colliedrama en mijn recht van antwoord

 

Hier ben ik weer. En deze keer wil ik toch wel eens heel graag vertellen wat mij recent overkomen is.

Ik weet dat de sukkels aan iedereen die het horen en lezen wil, hebben verkondigd, dat ik ziekjes geweest ben en dat ik me heel erg heb aangesteld en hen een paniekaanval heb bezorgd bovenop de dierenartskosten voor een spoedconsult. Wel bij deze mijn recht van antwoord.

Het begon allemaal op een donderdag in het midden van de nacht. De sukkels lagen boven te slapen en Orianthi was ook stevig in dromenland. En ik voelde iets vreemds aan mijn achterpoot.

Wat doe je dan als rechtgeaarde collie? Je likt aan die rare plek op je poot, toch?!  Wel dat likken leek te helpen en op zich is dat natuurlijk best een lekker gevoel en eventjes knabbelen hier en daar leek ook wel aangewezen. Tot die poot echt begon te pikken en te jeuken en die rare vlek alsmaar groter werd.

Wat doe je dan? Je roept de hulptroepen, dat spreekt voor zich. Uiteindelijk begon er al lichtjes enig daglicht door te breken. 5 uur ’s morgens is een heel redelijk uur om mijn leedwezen met de wereld te delen.

Die hulptroepen bevonden zich een etage hoger in bed en diep in slaap. Logisch dat ik mijn welgevormd langsnuitje even stevig open trok en een loepzuivere en loeiharde sessie jammerlijk kajieten op hen afvuurde. Kwestie van gehoord te worden en hen meteen de urgentie en ernst van de toestand mee te geven.

De vrouwelijke sukkel reageerde als eerste en ik hoorde boven zenuwachtig overleg en een soort terechte paniekstemming. Ik verkeerde immers in een diepe crisis. “er is iets met Elio. Het klinkt vreselijk erg” Even later verscheen als eerste de mannelijke sukkel met verrimpelde slaapkop in de woonkamer, waar ik met veel pathos mijn lijden aan het vertolken was. Ik lag wel nog netjes op mijn vertrouwde plekje en voerde de intensiteit van het volume en de hoogte van de jammerklacht nog een beetje op, zodat ik nu ook met een hoog gepiep en gekerm mijn pijnlijke conditie duidelijk maakte. De sukkel is niet altijd zo rap van begrip, dus een beetje overacting is broodnodig.

Na enig onderzoek van mijn toestand, wat geaai en een aangeboden bakje water, meende ik dat de boodschap wel overgebracht was. Ik hoorde hem ook duidelijk tegen haar zeggen “hij heeft iets aan zijn achterpoot”. Uiteraard nam zij daar geen genoegen mee en weerklonk “is hij gekwetst? , bloedt het? Mankt hij? Toch niet gebroken?Heb je gevoeld, enz. enz.” Wat volgde was natuurlijk een stel sukkels dat probeerden mijn poot beet te pakken en een heleboel potjes en flesjes met een vreemde geur die erbij worden gehaald.

Daar gaat het mis hé. Ik wil mijn meelijwekkende toestand kenbaar maken, maar ik hoef al die liflafjes niet aan mij goddelijke collielijf. Dus natuurlijk toon ik tussen het kajieten door vervaarlijk mijn tanden, als ze dreigen aan die geteisterde poot te komen. Hierdoor ontstond verkeerdelijk de conclusie “hij heeft zoveel pijn, dat we er niet aan mogen komen"

Intussen was ik ook opgestaan en liep ik een rondje door de woonkamer. Ja lap, natuurlijk hadden ze door dat ik niet mankte en nog netjes op die poot steunde. Dat doet uiteraard niks af van mijn acuut en intens lijden.

Een spray honingzalf en wat geklooi met een doekje later, luidde hun diagnose “waarschijnlijk een insectenbeet, die hij tot een hotspot heeft open gelikt. Zijn poot is ook wat dik op die plek”.

 

Na deze passage gingen die twee gewoon terug naar bed. Jullie lezen het goed, hij liet ons even uit en daarna gingen die terug naar boven om verder te slapen. Mij in opperste pijn en ongemak achterlatend.

Dat ging dus niet gebeuren. Van zodra ik doorhad dat ze de plaat gepoetst waren, hervatte ik mijn jeremiade en gooide er wat alarmerende hoge wanhoopskreten tussen. Wat een idee om mij zo aan mijn lot over te laten.

Eén en ander miste zijn effect niet. Zenuwachtig en lichtjes over hun toeren verschenen de sukkels opnieuw ten tonele. Ik werd gesust en geaaid, buikje gekriebeld en tot kalmte gemaand. Dat leek er al beter op.

Maar die poot deed wel nog steeds pijn, dus ik bleef hen dat ook vertellen.

Nu is vrijdag de dag dat hij meestal op de middag naar zijn moeder vertrekt om te gaan mantelzorgen. Dus wat volgde was een conversatie “stuur naar je moeder dat je morgen komt. We moeten eerst die Elio crisis aanpakken en de dierenarts bellen. Alleen krijg ik dat niet voor mekaar met Elio. Orianthi die steek je in de auto en klaar, maar mijnheer daar, wat een probleem en wat een ellende”.

