grenzen stellen
En hier ben ik weer. En deze keer
wil ik jullie graag iets vertellen over grenzen stellen. Ja jullie lezen het
goed, soms is het nodig dat ik aangeef dat ik compleet niet akkoord ben met de
gang van zaken.
Grenzen wat de sukkels betreft, daar
heb ik natuurlijk weer een hele kluif aan gehad. Toen ik bij hen kwam wonen,
kenden die spreekwoordelijk geen half woord hondentaal. En al zeker niet de subtiele
taal die wij collies hanteren.
Zij had als referentiepunt een
boeren fox die al kwijlend en schrokkend door het leven ging, kunstjes opvoerde
en verder ongeveer alles wel goed vond. Hij had in zijn prille jeugd een “lassiehond”
gehad bij zijn grootouders en was verliefd op ons edele ras. Verder hadden ze
altijd katten in huis gehad. En toen kwam ik dus in hun leven.
Ik was als pupje, wat zij noemden druk. Wel ik kan jullie vertellen dat ik gewoon erg veel rust nodig had en structuur.
Overprikkeld en doodop was ik bij momenten. En wat deed ik dan denken jullie? Juist ja, ik kon mijn uitknop niet meer vinden en ging dan maar rondjes lopen, wilde spelletjes spelen, in huis plassen en begon mijn kussens en dekens stuk te bijten. Ik was zogenaamd een bijtgraag pupje. Ik ben niet van het knuffelen en aanhalen op hun aangeven. Daarom bleef ik ook niet netjes op schoot zitten of zat ik niet de hele tijd tegen hen aan te schurken, zoals goudlokje met veel overtuiging doet. Dus ik ging bijten bij al te overdreven opgedrongen affect. Nu beet ik natuurlijk niet door, het waren meer van die korte nijpende beetjes.
Dan stopten ze me een kluifje of kong toe (want ze dachten dat ze mij een alternatief moesten bieden voor mijn zogezegde bijtdrang), maar ik wilde helemaal niet kluiven. Ik wilde alleen gerust gelaten worden.
Toen kreeg zij de ingeving om de kamer te verduisteren en werd er een extra grote bench in de achterkeuken geplaatst. Zo’n ding met een cave doek erover. Als ik code rood ging, zoals zij dat noemen, werd ik in de verduisterde kamer of de bench ondergebracht. Die bench bleef wel open, met één van de sukkels ervoor, die dan bij mij bleef tot ik in slaap viel. Het duurde nooit langer dan 5 minuten.
Stukje bij beetje begonnen de
sukkels mij te observeren en haalden ze een halve bibliotheek aan literatuur in
huis over hondengedrag. Eén van die boeken die hen het licht deed zien was Dogsitief,
over het begrijpen en begeleiden van hoog sensitieve honden. Zij is
psychotherapeut, weten jullie nog?! Dus dat soort boeken spreekt haar
natuurlijk erg aan.
Maar goed ze kwamen dus tot het
besef dat ze mij moesten leren begrijpen in mijn unieke manier van zijn.
Het zaadje was gepland en ik kon
beginnen aan hun cognitieve gedragstherapie. Zij moesten leren mijn
(lichaams)taal te begrijpen. Mijn hondengedragstherapeut was daarbij een
geweldige hulp. Hij liet hen filmpjes maken van mijn zogezegd probleemgedrag.
Het leuke was dat hij hen dan fijntjes bijbracht dat zij weer eens dik in de
fout waren gegaan. Een gevalletje “lost in translation”.
Zo was er het filmpje waarop hij
thuiskomt en zijn schoenen wil vervangen door zijn huispantoffels. Hij gaat
daarbij op een stoel in de garage zitten, waarop ik hem begroet. Want hoe fijn
hij zit op mijn hoogte. Vervolgens begint hij mij op de rug te aaien en te kriebelen
aan mijn onderrug. En ik begin na een tijdje te knappen. Hun klacht naar de
gedragstherapeut “Elio knapt”.
Wat was er werkelijk aan de hand?
Ik gaf mijn grens aan en raakte opgewonden en gefrustreerd, want die mannelijke
sukkel was daar wel op mijn rug aan het rijden. Ik ben een stoere reu en hij
stelde onderwerpend gedrag. Niks ik aai hem toch maar gewoon. Dat ik zat te
tongelen, hijgen en opgewonden gedrag vertoonde dat bol stond van de stressoren
ontging hen volkomen. Tot ik dan natuurlijk, door de escalatie, overging op
minder subtiel knappen in de lucht in zijn richting.
En hoe werd dit opgelost? Zij
moesten hun gedrag aanpassen. Hij moest met mij spelen met mijn bal als hij
thuiskwam, zodat ik mijn opwinding over zijn terugkeer kon kanaliseren. Hun
gedrag moest aangepast en mijn gedrag moest door hen begrepen worden. Het begon
ze zachtjesaan te dagen, dat ik ook maar reageerde op de context en op hun
gedrag. Of nog anders gesteld. Zij moesten mij een passende coping strategie
geven (spelen met bal) omdat ik dat zelf toen nog niet kon.
Nu sta ik de mannelijke sukkel op
te wachten met mijn bal, van zodra hij uit de auto stapt. Tegen de tijd dat we
uitgespeeld zijn met de bal, ga ik naar binnen en kan hij rustig zijn
pantoffels aantrekken.
