een aaibare autist

 

Hier ben ik weer en ik wil het jaar graag goed beginnen. Dus laten we het eens hebben over mijn soft spots en mijn natuurlijke voorliefde voor structuur en regelmaat. Ja ook een stoere badass collie zoals ik heeft zijn gekoesterde zwaktes en voorkeuren.

Eentje daarvan is mijn liefde voor “buikje kriebel” massages en het betere gefrutsel aan en achter mijn goddelijke collieoortjes. Ja die tippende gevallen bovenop mijn weledele colliekopje vragen toch gewoon om een liefdevolle kneedpartij.

Volgens de sukkels luister ik voor geen meter en dienen mijn oren dus louter als versiering. Dat is op zich een vreemde stelling van hen, want ik hoor hen prima, alleen kies ik er meestal bewust voor geen gevolg te geven aan die stroom van verzoeken en gekke wensen, die zij op mij afvuren.

Bij “Kom” en “Blijf” kan ik me nog iets voorstellen, maar ook dat wordt uiteraard afgewogen tegen mijn behoeften en voorkeuren van dat moment en de welwillendheid die hun intonatie eventueel vergezeld van een lekker sigaartje als beloning, oproepen. Jullie weten dat “Elio kom” geen enkel effect op mij heeft. “Elio, kom je ventje? Ja goed zo Elio, daar komt hij! Wat is Elio toch braaf, nu krijgt hij een sigaartje! Kijk daar is Elio, wat goed Eliman”. Dat is nu een verzoek waarop ik overweeg in te gaan. Toch niet zo moeilijk hé?!

Maar dat aanraken, dat vind ik dus gedoseerd en uitgevoerd als ik in the mood ben, heel prettig. Het stamt bovendien uit mijn prille puppytijd. Zoals jullie weten was ik, wat zij noemen, een druk en snel overprikkeld pupje. Dus gingen de sukkels aan de slag met allerhande dingen om hun band met mij te versterken. Eén daarvan was Tellington Ttouch. Daarbij gingen ze mijn goddelijke collielijfje aanraken, waarbij ik soms echt in vervoering kon raken. Ik werd hierbij zachtjes in allerlei posities gemaneuvreerd en mijn stress werd subtiel uit mijn lijfje geaaid.

Een andere methode is geïnspireerd op de roedelmethode van Arjen van Alphen, waarbij ze met hun handen het patroon nabootsen van moederhond die haar pupje een wasbeurt geeft. Het aanraken van mijn edel langsnuitje, mijn oren en de bijbehorende bewegingen, zijn tot op vandaag een ware zaligheid. En ik leg dan ook geregeld mijn langsnuit op schoot voor mijn portie instant gelukzaligheid.

Ik wil wel even heel nadrukkelijk laten weten, dat ze hier niet zomaar om het even welk moment mee moeten aankomen. Ik ben Goudlokje niet hoor! Die opgeschoten rosse ukkepuk, die ze nog steevast “de kleine” noemen, die vindt elke aanraking, gefrutsel en geprul zalig en lijkt er geen genoeg van te kunnen krijgen.

Ik moet echt in the mood zijn en ik bepaal ook hoelang het aanraken en de nabijheid van de sukkels gewaardeerd en getolereerd wordt.

Veel mensen zeggen dat hun hond uit het niks bijt of in het verweer gaat. Wel zij hebben niks van hondentaal begrepen. Ik maak heel helder duidelijk dat het tijd is om af te ronden. Mijn blik verandert, ik krijg gespannen zenuwtrekjes rond mijn mooie snoetje en ik maak een begin met mijn beroemde Elvis grimas. Bovenlip gaat aan één zijde van mijn langsnuitje heel subtiel omhoog en ik blaas opzichtig lucht in en uit mijn kaken, die hierbij vibrerende bewegingen maken. En mijn ademhaling wordt van diep en weggezonken in de ontspanning van de aanraking, sneller en oppervlakkiger.

Meer is er niet nodig om de sukkels te overtuigen dat het wel weer mooi geweest is. Vervolgens trek ik me terug op één van mijn lievelingsplekjes, ofwel voor mijn mand met wereldse bezittingen binnen ofwel aan de voordeur buiten en ga een heerlijk dutje doen.

Nog zo’n dingetje, waar ik heel blij van wordt, dat is Goudlokje een wasbeurt geven. Het is een ultieme manier om mijn suprematie te bevestigen, maar ik vind het ook gewoon leuk om te dollen met die hoogblonde kerel. En als ik zijn buikje was, gaat hij er ook nog eens heel relaxed bij liggen.

Mijn dutjes op de bank zijn heilig, net zoals het begin van de dag met de mannelijke sukkel op de bank. Dat is ons knuffelmomentje en Orianthi weet inmiddels dat hij daar niet moet tussenkomen. Dat is een gestructureerd momentje van ons twee en kondigt het begin van de dag aan.

En dan is er natuurlijk nog mijn verkwikkende slaap aan mijn wereldse bezittingen. Daar voor mijn mand vol speelgoedjes lig ik graag te dutten. Als het buiten nat en vies weer is, vind ik het daarbij lekker weg te dommelen in mijn oranje strandlaken, dat op de verwarming voorverwarmd is.