Aangezien ik doorheen dit hele proces van het uitrollen van hun strategische rampenplan stevig bleef janken, hoorde ik hem “wat doen we nu? Die stopt maar niet, dat is niet te houden” “Ja dat gaat dwars door hart en ziel” zei zij inmiddels half in tranen. “Bel naar de dierenarts en vraag of we hem iets kunnen geven om te kalmeren of tegen de pijn”. De halve huisapotheek werd overlopen en opgediept en er volgde een telefoontje met de dierenkliniek, waar blijkbaar al een assistente aanwezig was, die asap overleg pleegde met de eerste dierenarts die op locatie verscheen.

“Niks geven nu, kom maar met hem langs” klonk het. “Wij krijgen die niet in de auto en er nog veel minder weer uit daar bij jullie” klonk het aan deze kant van de lijn. Ik luisterde uiteraard nauwlettend mee en tot dusver was het niet verontrustend. Ze krijgen mij niet naar daar, dus geen dierenarts voor Elio toch!

Maar toen kwam het. De assistente hoorde natuurlijk ook mijn gejank en na enige ruggespraak en consultatie van mijn dossier zei ze dat er iemand zou langskomen.

Enige tijd later verscheen de dierenarts. Ik liep net rondjes te janken in de keuken, nadat ik in de regen gaan plassen was en even in de modder had geploegd, waardoor ze die poot weer wilden gaan verzorgen. Buiten heb ik natuurlijk niet staan janken, dat spreekt toch voor zich, dat ik mijn gruwelijke pijn niet openbaar ga staan declareren.

Die dierenarts was gewapend met een collectie muilkorven, maar de sukkels waren hem voor en hadden mij al ingesloten en van mijn eigen exemplaar voorzien. Begon die kerel meteen aan mijn poten te voelen en een algemeen onderzoek te doen. Uiteraard kon dat niet op mijn enthousiasme rekenen. Er werd wijselijk besloten om vooral orale medicatie te geven via een spuitje in mijn langsnuit. Daar heb ik geen problemen mee. Maar hij had ook een gemeen spuitje met naald bij zich en wou mij hiermee frontaal te lijf gaan. Ik hoorde haar zeggen “wacht even, want hij gaat code rood, laat het eerst even zakken”. Hierop begon ze mij te aaien en te sussen. En toen ik wat bedaard was, ervan uitgaande dat ik de dans ontsprongen was, volgde een gemene prik ergens achteraan in mijn bil.

Die man werd uitgelaten en ik trok me snikkend en snoevend terug in de garage. Maar wat voelde ik me vreemd. Ik was compleet het noorden kwijt, stond wankel op mijn poten en werd hier heel erg onrustig van. Dat vertelde ik hen ook op mijn meest paniekerige toon.

Intussen zag je die twee alsmaar wanhopiger worden. Ik kon hun stress gewoon ruiken. De dierenarts werd opnieuw gebeld en de conclusie luidde “Hij heeft maximale pijnstilling gehad en ik kan niks vinden buiten die hotspot, wat zoveel pijn (lees kabaal) kan verklaren”. Ja hoor mijn existentiële lijden werd zowaar in twijfel getrokken. Intussen was mijn buikje ook al flink aan het rommelen en was de eerste kakkebroek al een feit, waardoor ze mij ook nog begonnen te wassen.

Uit pure verontwaardiging heb ik de deur open gebeukt en ben ik de trap op gestormd richting de vertrekken van het katbeest boven. Met veel gepleit en gesmeek hebben ze me terug naar beneden gehaald, waarna ik de overtollige adrenaline van mij ben gaan afblaffen buiten.

Dat was volgens hen voldoende om te besluiten dat ik de zaak aan het bedonderen was. Want “binnen doet hij alsof hij half dood is en buiten is het grote jan”.

En toen kwam er van jullie de tip om te testen of ik mijn poot strak gespannen hield of vlotjes liet bengelen als ik zat of lag. Wat zou ik een poot opspannen als je hem toch al in je hand hebt?! Ik liet mijn poot bungelen, want ik zag deze list totaal niet afkomen.

Intussen had in zoveel buikpijn en buikloop dat ik een spoor van shit druppels achterliet overal waar ik liep. Dat was het resultaat van die vieze gemalen pilletjes die ze mij weer hadden gevoerd. Vinden jullie het dan gek dat ik weiger om mijn vertrouwde vleesballetjes te eten. Die twee draaien daar allerlei troep door, waar ik ziek van word.

En die twee maar lelijk doen, poetsen en mij met handdoeken belagen.

Uiteindelijk ben ik in slaap gevallen met één van de sukkels naast mij die mij een kriebelende massage gaf van mijn borrelend buikje.

Later reden de sukkels nog terug naar de dierenkliniek voor andere medicatie en werden er kipfilets en rijst gekookt, die ze me netjes met de hand voerden. Toen hadden ze eindelijk het licht gezien en begrepen wat ik versta onder bijstand en steun bij mijn pijn en ongemak.

De rijst mogen ze houden trouwens, maar de kip heb ik inmiddels in mijn vast menu opgenomen als zeer gesmaakt voorgerechtje.

Zeg nu zelf. Elk nadeel heeft zijn voordeel. Ik heb werkelijk de dood in de ogen gekeken hoor, alleszins zo voelde dat. Weten jullie wel hoeveel ongemak zo’n hotspot oplevert.  Kunnen jullie die sukkels niet een beetje mee opvoeden? Die twee zijn altijd zo snel in paniek en ook nog eens achterdochtig en geen greintje kennis van de intrinsieke psychologie van levensgroot collie drama en de entropie die hiermee gepaard gaat. Uiteindelijk heb ik toch maar mooi een extra hapje versierd en zijn ze toch weer de sigaar.