collielogica

 Hier ben ik weer en ik ga jullie iets vertellen over logica voor sukkels.

Zoals jullie weten leven wij samen met een stel exemplaren van de menselijke soort, waar wij toch op gezette tijden stevig onze twijfels bij hebben. Geen spoortje van logica of rechtlijnigheid. Ik zweer het jullie op die twee valt geen peil te trekken.

Denk je juist dat je doorhebt wat er zich onder dat schedeldak afspeelt, komen ze weer met een heel gekke zijsprong op de proppen.

Neem nu het buitenerf van mijn koninkrijk. Vlak aan de voordeur en toegang tot haar praktijk, ligt het koelste plekje van het hele terrein. Daar op en naast die kasseien. Als rasechte collies zijn wij liefhebbers van de koelte en vinden wij het een genoeglijk vermaak om de wereld rondom en buiten ons erf in de gaten te houden. Toezicht en bewaking heet dat.

Om deze waakfunctie naar behoren uit te oefenen, hebben wij dat plekje dus aangepast aan onze noden. We hebben het gras verwijderd en een mooie kuil aangelegd, waar de koele aarde zorgt voor vele momentjes van frisse verpozing. Jullie lezen het, een idyllisch plekje van waaruit we zicht hebben op de dubbele tuinpoorten en meteen ook de ingang van het huis blokkeren.

Maar dan komt het. Zij begint te klagen dat het geen gezicht is zo’n opgegraven voortuin (overdreven hé, want ocharme het is een kuil een collie of twee groot) en dat haar hele benedenverdieping vol zand ligt (want die aarde blijft plakken aan onze vacht). En dat er dringend iets moet gebeuren want dat het één modderpoel is als het regent en haar cliënten met vuil schoeisel de praktijk binnen komen en bla, bla, bla… Vergelijkingen met loopgraven en hindernissenparcours vliegen verbaal door de lucht als voorspel op het laten aanrukken van alweer een lading werklieden.

Goudlokje en ik, wij volgen deze operatie met stijgende verbazing en spanning, want wat er nu komen gaat, wij hadden het nooit kunnen bedenken.

Op een zonnige ochtend heel vroeg, komt er een bestelwagentje met werklui ons erf op en beginnen ze de hele voortuin af te zetten. En dat is duidelijk tegen ons gericht. Met schapendraad, ja jullie lezen het goed, schapendraad om twee edele schotse herders tegen te houden?! En geen schaap te bekennen natuurlijk. Vervolgens beginnen die lui al het gras uit de voortuin te verwijderen! Dus zij klaagt omdat wij een kuiltje hebben gegraven en vervolgens huren ze een ploeg in om de hele voortuin in een zandvlakte te veranderen?! Een zandvlakte waar wij niet op mogen en die ze vervolgens dagelijks met water besproeien.

Dus diezelfde vrouwelijke sukkel die steen en been klaagt over modder en zand, richt nu dagelijks een soort van modderpoel aan op dat zelfde stuk erf. En wij mogen nu dus al wekenlang niet meespelen met dit toch wel heel bijzonder spektakel.

Nog zo’n staaltje van ontstellende mensenlogica voor sukkels speelt zich af bij het sorteren van wat zij oud papier en karton noemen. Geregeld zie ik hem aan de slag in de garage met oude kranten en allerlei dozen en doosjes, verpakkingsmateriaal en zo meer. Dat wordt dan door hem zo klein mogelijk gemaakt en in de gele container gegooid. En er staat ook een zak waarin kleine doosjes en verpakkingen in worden gegooid.

Als wij een beetje een saai momentje hebben tussen onze dutjes, rondjes en andere colliebesognes door, durven wij de inhoud van deze zak al eens prepareren voor de gele bak. Maar nee hoor, ook dat is weer niet gewaardeerd. “Moet je zien hier in de garage, ze hebben weer alles kapot  gebeten, heel de vloer vol papier en karton”. Tja duh, waarom mag hij dat wel en wij niet?! En dan komt er een ingewikkeld verhaal over het aanmaken van de kachel met die kleine brandbare spullen. Wel dat kan je na ons sorteerwerk toch des te beter, ideaal formaat! Toch?

Nog zo’n pareltje van gekkigheid is hun gedrag naar apporteren en meehelpen toe. Zoals jullie weten, houd ik me niet bezig met het apporteren van dingen. Wie iets weggooit wil daarvan af en als die zich dan bedenkt, raapt hij of zij het maar netjes zelf terug op. Niks geen “Elio breng” Zijn ze helemaal gek. Ik werk niet in onder aanneming of dienstverband.

Maar Goudlokje, dat is zo’n fel ding en een echte pleaser. Dus wat ze ook doen Blondie wil meehelpen. Zo staat dat hoogblonde kereltje huppelende sprongetjes te maken met de sleutels van de brievenbus (die zitten in zo’n blauw zakje) in zijn langsnuitje en loopt dan richting poort om dan de sleutel aan hem te geven. Nadat hij de post heeft gehaald, neemt Goudlokje de sleutel terug over en brengt het ding even vrolijk weer naar binnen.

Eenzelfde tafereel bij het voeren van de kippen. Ok daar loopt Orianthi helemaal hyper mee met één of ander deel van het kippen buffet in zijn langsnuitje en levert dat netjes af bij de ren.

Een veegborsteltje en andere klusspullen dragen vindt de kleine rosse donder ook heel leuk en hij maakt er weleens een lolletje van om dan een extra rondje te lopen en de sukkels even te laten meespelen en onderhandelen om hun goed terug te krijgen. Maar dat is allemaal een spelletje en best vermakelijk om naar te kijken. Ach de hoogblonde druktemaker is nog jong en ik als wijze senior mag me wel amuseren met het observeren van zijn fratsen.

Maar nu komt het. Eén ding mag blijkbaar plots absoluut niet geapporteerd of getransporteerd worden door ons. En dat zijn hun schoenen, pantoffels, enfin hun schoeisel.

Werkelijk onbegrijpelijk. Als pupje had ik de gewoonte om met schoeisel op stap te gaan richting tuin en dat daar netjes onder struik of boom veilig te stellen. Het leverde wel grappige scenes op als één van de sukkels of een bezoeker (die bij het binnenkomen zijn schoenen in de gang had achtergelaten) dan met enige wanhoop in de stem “Elio geef terug” inzette. Orianthi die neemt geen schoeisel weg dat in de gang of op het schoenenrek staat, nee hij apporteert schoeisel dat ze toevallig buiten uitdoen. Dat is meehelpen toch? Zo struikelde zij recent en verloor daarbij een tuinklomp. Goudlokje schoot meteen in actie en raapte het ding op en bracht dit met zijn gekende energieke huppeldansje naar binnen. Stond zij daar in de tuin, op één been, en maar klagen “Komop Yantje breng terug! Geef hier Yantje, toe dan!”. En dat terwijl die tuinklomp al lang en breed terug binnen lag in de veranda in de buurt van de deurmat, waar die altijd staan. Ik zeg het jullie, er valt op die twee geen peil te trekken.

Zijn jullie sukkels ook zo enigmatisch onlogisch collega’s? Wij collies zijn kampioenen in rechtlijnigheid. Wij zijn volstrekt beginselvast. Mij noemen ze een autist en een rigide persoonlijkheid. Wel ze begrijpen er geen snars van. Maar één ding weet ik zeker, ze zijn geregeld dik de sigaar