Een recent ontdekt genoegen is het smikkelen van gedroogde kippenreepjes. Ik heb daar een nieuwe routine voor in het leven geroepen. Als de vrouwelijke sukkel beneden komt, sta ik op mijn begroeting. Die bestaat uit mijn knuffelrondje op haar schoot, waarbij ik zachtjes gewiegd en geaaid word. Het ritueel heet “baby hondje” en stamt ook uit mijn puppytijd. Tijdens dit proces moet zij bovendien met één hand mijn rechtervoorpoot vasthouden. Dat luistert allemaal heel nauw.

Nu heb ik daar mijn kippenreepjes ritueel aan vastgeknoopt. Ik laat me van haar schoot zakken en ga naast haar zitten en lanceer een kort en dwingend kefje. Het zakje kippenreepjes ligt al klaar naast haar laptop en dan moet ze mij één voor één een kippenreepje voeren. Als ze er meerder tegelijkertijd geeft kijk ik bedenkelijk en ga een meter verder liggen smikkelen, om dan diep zuchtend en mompelend aan te geven dat het lekkers op is en er een nieuwe voorraad dient aangereikt te worden.

Dat alles moet verlopen volgens een vast protocol. En daarom noemen ze mij dus een autist. Verstoringen van de heilige structuur en routine brengen mij danig uit mijn hum. Maar nu zeg ik jullie, die structuur is toch mijn houvast. Ik kan geen kloklezen en heb dus mijn hele dagindeling afgestemd op mijn omgeving, het gedrag van de sukkels en hun soms bizarre gewoontes.

Als zij dan plots geheel afwijkend gedrag gaan vertonen of de orde der dingen verandert plots in mijn koninkrijk, hoe moet ik daar dan enige voorspelbaarheid of logica uit puren? Het is toch maar normaal dat ik enige orde, rust en regelmaat opeis.

Waar ik geweldig van uit mijn doen geraakt ben laatst was dat witte goedje dat overal over mijn erf verspreid lag en bij uitbreiding ook nog eens op mijn lievelingsplekjes, zodat ik alle geurtjes en contactadvertenties kwijt was.

Ik hoor jullie denken dat een stoere Schot met mijn vachtdichtheid toch gemaakt is om tegen een beetje Vlaamse sneeuw te kunnen. Wel natuurlijk klopt dat en ik hou zelfs van de sneeuw. Wat hebben Orianthi en ik lekker geravot, gerold en in de sneeuw gelegen tot we eruit zagen als een echte sneeuwhond. Maar mijn geurtjes en sanitaire strook, dat is van een andere orde.

Uiteraard hadden de sukkels het pas na een hele tijd door, dat ik er wel erg ongemakkelijk bijliep. “Zou hij stram en stroef worden? Het is tenslotte berekoud en hij is al bijna 7 jaar” klonk het schamper. Nee, natuurlijk niet! Wat denken die twee wel. Ik huppel en spring nog rond als een jonge oppergod.

Ik had gewoon hoge nood, maar miste mijn geurtjes referentiekader om het juiste plekje uit te zoeken. Nadat hun kwartje eindelijk gevallen was, werd er een strook van dat witte spul weggehaald en kon ik rustig mijn gang gaan. Ik verzeker het jullie, slim zijn die twee geenszins.

Wat ik ook heel gek vind, is dat hij begonnen is met het uitladen van de Eliomobiel. Alles werd verwijderd uit koffer en achter ruimte. Ook onze speeltjes, deken, autogordels en zelfs onze “collie op weg tas” een soort survival pakket met alle accessoires om je met collieheren van onze stand naar buiten te begeven. Wij vb. drinken niet uit vreemde drinkbakken en op verplaatsing eisen wij het water uit de blauwe fles dat de sukkels zelf ook drinken. Wij nemen geen onbekende koekjes en snoepjes aan en wij wensen afgedroogd te worden met onze eigen handdoeken, waar we ons ook bevinden.

Ik heb gespannen toegekeken en hoorde hen praten over stofzuigen en garage en iets over een nieuwe Eliomobiel.

Ik voel de bui al aankomen en ik ben er niet mee opgezet, dat kan ik nu al vertellen.

Toen ik nog een klein Elio’tje was heeft hij deze truck ook eens gelapt. Eerst moest ik mee naar een grote glazen huis, waar allemaal auto’s met een vreemde geur stonden uitgestald. Ik mocht daar niet aan snuffelen en al zeker geen geurvlaggetje achterlaten. Twee dames kwamen kirrend en met begerige handen in mijn richting gelopen. Ik was dan ook het meest schattige pupje dat je ooit gezien hebt, dat spreekt. In de armen van de vrouwelijke sukkel dook ik diep weg voor al die aandacht. Even later kwam hij thuis met een auto die net zo rook als die uit die toonzaal. Bij de eerste rit heb ik de hele achterbank ingezegend met een stevige kostpartij. Nadat bleek dat de nieuwe Eliomobiel een aparte aircozone had voor mijn achterbank, die lekker frisse lucht in mijn richting stuurde en ook beschikte over twee kleine raampjes voor een subtiele stroom extra lucht, heb ik het onvermijdelijke aanvaard. Zij het met een stevige dosis adaptil, om de geur – die zij “nieuw” noemen- te verdoezelen.

Zullen we een collievereniging oprichten tegen verandering waarde collega’s. Oud en vertrouwd is wel zo fijn toch?!

Ik zeg het jullie er zit een geurtje aan. Maar dat ze maar opletten met al die veranderingen, want jullie kennen mij…voor ze het weten, zijn ze de sigaar.