mister charming

 

Hier ben ik weer. En deze keer heb ik een vraagje voor jullie. Weten jullie wat een dwarsligger is? Of een stronteigenwijze anarchist? Of zelfs een misantroop?  Zijn dat complimenten?

Ik mag het hopen, want dat is hoe die twee sukkels mij dus beschrijven aan iedereen die het horen wil. Ze voegen er dan wel aan toe dat ik een echte mister charming kan zijn, als het mij uitkomt, enfin een opportunist dus.

Naar hun zeggen, zijn mijn perfect logische en strikt beredeneerde acties, uitingen van obstructie, tegendraadsheid en manipulatiedrang.

Geloven jullie dat nu? Ik geef even een voorbeeld.

Laatst was het automatisch hek defect. Normaal komt hij zo het erf opgereden en dan moeten wij binnen wachten, tot die poort terug sluit om hem dan uitbundig te begroeten. Wel nu ging zij alleen naar buiten om het andere hek open te zetten en hem binnen te laten. Ik dacht, wat een leuk spelletje, ik ga meedoen. En dus deed ik de zware garagepoort open en stormde naar buiten de voortuin in. Het regende van die striemende druppels, het was donker en laat op de avond, dus deed ik er een blafconcert en rondje bokkensprongen bij. En weten jullie wat zij deed? Ze riep mij en ik moest terug naar binnen. Terwijl hij in de auto voor het hek stond. Ik dacht het niet hoor! Ik begon van enthousiasme wat rondjes rond het huis te rennen en lanceerde hierbij vreugdekreten. Zij zette, gewapend met mijn riem, de achtervolging in. “Elio hier! Elio kom! Elio stop!” het klonk met de minuut wanhopiger en chagrijniger. Dat zowel zij als ik intussen zeiknat geregend waren, hielp haar humeur er precies niet op vooruit. Toen ze me dan toch te pakken kreeg, ja die verschalkte mij door te doen alsof ze naar binnen ging zonder mij en deed alle lichten uit, (Kijk dat noem ik nu manipulatief!) was ze nog slecht gezind ook. Volgens hen is dat een malafide actie van mijn kant. Ik noem dat een geweldig normale colliemove.

Nog zo’n voorbeeld om mijn punt kracht bij te zetten. Als ze ergens heen willen zonder ons, dan temper ik het enthousiasme over dit voornemen met enige goed gemikte afleidingsmanoeuvres. Goudlokje en ik zijn bedreven in het -wat zij noemen- voor de voeten lopen, onszelf posteren in doorgang of deurgat, een dubbele blokkade oprichten (Orianthi gaat op de voeten van de sukkel zitten en ik positioneer mij achter hem of haar tegen de benen aan), een schoen of ander noodzakelijk attribuut wegmaken,… Ik wil enkel maar dat ze zich bezinnen over hun voornemen om zonder ons gezelschap en onze bescherming de wijde wereld in te gaan. We noemen hen niet voor niks sukkels toch?! We hebben dus te allen tijde het beste met hen voor, al begrijpen zij dat dus niet helemaal.

Of nog zo een onbegrepen actie van mij, die zij wild kakken noemen. Ik heb mijn eigen zone in de tuin, waar ik graag op mijn duizendste gemakje en in alle discretie mijn boodschappen pleeg te doen. Daar kan ik rustig het uitgelezen plekje uitzoeken en na enig doorgedreven beraad de nodige verrichtingen plegen. Maar ik heb daarnaast ook een missie, nl. ongenode gasten buiten houden en mijn koninkrijk markeren. Dus drop ik op welgemikte plaatsen, daar waar de sukkels en bezoekers frequent lopen, strategische hoopjes. Liefst verscholen onder wat blaadjes, een hoopje aarde of andere hulpmiddelen die de tuin biedt. Ik zeg daarmee “je betreedt het Elio rijk”. Mijn zone wordt dagelijks geruimd, maar bij het zien van zo’n strategisch hoopje, wat zij dan in zonevreemd gebied noemen, moet je die bezig zien. met een schopje en harkje gaan ze wild aan de slag om de sporen van mijn markeerdrang op te ruimen. Terwijl hoor ik hen dingen mompelen als “dat doet hij gewoon expres, de pestkop!” “en recht aan het hek hé, je trapt daar gewoon in als je binnenkomt” Ze hebben er weerom geen sikkepit van begrepen.

