ik weet het nog hoor!

 

En hier ben ik weer. Deze keer wil ik jullie iets vertellen over mijn geheugen. Ik hoor het jullie al denken. Hoezo Elio? Jij bent toch een hond, heb jij wel een geheugen dan?

Wel dat heb ik zeker.

Ik zal het jullie even uitleggen hoe dat werkt bij mij.

Mijn geheugen is vooral opgebouwd uit associaties.

Om er eentje te noemen. Mijn gedragstherapeut Luc. Hij is in de diepste lagen van mijn geheugen ingeprent en staat garant voor enige voorzichtigheid en terughoudendheid van mijn kant, ten aanzien van wilde plannen en dolle fratsen.

Zo heb ik de gewoonte om bezoekers aan de buitenzijde van mijn erf, met luide ontradende bariton blaf duidelijk te maken dat het mijn koninkrijk is.

Als ik wat in overdrive dreig te gaan volgt een gerichte Tsingeling van één van de sukkels, wat een onmiddellijke verwijzing is naar mijn antiblaftraining met fisher discs en wat betekent dat ik geen volledige blaf recital mag geven.

De Tsingeling is dus geen stopbevel maar een verzoek mijn stemopwarming niet te doen overgaan in een solo. Ik mag mij volgens de regels van het huis kort laten horen als er iemand mijn erf wil betreden.  

Voor mij is dat een geweldig verschil. Ik reageer niet goed op negatieve commando’s. Voorkomen van ongewenst gedrag en beloont worden voor gewenst gedrag, dan hebben ze mij mee. De Tsingeling moet dus op exact het goede moment worden uitgesproken en wordt meteen gevolgd door “goed zo”, als ik het ongewenst gedrag niet aanvat. Tsingeling heeft ook geen enkel effect meer als ik al aan mijn solo bezig ben.

Maar als Luc voor mijn territorium stopt en door de poort het erf oploopt, dan sta ik op enige afstand zwijgend en afwachtend te kijken. De sukkels merkten schamper op dat hier binnenkomen normaal een stevige kefsessie waard is, waarop zij in de lach schoten bij mijn stille terughoudendheid (lees “zie hem daar nu schaapachtig staan kijken”)nu. Ze hebben al geopperd een dummy van mijn gedragstherapeut in de voortuin te plaatsen, alsof ik daar zou intrappen.  Ik ben niet bang van Luc, maar ik ben nog altijd stevig onder de indruk van die man. Die kerel is uit bijzonder hout gesneden en is zowat de enige die ik al ben tegengekomen die niet onder de indruk is van mijn koppigheid, tandenrij of andere fratsen. Hij begrijpt mij en omzeilt met gemak mijn nochtans geniale strategieën om de werkelijkheid naar mijn pootje te zetten.

Hij leerde mij dat ik de mannelijke sukkel niet van zijn broek mag ontdoen als die achter de afvalcontainer, grasmaaier of kruiwagen loopt en hij leerde mij netjes aan de lijn lopen. Hij leerde mij dat ik mijn opwinding over het thuis komen van de mannelijke sukkel niet mag botvieren door in zijn bips te bijten, maar dat ik in de plaats lekker met mijn balletje aan de slag kan gaan.

Het werd hier in huis al snel de gewoonte om bij enige dreigende buitensporigheden van mij te roepen “ik ga Luc bellen, Elio heb je het gehoord Luc komt hoor!” Eigenlijk is Luc ook een soort Tsingeling voor mijn voorgenomen gedrag.

Toen ik dus in mijn vierde levensjaar werd geconfronteerd met een kleine donkerblonde soortgenoot, hebben die sukkels die blijkbaar bij Luc besteld. Ik weet dat Orianthi een zogenaamd Angeltje is, dus afkomstig van een chique kennel en een mooie stamboom heeft, maar Luc is degene die die kleine opdonder hier heeft binnengebracht destijds. Ik liep toen een blokje om en ineens kwam Luc daaraan, gewoon buiten op straat, met aan de lijn die kleine dikkerd. En gingen we samen naar mijn koninkrijk, waar Luc klein goudlokje eerst in de tuin en daarna in huis binnen bracht.

In het begin kwam hij ook wekelijks kijken om te zien hoe ik met die lilliputter omging.

