. Of dat nu achter de bank of zetel is, in onze bench of een ander door ons uitgekozen plaats. Daar gaan wij heen als we rust willen en even ontladen van alle prikkels.

Toen Goudlokje hier in huis kwam sliep hij de eerste dag in zijn bench met ren eraan, deurtje open en één van de sukkels op de zetel erbij. Kamer verduisterd uiteraard. Vanaf nacht twee, sliep hij lekker bij mij beneden en haalde ik hem meteen uit zijn ren. Wat een onzin van die twee. Ik heb gewoon die ren opzij geduwd en die lilliputter kwam lekker bij mij slapen. Einde verhaal en nooit hebben wij ’s nachts iets stuk gemaakt. Wel heeft die kleine de rotan stoelen een keertje aanzien als kauwmateriaal, maar een beetje citroensap op die stoelen en aangepast kauwmateriaal voor de wisselende tandjes van Blondie en ook dat was meteen klaar.

Wij zijn exemplaren van een nobel en erg gevoelig ras. Laat ons duidelijk, maar met zachtheid en respect weten wat je van ons verlangt. Leer ons dingen, speel met ons, geef ons aandacht en prijs ons de hemel in als we eindelijk begrepen hebben wat jullie bedoelen. Bedenk dat onze taal veel subtieler, duidelijker en rechtlijniger is dan die van jullie. Wij zijn bijzonder intelligent, dat moet ook wel om jullie te leren begrijpen. En steek bij incidenten, fratsen en ongein van onze kant, zeker de hand in eigen boezem. Wij doen niks zomaar.

Maar bovenal, prijs ons, aanbid ons en overlaad ons met liefde en genegenheid. Jullie krijgen eeuwigdurende liefde, trouw en loyauteit in de plaats, soms met een paar glimmende witten tanden erbij. Dat dan weer wel.

Kortom straf ons niet, want dan zijn jullie zelf de sigaar.