En dan deze nog. Orianthi en ik hebben een zeer goed ontwikkeld gevoel voor drama en voeren graag de spanning op. Een geintje of frivoliteit op zijn tijd daar draaien wij onze goddelijke colliepootjes niet voor om. Dus als we hem zenuwachtig horen fezelen tegen haar dat dit soort voer of dat soort snoepjes bijna op zijn, dan zetten we het meteen met twee enthousiast op schransen. Dan horen wij natuurlijk dat er mogelijk schaarste aankomt en leggen een gezonde fond aan. Niks mis mee toch. Alleen gaat hij dan met grote urgentie betrokken voer of snoepjes bestellen en dat natuurlijk in het nodige stockvolume. Eens de begeerde levering binnen is, zegt hij dan opgetogen “kijk eens jongens wat baasje heeft, vinden jullie lekker hé” En dan kijken wij elkaar aan en met één blik raken onze geniale colliebreinen elkaar en staken wij beiden abrupt met het consumeren van het bewuste voedsel. De laatste hap met een wijdse boog op de grond spugen met een blik van misprijzen op onze langsnuit, verhoogt het effect. Werkelijk dolkomisch dan die grimas op het gezicht van de sukkels.

Wat denken jullie, ben ik nu echt de pestkop waarvoor ze mij laten doorgaan?

Goed nog eentje om jullie van mijn nobele inborst te overtuigen. Als de sukkels mijn hoofdkwartier -zij noemen het de woonkamer, maar het is uiteraard het zenuwcentrum van mijn koninklijke vertrekken- grondig gepoetst hebben, dan baal ik daar stevig van. Al mijn netjes aangebrachte geurmarkeringen, mijn rondjes zand en modder op de vloer, mijn geur op kussens en dekens, alles gaan die lui te lijf met stofzuiger, borstel en dweil. Ik ben vanzelfsprekend not amused door deze ongevraagde aanval van schoonmaakdrang in mijn territorium. En ja het werkt me stevig op de zenuwen ook. Dus wat doe ik dan?! Ik protesteer, verkas mezelf ontelbare keren een halve meter, waarna ze beweren dat ik nog in de weg lig en druip tenslotte zwaar gepikeerd af naar andere oorden. Maar niet zonder mijn drinkbakken leeg te hozen en buiten wat gras te gaan consumeren. Als dan eindelijk de deuren van mijn troonzaal weer open gesteld worden, onder het motto “het is droog, hij kan opnieuw beginnen” plof ik mijn goddelijke zelf met een diepe zucht op de schoongemaakte vloer en voer een aantal seriële ligmomenten door, zodat ik al mijn plekjes toch even opnieuw heb ingewijd. En dan komt het, dat water en dat gras beginnen inwendig te klotsen en broebelen tot één en ander, één- dan wel tweezijdig,een dringende uitweg zoekt uit mijn imposant collielijfje. Als door een horzel gestoken komen die twee al jammerend en vloekend de schade opnemen, waarbij terstond de taakverdeling wordt opgemaakt. Hij wast mijn broek en kraag en zij begint aan een tweede rondje schoonmaken. Weet je wat die twee nu presteren? Ze zetten de drinkbakken weg en doen de deuren dicht tijdens het poetsen, zodat ik geen overgoten graslunch tot mij kan nemen.

Wat denken jullie, ben ik nu echt zo’n pestkop of word ik hier grandioos miskend en verkeerd begrepen? Ik hoor ze al zeggen “Orianthi, doet dat toch allemaal niet” Kijk heilig goudlokje is nu eenmaal nog niet zo ver gevorderd in de voortgezette colliewetenschappen als ik. Zijn opleiding loopt nog volop. Al kan ik met trots vertellen dat hij grote vorderingen maakt. Dat vertel ik jullie nog wel een keertje.

Hoe dan ook, de sukkels moeten maar wat creatiever worden in de omgang met mij. Het is ongelooflijk hoe gemakkelijk die om de tuin te leiden zijn en dan zijn ze natuurlijk de sigaar.