Ik hoorde de sukkels een keer zeggen “dat Luc Orianthi geïntroduceerd heeft, heeft er wellicht voor gezorgd dat Elio zich altijd koest heeft gehouden tegen de kleine.”

Ze hebben daar duidelijk gebruik gemaakt van de gevestigde associatie en effect van Luc op mijn gedrag en daar Goudlokje aan vastgekoppeld. Ik ben goed gemanipuleerd, vinden jullie ook niet? Nu is het natuurlijk te laat, want ik ben oprecht van die hevige rode tafelspringer gaan houden.

Een andere herinnering, is deze van de mannelijke sukkel die mij mijn vers vlees in balletjes gerold voert, terwijl ik op de zetel lig, toen ik aan het herstellen was van mijn operatie. Zoals jullie weten ben ik rond mijn tweede verjaardag geopereerd omdat ik een tumor had op een testis.

Ik was toen uiteraard geweldig zielig en heb toch zo’n zestal weken, lang nadat ik eigenlijk lang en breed hersteld was, met veel colliedrama allerlei privileges weten af te dwingen. Eentje daarvan is dus met de hand gevoerd worden, terwijl ik met veel pathos op de bank lig.

Welnu, elke keer als ik mij een beetje onwel voel, trek ik me terug op die zetel en weiger ik te eten. Dat hou ik net zolang vol tot de hand gevoerde balletjes worden opgediend.

Recent ben ik ook heel erg ziekjes geweest en toen had ik ook erge krampen in mijn buikje en zware diarree. Ik wou mijn vleesballetjes ook niet eten. Want weten jullie, ik ben niet gek hoor! Natuurlijk hadden ze weer allerhande pilletjes en poedertjes door mijn eten proberen draaien. Zo zijn die sukkels.

Maar nu kwam zij met iets anders op de proppen. Gekookte kip. Ik heb dat eerder al eens gegeten en heb daar toen een enorme lol mee beleefd. Heel de keuken lag onder de kippenstukjes.

Maar nu ging ik in de keuken het kookproces volgen, om vervolgens op de bank te kruipen voor mijn voederritueel. En ja hoor, indien zielig genoeg gepresenteerd, tuinen die twee er toch weer perfect in. Alleen deze keer heb ik de verwennerij geen zes weken kunnen volhouden. Nadat ik zichtbaar opgeknapt weer wat fratsen begon uit te halen (een collie moet tenslotte wat), riep zij “en nu ga jij ook netjes weer van je bord eten hoor!”

Waar ik ook een onfeilbaar geheugen voor heb is mijn schoteltje tapas ’s avonds. Dat is een bordje met stukjes DogMio Hot Dog Worstjes, waar goudlokje en ik samen van smullen, als de sukkels klaar zijn om de tv op te zetten. Als ik zie dat één van hen richting afstandsbediening loopt, zet ik mij in positie. De hoogblonde druktemaker zet het steevast op piepen en voert daarbij staartzwaaiend en kontschuddend een raar dansje uit. Ik behoud mijn waardigheid en ga gewoon zitten afwachten tot de mannelijke sukkel aan zijn uitdeelronde begint. Heel simpel als concept toch, tv aan betekent lekkers voor ons.

Sommigen beweren dat de lijn tussen reactie en geheugen door associatie flinterdun is en dat wij dus niet onthouden maar gewoon reageren op de situatie. Wel zo werkt het dus niet. Want als de sukkels de vb. tv opzetten en wij geen lekkers krijgen, gaan we meteen ons verhaal halen, wat denken ze wel. Negatieve associaties kunnen trouwens heel ver gaan en heel krachtig zijn. Zo weiger ik in de auto te stappen, aangezien die mij in het verleden naar het trimsalon en de dierenarts heeft gebracht. Krijg daar meer eens een colliehaar tussen. Loepzuivere logica. Dat de sukkels het maar oplossen. Helaas doen ze dat ook, natuurlijk.

Tenslotte nog één dingetje om jullie te vertellen. Ik heb een feilloos gevoel voor mensen. En als ik iemand leuk vind, dan is er uiteraard geen probleem. Maar éénmaal je in mijn slechte boeken staat, ben je de sigaar.