mensen in soorten

 

Hier ben ik weer.

En deze keer wil ik jullie graag iets vertellen over omgaan met mensen.

En uiteraard zijn die er in categorieën.

 

Eerste categorie zijn, hoe kan het ook anders, de sukkels.

Zij noemen zich baasje en vrouwtje of mama en papa of iets van die strekking. Maar jullie weten intussen ruim en breed waarom ik ze steevast sukkels noem.

Ze wonen in mijn koninkrijk en staan in voor mijn hofhouding, mijn welzijn, mijn veiligheid, mijn vertier en gezondheid.

 

Over al hun beperkingen en gebrek aan logica heb ik jullie al eerder verteld. Maar zij zijn naast de dierenarts en mijn persoonlijke trimster, ook de enige die zomaar aan mijn goddelijke lijfje mogen komen. Wat uiteraard niet betekent dat ze te pas en ten onpas aan mij moeten prullen en frullen. Ik ben tenslotte Goudlokje niet. Mijn uitingen van genegenheid en affectie worden gedoseerd en afgemeten geschonken en het liefst binnen een afgelijnd vast ritueel.

Bij het begroeten, bij het in ontvangst nemen van een smakelijk sigaartje en bij het starten van de dag. Dan speel ik zeteltje met hem en baby hondje met haar. Of als ik mijn poot of langsnuitje op één van hen leg, zodat ze mij een deugddoende massage met buikje en oortjes kriebelen kunnen geven.

 

Goudlokje daarentegen, die hangt de hele dag tegen hen aan te schurken en loopt al flodderend en kusjes gevend van de ene naar de andere sukkel.

 

Ik behoud mijn colliewaardigheid. Dus handen thuis. Ik zal wel aangegeven wanneer ik van enige toenadering gediend ben.

Het is ook niet omdat ik op of aan hun voeten ga liggen, dat ze aan mij moeten zitten frullen. Ik lig daar om toezicht en overzicht te behouden. Zo weet ik wanneer ze zich weer eens verplaatsen en ik hen voor één van hun onvermijdelijke fratsen moet behoeden. Ik ben tenslotte een herdershond pur sang.

 

Maar goed de sukkels behoren tot mijn inner circle.

 

Daarbuiten heb je dus alle andere mensensoorten.

 

Een eerste categorie zijn de over enthousiaste wezens. Dat zijn degenen die "kijk een zwarte Lassie!" roepen en daarbij aanstalten maken over mij te gaan hangen of geknield op mijn ooghoogte contact willen maken.  De sukkels weten inmiddels dat ik daar hoe dan ook niet van gediend ben.

Nee, je mag mij niet zomaar aaien en blijf vooral van mijn welgevormd en uiterst intelligent colliekopje en langsnuitje.

Ik hoef ook jouw gezicht niet tegen het mijne aangedrukt te krijgen en geef ook geen kusjes aan wildvreemden. Doen jullie dat wel soms?

 

Goudlokje heeft hierop een heel andere visie.

Orianthi is dan ook een geweldige mensenvriend en staat graag in de schijnwerpers. Liefs nog poserend voor de camera. Hoewel hij vreemden eerst heel behoedzaam en schijnbaar verlegen begroet, zorgt hij er wel voor dat hij "gezien" wordt. Al van zijn prille puppyleventje weerklinkt overal "kijk eens wat een mooie hond. Het lijkt wel een leeuw/beer,.." "kijk eens een echte Lassie" (ja want ik ben een tricolor en dat kennen ze natuurlijk niet. Ik ben dus een zwarte).

 

Weten jullie trouwens dat we dikwijls aangesproken worden, de mannelijke sukkel en ik, als we op stap gaan. Dan komt de gekende vraag "welk ras is dat, zoveel haar?". Waarop fier weerklinkt "een Schotse herder, een langharige collie". En dan gebeurt het. Het antwoord komt "dat ken ik niet". Waarop hij zegt. "Een Lassie"."dat kan niet hoor, die zijn ros", is dan steevast het vervolg . De mannelijke sukkel is deze dialoog inmiddels een beetje beu en antwoordt dan steevast en met een heel serieus gezicht "ja, mijn vrouw heeft hem verkeerd gewassen, erg hè".

Waarna ik kontschuddend mijn rondje verder zet.

