Het copy collie syndroom

 

Hier ben ik weer en deze keer ga ik jullie iets vertellen over kopieergedrag.

Met name goudlokje heeft de soms toch wel hinderlijke gewoonte om mijn gedrag en acties te imiteren. Nu weet ik wel dat imitatie de opperste vorm van vleierij is, maar er zijn grenzen en beperkingen op zijn capaciteiten tot het nabootsen van mijn vernuft.

Eén van die wel erg lastige dingen is zijn gewoonte om onmiddellijk de nauwlettend aangebrachte geurvlag van mijn koninklijk plasje, te gaan over plassen. En liefst met veel branie op drie poten. Zoals jullie weten plas ik netjes op vier poten. Nadat de sukkels mij een keertje hebben uitgelachen toen ik al plassend tegen de grote notenboom in de tuin omver kukelde, besloot ik wijselijk dat stabiliteit voor machismo komt.

Ook mijn grote boodschap dreigt dikwijls in de shit te lopen doordat die rosse opdonder tegen mij aanspringt en aanstuurt op een collectieve druksessie. Laat het duidelijk zijn, ik ben op mijn privacy gesteld. Geen tafel springende soortgenoten en geen kijkende sukkels. Het gevolg is dat ik mijn acties onderbreek en hierdoor veelvuldig accidentjes heb. Ik ben dan natuurlijk de pineut die door de mannelijke sukkel de broek wordt gewassen.

Een andere activiteit die door Orianthi tot groepsgebeuren is gebombardeerd is drinken. Nu hebben wij in de keuken twee drinkbakken staan, eentje met mondwater erin. Voor een stralend wit gebit en frisse adem zeg maar. En eentje waar geregeld een portie van één of ander goedje wordt in gedaan om mij te behoeden voor een stramme oude dag. Wel dat goedje (zij zeggen er glucosamine en nog wat tegen) is lekker zoetig van smaak. Ik maak er dan ook een goede gewoonte van lekker lang te gaan staan slobberen aan die drinkbak

Elke keer als ik mij richting keuken begeef, kan je er donder op zeggen, enfin opdonder is een beter woord dus, dat dat rode kereltje ook aangehuppeld komt en aan de bak naast mij aan een sessie waterhozen begint. Daarbij houdt hij ook nog de hele tijd in het oog of ik nog wel doende ben met mijn waterbak. Een potje synchroon drinkbak slurpen dus.

Verder heeft de hoogblonde halfgod een zesde zintuig ontwikkeld voor de momenten dat ik bij de sukkels een sigaartje ga scoren. Dan loopt het hevige rode kereltje ergens druk te doen met zijn balletje op het erf en begeef ik me naar de sukkel die zich het dichtste bij de tafel met snoepjes in de garage bevindt. Vervolgens betuig ik de sukkel van dienst enige blijken van liefkozing en laat me overhalen tot een knuffel en occasioneel kusje. Terwijl kijk ik dwingend naar mijn pakje sigaartjes. Voor wat hoort wat of in hun juristentaal quid pro quo.

Maar elke keer als die sukkel naar het pakje sigaartjes grijpt, doemt daar uit het niks in vliegende galop de rode donder op om ook een sigaartje te scoren. En dat helemaal zonder tegenprestatie. Uiteraard sta ik erop eerst bediend te worden, maar dan nog laat ik duidelijk mijn ongenoegen blijken over deze gang van zaken.

Snoevend en snuivend haal ik meestal toch wel mijn gelijk. En in ruil voor mijn ruimhartig stilzwijgen over zoveel onrecht, neem ik met veel flegma een tweede sigaartje tot mij.

Nu goed, zo ten einde dit verhaal, moet ik jullie ook een kleine bekentenis doen. Ik heb ook iets overgenomen van Goudlokje. Zoals jullie weten heb ik een zware diepe blaf met de nodige vibrato’s en een strak geperfectioneerd volume. Menig voorbijganger vreest zijn leven en welzijn bij het aanhoren van mijn mature vocale bewakingskunsten.

Die kleine hoogblonde daarentegen produceert nog steeds een hoog hysterisch kefgeluidje met de nodige piepende uithalen. Maar zijn vocaal talent ligt heel afgetekend elders. Orianthi piept, jankt en huilt dat het een lieve lust is. Hij produceert een reeks geluiden die mij volkomen onbekend waren. Ik ben uiteraard ook nauwlettend de reactie van de sukkels in kaart gaan brengen bij deze bizarre vocale uiteenzettingen van goudlokje. En wat dachten jullie, de geluiden die het meest scoren op empathie, gewenste actie en respons van de sukkels heb ik in mijn vast repertoire opgenomen.

Zoals jullie wel begrijpen, oefening baart kunst, dus ik ben heel intensief met deze nieuwe communicatiemiddelen aan de slag gegaan, teneinde de sukkels goed in te schatten en naar mijn believen af te richten.

Ik kan alvast meedelen dat het kermend jankend huilgeluidje hoge toppen scoort op hun empathisch vermogen. De vrouwelijke sukkel kon ik al meermaals tot tranen toe bewegen en de uitspraak ontlokken “Elio stop ermee dat gaat dwars door mijn hart. Wat is er nu toch ventje? Heb je pijn? Moet mama de mijnheer bellen?” De mijnheer bellen, dat is mijn teken om te stoppen met jeremiëren. Want dan bedoelt ze dus zo’n kerel, Jan heet hij trouwens, die allerlei rare geuren bij zich draagt en die in mijn geheugen gegrift staat met spuitjes en temperatuurmeters in zijn handen. De mijnheer bellen? Mij niet gezien hoor! Dag Jan!

De mannelijke sukkel daarentegen sakkert eerst “Elio wat is er nu toch? Ik weet het ook niet meer hoor. Je hebt juist gegeten, je bent gekamd, je bent exact twee minuten binnen, je hebt je snoepjes en tapas gehad,…wat wil je nu nog meer?” en komt dan in actie “Moet baasje de garagedeur terug open doen? Of ga je in de achterkeuken liggen. Vooruit ventje drink een beetje”. Met een beetje mazzel krijgen ze onderling een discussie over wat er wel of niet met mij zou kunnen schelen. Uiteraard missie meer dan geslaagd. Alle aandacht op mij gericht, tv gaat uit of op stil en Goudlokje is even helemaal op de achtergrond.

Nu moet ik ook wel toegeven dat ik in het begin misschien een beetje overdreven heb met mijn nieuw vocaal speeltje. Als je dat gejammer te vaak uit je hoed tovert, gaan zelfs de sukkels zich vragen stellen. En toen ik doorkreeg dat de vrouwelijke sukkel emotioneel werd van mijn jammerlijk geklaag en gepiep, heb ik daar misschien een klein beetje teveel misbruik van gemaakt. Dan kwam zij de kamer binnen waar ik lekker lag te dutten, zag ik haar en dacht dat het wel een leuk moment was voor een vertoning. Toen ik dit geintje ook inzette als ze telefoneren, met elkaar praten of als ze dreigen het pand te verlaten, kregen ze door dat ik de boel aan het belazeren was. Enige moderatie van mijn enthousiasme was dus aan de orde.

Dus de moraal van het verhaal. Kopieer nooit blindelings. Geef er de Elio twist aan, doseer en geniet van het effect. Uiteindelijk zijn de sukkels toch weer de sigaar.