Vanuit dit soort lessen begon zij
mij heel nauwlettend in het oog te houden op stressoren. En ja het zijn er
veel:
Overspronggedrag (snuffelen op de
grond en krabben)
Signalen van ongemak (gapen, tongelen
(lippen aflikken),wegkijken, ogen sluiten, wegdraaien, rug toekeren, langzaam
bewegen, drentelen)
Stress reacties (hijgen, verwijde
pupillen, afschudden van adrenaline, zwetende poten, trillen, ogen draaien weg,
oogwit is te zien),blaffen)
Focus (kalmerende signalen worden
niet meer getoond, sluiten van de mond, gespannen lippen, bevriezen)
Klaar om aan te vallen (tanden
laten zien, grommen)
Uitvallen (snappen, uitvallen)
Bijten (bijten, herhaaldelijk
bijten)
Dit lijstje wordt ook wel de
escalatieladder genoemd. Het vraagt natuurlijk heel wat van jullie sukkels om
ons subtiel gedrag waar te nemen en juist te interpreteren. En daar gaat het
duidelijk heel dikwijls fout. Want dan zeggen jullie dingen als “hij beet uit
het niks”. Daar gaat al een hele boodschappenlijst aan waarschuwingen vooraf
hoor. Alleen wat baten kaars en bril, als de sukkel niet zien wil.
En aangezien wij niet bepaald dom
zijn hebben wij natuurlijk ook een aantal coping strategieën achter de poot:
Rijden (op voorwerpen of andere
honden), kauwen (spullen slopen), markeren, ons zelf likken, snuffelen, gaan
liggen tijdens een wandeling, blaffen, spelen, voorwerpen in de mond nemen en
dragen.
Maar natuurlijk doen wij die
dingen ook gewoon voor de lol. Aan jullie dus om uit te zoeken of wij stress
aan het verwerken zijn dan wel gewoon lekker onze gang gaan.
Dit maar om jullie te vertellen
dat wij zonder één woord boekdelen spreken en dat jullie blijkbaar jaren les
nodig hebben om onze subtiliteiten te vatten. En daarbij moet gezegd dat wij
collies in subtiliteit in een andere klasse spelen. Onze bewegingen zijn
kleiner en onze grote aaibaarheid, verdraagzaamheid en tolerantie maken dat we heel
veel van jullie fratsen met de vacht der liefde bedekken. Maar ook voor ons
geldt trop is teveel.
Denk daar ook eens aan als jullie
met ons op pad gaan en zo graag willen dat wij met andere honden spelen.
Ik ga hierover wat mijn waardige
zelf betreft kort zijn. Ik begroet een andere hond beleefd, snuf even op de
daarvoor geschikte plek en laat me even besnuffelen en dat is dat. Wie al
stuiterend en vol grote gebaren en brute energie op mij afkomt, kan een
afgemeten reactie verwachten. Werkelijk ongezien het dialect van een labrador
of de tongval van een bull terriër. Goed ik weet dat er rasgenoten zijn die met
dergelijke soortgenoten samenleven en hierin een evenwicht hebben gevonden,
maar mijn fijngevoelige zelf houdt het graag bij rasgenoten en dan nog liefst
degenen die mijn koninklijke waardigheid en passende terughoudendheid weten te
respecteren.
En voor alle duidelijkheid, als
ik één van de sukkels aan de riem heb, wens ik niet benaderd te worden door een
loslopende soortgenoot; Ik kan me dan niet uit de situatie terugtrekken als het
dialect van de soortgenoot mij niet ligt, begrijpen jullie dat een beetje?
Maar goed. Uit de observaties van
de vrouwelijke sukkel werden benamingen geboren voor mijn zichtbare stressoren
en bijbehorende coping. Zo is de Elvis natuurlijk de bekendste. Dat is de
grimas, waarbij ik het wit van mijn ogen toon, één lip optrek en opzichtig ga
snuffen. Dan weten ze dat ik rust nodig heb en dat het allemaal wat veel is.
Mij gerust laten en respecteren dat ik mijn schoonheidsslaapje ga houden, lost
de zaak instant op.
En dan heb je nog code rood. Dan ben ik het zat en heb ik het helemaal gehad. De twee vorige fases zijn afgewerkt en nog hebben ze niet door dat ik er genoeg van heb, dan komen er blote tanden en gegrom aan te pas en ja luchtknappen behoort zeker tot de mogelijkheden.
Nu moeten jullie wel weten dat grommen, knappen en snauwen en zelfs het tonen van mijn hagelwitte koninklijke gebit ook voorkomt als ik aan het dollen ben met Blondie. Maar dan spelen wij en voeren een collieballet uit. Wij zoeken zo ook even uit wie alweer de baas is en meten onze krachten. Het spreekt voor zich dat ik stevig op mijn troon zit en dat de kleine (ook al is hij inmiddels 60 cm hoog en bijna 30 kg zwaar) niet moet proberen aan de poten van mijn troon te tornen.
I really appreciate your post, and you explain each and every point very well. Thanks for sharing such information.
BeantwoordenVerwijderenHouse Renovations in Bermondsey