 

Maar goed. Orianthi is er anders dan ikzelf, wel van gediend als vreemden hem aaien en knuffelen en hij doet alles voor zijn portie aandacht en bewondering. Die voert dus een show op en belandt zo geregeld op de foto.

Bij de categorie overenthousiaste menselijke wezens is Orianthi compleet in zijn sas. Laat hem los op de hondenschool en hij gaat het rijtje bezoekers af en gunt de aanwezige vierpotige soortgenoten geen blik.

Mij hoeven ze aan al die prikkels niet bloot te stellen. Ik hoef geen vreemden van de menselijke of eigen soort.

 

Een andere categorie zijn de menselijke wezens die bang zijn voor honden.

Ja, jullie raden het. Ik vind dit een geweldige soort. Ik weet uiteraard dat ik een imposante verschijning ben met dito zware blaf. Ik mag er dan ook genoegen in scheppen om, weliswaar van op veilige afstand, dergelijke angsthazen een beetje te prikkelen. Ze beginnen dan alles te doen wat ze eigenlijk moeten vermijden. Springerige stappen maken, hoge stemmetjes, ongecontroleerde afwerende bewegingen,... Eigenlijk zendt hun lichaamstaal uit dat ze met ons willen spelen. Maar collega's, vooral niet op ingaan, tenzij je een hysterische mens wil zien.

 

Orianthi is met zijn hoge aaibaarheidsfactor de ideale remedie tegen "ik ben bang voor honden" gevallen. Al meermaals gezien dat ze na enige tijd heel voorzichtig een aai durven geven aan die hoogblonde charmeur.

 

En dan zijn er nog de mensen die niks met honden hebben, ze soms zelfs vies vinden. Ooit meegemaakt toen ik met de vrouwelijke sukkel buiten aan de natuurvoedingswinkel op hem stond te wachten. Kwam er een gezin voorbij met de opmerking "bah een hond". Ik keek naar de vrouwelijke sukkel duwde mijn langsnuit tegen haar aan, ten teken dat ik een kusje wilde. De blikken van dat stel. "jakkes die kust een hond".

 

 

Bij Orianthi komt het gedrag van deze mensen binnen als een persoonlijke afwijzing. Hij gaat klieren en pruilen en je ziet hem zielig worden. Hij beseft nog niet dat niet heel de wereld hem geweldig en onweerstaanbaar vindt, de Adonis.

 

Tenslotte heb je ook nog de mensen die met honden werken of er mee kunnen omgaan.

Die willen meestal graag met ons kennis maken, maar laten het initiatief netjes aan ons. Die blijven kalm stil staan en mogen we rustig besnuffelen. Geen onverwachte bewegingen of rare sprongen. Daar kan ik als beweerde autist wat mee. Die respecteren netjes mijn grenzen en bijgevolg mogen ze me zelfs even aaien. Dat je een hond niet aan de kop aait, weten zij natuurlijk ook. Dat zijn prettige ontmoetingen voor mij.

 

Orianthi geraakt hierbij soms ook van slag door het schijnbaar gebrek aan enthousiasme in hun reactie op zijn toenadering en zijn showgehalte. Hij gaat dan heel erg knuffelig en kleverig doen bij één van de sukkels. Maar uiteindelijk krijgt hij toch zijn gewenste portie aandacht van ze.

 

Ja collega's, mensen, vertel er ons wat over hoor. Je hebt een lang hondenbestaan nodig om dat verregaand onlogische en chaotische gedrag enigszins geordend te krijgen, laat staan te begrijpen.

Maar we hebben geen keuze. Ga vooral niet uit van rechtlijnig gedrag en kijk verder dan hun gebaren en vocale uitingen.

 

Laatst zag ik weer zo'n vermakelijk tafereel. Vrouw wou hond doen stoppen met aan haar mouw trekken. Ze begon als een wilde haar arm weg te trekken en gilde hierbij met hoog piepstemmetje "nee Gucci, dat mag niet, foei, laat dat, mag niet" en maar trekken en sleuren en gillen. Gucci vond het een heel fijn spelletje. De vrouw vroeg zich vertwijfeld af waarom Gucci niet luisterde.

 

Lachen hè collega's! Die mensen toch. Ze zijn zo hard de sigaar.